Zittend met een kop thee aan tafel op de eerste verdieping van kantoor. Ik heb pauze en kijk uit het raam. De computer zoemt achter mij en het verkeer raast voor mij over de A6. Maar achter de A6, daar liggen de akkers. Een deel zwart en een deel nog groen van het bietenblad. Daarboven hangt een nevel. In de nevel zie ik wazige bomen en daar achter alleen maar blauwe en grijze lagen lucht. Lucht die poederachtig lijkt door het zonlicht.
Gedachteloos staar ik in die lagen.
Heerlijk zo’n pauze.
Een paar minuten weg uit mijn leuke maar drukke leven.

Het voelt prettig om een basis te hebben. Een fijn huis, werk dat ik leuk vind, lieve mensen om mij heen en bovenal mijn gezinnetje bestaande uit mijn meisje en ik. En nu alles lekker draait, krijg ik weer de kriebels. Ik wil wel weer op reis.
Vorig jaar rond deze tijd begon ik met de voorbereidingen voor een reis met z’n tweetjes naar Bolivia. Spannend eerst, maar wat was het mooi.
Mijn droom van jaren terug is met mijn gezinnetje in een camper naar het zuiden te rijden. Door Europa en dan zo Afrika in. En dan gewoon doortoeren. Alle seizoenen zien langskomen en dan misschien weer eens op huus an. Ik zie ons al op markten rondlopen en nieuwe groenten leren klaarmaken en eten. Ik zie ons hobbelend over rode wegen. Ik zie ons neerstrijken in een dorpje waar we een tijdje blijven en Eva Luna vriendinnetjes heeft om mee te spelen. We lopen in luchtige jurkjes en dragen mooie zelfgemaakte kettingen. Ik schrijf en teken ons boek.

Starend over het polderlandschap, droom ik mijn alternatief op de eerste droom. In de auto richting het zuiden en dan naar het oosten Europa door. Her en der wat seizoenswerk op een boerderij of misschien wel achter de bar in een kroeg, waar ze elke avond live muziek hebben van goede muzikanten met verhalen.
Voordat we gaan, heb ik een monteursopleiding gevolgd en een tankpas geregeld waarmee ik overal gratis kan tanken. Dat is wel nodig aangezien ik over oude Amerikaanse pick up’s droom, een chevy bus of suburban.

De volgende keer dat ik mijn meisje over de buitenweg naar de opvangboerderij rijd, neem ik denk ik een extra tas mee. We zullen met deze ochtenden vast weer door een dichte nevelbank rijden. Maar in plaats van dat we, als we daar uit tevoorschijn komen weer op dezelfde weg rijden, rijden we dan een andere wereld in. We gaan op reis. Een nieuw land verkennen met ons tasje met schoon ondergoed en doosjes rozijntjes op de achterbank.

Ik bijt mijn tong net op tijd af. Ik zou zeggen ‘Niet doen, stop daarmee’, maar zag net op tijd je gezichtje. Aandachtig luister je. Je schopt met je schoen tegen de tafelpoot aan. Behoorlijk hard en het klinkt irritant. Op je gezicht zie ik echter geen ondeugende glimlach of boze blik. Je luistert. Je luistert naar het geluid. En dan hoor ik het ook.
Een hoge galm. Er zitten metalen steunen onder het houten tafelblad en door de trap trillen die nu. Je maakt muziek.

Zou je muzikant worden? Of word je kunstenaar. Je tekent, verft en stempelt zo graag. Herfstbladeren, geschilderde penne-pasta met glitters en stickers, alles kan op je knutsels. Of word je chauffeur. Elke tractor, vrachtwagen en bus onderweg benoem je. Of word je toch machinist. In de kamer zijn alle stoelen, de kruk, de poef, de kinderstoel en je fauteuiltje al achter elkaar geplaatst. Ik word op een stoel gedrukt, terwijl jij op de kruk vooraan gaat zitten en het zogenaamde grote stuur vasthoud. Onder een luid roepend ‘tjoeke tjoeke tuut tuut’ gaan we op reis.
Een fractie later is deze trein ineens een stormbaan geworden en wordt er over de stoelen heen geklommen en geklauterd.
Of ga je iets doen in de ict-wereld. Soms sta ik versteld welke onzin er op mijn computer staat, nadat jij even Het Zandkasteel op youtube hebt bekeken. Of wordt het kantoorwerk. Ouderwets met een pen. Je kijkt zo trots als je de pen net zo vast kan houden als mama.

Op de vragen die je het meest krijgt van vreemden; hoe heet je en hoeveel jaar ben je, reageer je nog niet. Laat staan dus op de vraag wat wil je later worden. Maar ik ben al wel nieuwsgierig naar wat je antwoord zal zijn.
Misschien zeg je wel ‘grote zus’. Op het kinderdagverblijf hebben de baby’s een grote aantrekkingskracht op je en aai je ze lief. Maar het is een antwoord dat net zoveel over mij zegt.
Sowieso een vraag die uitnodigt tot reflecteren. Naar eigen wensen van vroeger en nadenken, wat is er van terecht gekomen. Het vak tekenen was bij mij op de havo erg favoriet. Op de lagere school al. Na een scholenoriëntatie in de zesde klas wilde ik naar de lts. We waren tijdens de rondleiding in een schilderlokaal geweest waar ze borden voor een snackbar aan het opmaken waren. Dat is wat ik wil doen! De andere praktijkvakken vond ik ook geeneens zo gek.
Met een beetje goede wil, kan je zien dat ik na wat omzwervingen, toch in de buurt van mijn wens terecht ben gekomen. Doe het nu alleen digitaal, als grafisch vormgever.
Maar graag hoor ik ook jouw antwoord. Benieuwd wat er in je koppie omgaat. Hoe je kan denken in kansen en mogelijkheden die eindeloos zijn. Nieuwsgierig naar jouw voorliefde.

Misschien antwoord je ook wel op de vraag wat wil je later worden met ‘blijf ik dan niet mezelf?’ à la Forrest uit de film Forrest Gump. O, meisje ik hoop dat je blijft zoals je nu bent. Een lieve krachtige ontdekker vol levenslust.

Ik sluit vaak een briefje af met ‘alle goeds’.
Wens iedereen het beste. Maar zou het wat uitmaken? Ja de ander weet misschien dat ik het beste met hem of haar voor heb en vindt dat misschien even fijn. Dan was het goed, toch?
Maar wie zorgt er dan voor dat iemand even niet iets goeds ontvangt.
Welke mensen zijn dat?  Of zijn het gebeurtenissen die zo complex zijn, dat er geen dader meer is aan te wijzen. En misschien is er ook wel geen dader en is het ‘de situatie’.

Ik ontvang veel goeds. Ben daar erg blij mee en dankbaar voor.
Soms is het echter even minder goed. Ben ik verdrietig en gespannen. Ben ik moe en heb ik pijn. Als het echter goed gaat, dan weet ik wel te handelen. Dan straalt het van mijn kop af. Zie je mij joviaal groetend en hoor je mij misschien zelfs neuriën.  Dan komt er een foto op facebook te staan van het genietmoment voorzien van enthousiaste tekst en iedereen liked dat dan. Plezier willen we zien, dat is leuk. Dat is genieten. Dat is goed.

Maar wat moet ik nu doen. Ik voel me niet zo goed. Schoorvoetend bel ik een vriendin. Het liefst zou ik tegen haar aankruipen en niets zeggen. Alleen haar armen om mij heen voelen. Maar ik bel en probeer tranen wegslikkend iets te delen en toch ook groot te klinken.
Ik kook eten en doe mascara op, want ik weet dat je goed voor jezelf moet zorgen als je je niet lekker voelt. Als ik kauw, moet ik mijn kaken bewegen en de speling die dat oplevert maakt dat mijn wangen al weer ongecontroleerd trillen en ik weer die tranen voel opkomen. De mascara blijkt waterproof, maar het accentueert nu mijn opgezwollen oogleden en is dus geen aanwinst.
Ik probeer de situatie te analyseren, begrip en logica te vinden en zoek passende woorden. Alsof ik die in een kruiswoordpuzzel kan gaan invullen en dat daaronder dan vanzelf de oplossing verschijnt. En trouwens, dan nog. Zou met die oplossing dan mijn gevoel verdwijnen?

Het gaat nog een heel tijdje met horten en stoten. Ik weet niet wat te doen. Lekker wegnestelen op de bank onder een kleedje voelt nu helemaal niet als lekker. In de tuin werken geeft even afleiding, maar eigenlijk doet mijn lijf zo zeer.  En dan, als alle woorden zo vaak herhaalt zijn in mijn hoofd. Ze mijn naar achteren gedrukte gevoel niet meer kunnen verdringen met nieuwe woorden, rolt het verdriet om de angst er met grote tranen uit.
Woorden zijn een rijkdom, maar niet als ze wat verstoppen.

Heel kleintjes van onder een kleedje,
alle goeds!

Waar is die spanning gebleven? Van ’s avonds boven aan de trap nog even luisteren. Pakken ze beneden de slingers al uit de la? In de dagen voorafgaande aan deze avond, een paar keer de kledingkast van je ouders napluizen op cadeaus. Tussen een stapel beddengoed had ik namelijk ooit een keer een cadeautje gevonden. Of was ik de enige die zoiets deed?

Ik heb deze week de dag gevierd dat ik geboren werd.
‘Zonnebloemen bloeiden die dag volop in de tuin’, schreef mijn moeder op de verjaardagskaart die ze mij toestuurde. Ik zie nu de oude foto’s voor mij, met coniferen van 1 meter hoog om onze tuin in de toen nieuwbouwwijk. Die zonnebloemen zullen er parmantig bovenuit hebben gezwierd.
Het geboortetijdstip kan ik in ‘Het boek van Ikke’ weer vinden en ook nog enkele krantenknipsels van die dag. Zo hees burgemeester Van Splunder die dag in Hardenberg de vlag waarmee hij officieel het regionaal woonwagencentrum opende .
Maar wat weet ik verder maar weinig van deze dag.
Logisch dat ik zelf geen herinneringen daar aan heb, maar ik ga toch eens vragen stellen over deze dag. Dat van die zonnebloemen was nieuw voor mij en mijn geboortedag begint ineens meer te leven.
Hoe is de zwangerschap verlopen? Waren ze blij met mij? Wat veranderde er in het leven van mijn moeder. Heeft ze nog met een dikke buik als laborante gewerkt en hoe ging het daarna?
Verhalen om mijn levensreis completer te maken en verhalen voor de overlevering?

Ooit ga je natuurlijk dood. Hoewel iedereen dat weet, steken velen de kop in het zand. Maar met het niet aan de dood willen denken, verloochen je dan ook het leven? Je kan het licht pas zien als je ook weet wat donker is.
Maar wat zou je nog willen beleven, voor je sterfdag daar is.
Mijn lijstje is niet zo lang. Althans niet als ik mijzelf nu maar een paar minuten bedenktijd geef. Ik zou graag een reis naar Louisiana willen maken voor de muziek, nog lang genieten van hoe ik nu leef en verder kan ik alleen aan mijn meisje denken. Ik wil nog zoveel met haar beleven en ik wil er graag nog heel lang voor haar zijn. Tegelijk natuurlijk de reden waarom mensen zo schrikken van de dood. Angst om achter te laten en om achter gelaten te worden.

Geboortedag – leven – sterfdag.
Ietwat zwart ‘zodra je geboren wordt, ben je op weg naar de dood’. Iets meer nuance ‘het gaat in het leven niet om de bestemming maar om de reis’.
Ik heb een avontuurlijke reis en ik hoop dat mijn reis nog even doorgaat.
En dat volgend jaar Eva Luna beter kan praten, zodat ik haar beter kan verstaan als ik haar de avond voor mijn verjaardag uithoor over mogelijke cadeautjes, die ze op de opvangboerderij voor mij heeft gemaakt.

‘Hier Eva Luna, pel zelf maar even je mandarijn.’ Met geweld wordt de mandarijn vervolgens een paar keer op tafel geslagen. ‘Hûh? Niet kapot mama’. Oooh ja, tussen de middag heb je een eitje gepeld en tja, dit is een iets ander schilletje.
Zal mama dan maar even een beginnetje voor je maken?

Wat zal je nog veel leren in je leven. Ik heb ook aardig wat geleerd, maar wat gaat dat eigenlijk vooral onbewust. Wat is mij bijgebleven als kind?

Ja, het schoolzwemmen. Eigenlijk geeneens het zwemmen of waar ik zat in de bus op weg er naar toe. Het misselijke gevoel kan ik me herinneren. Dat angstige en weeïge gevoel dat nog wel eens boven komt drijven als ik de chloorlucht ruik en de warmte van een zwembad binnenstap.
Op de lagere school heb ik geleerd dat de knoppen van een kastanje plakken met dank aan meester Vogelzang. En dat ik sommen bij hem leerde maken, aan de hand van een erg groot bord met daaraan bevestigd gele en rode dichte en open rondjes.
De wandkaarten van de geschiedenislessen zie ik nog aan de muur hangen en de invallende jonge meester Habers. Hij las boeken voor en ging met mij naar het ziekenhuis toen ik van het klimrek was gevallen en mijn pols brak. Hij gaf mij later namens de klas een tekeningenboek waarin iedereen een tekening had gemaakt. Ik zie de tekening van meester Habers nog voor mij. Wat ik geleerd heb? Iets van een eerste verliefdheid?

Letters overtrekken op van die dunne stippellijntjes; boom, roos, vis, vuur. Het lezen van vele boeken uit de boekenkast op de gang. Maakt niet uit of dat boekjes waren met een geschiedenisverhaal of ander leerthema. Als ik maar kon lezen. Jammer alleen van die slang die in een potje ook op de gang stond. Gevonden bij de bouw van de school.
En in de zesde klas was het zo, dat als je goed kon leren je andere leerlingen in een groepje moest helpen met rekenen en ik heb weleens voor de klas moeten staan als de leraar even weg ging. Afschuwelijk vond ik dat. Ik wilde helemaal niet buiten de rest staan en opvallen. Ik die nog geen spreekbeurt voor de klas durfde te houden.
Dictee woordjes en rijtjes plaatsnamen die ik nu niet meer weet. Aardrijkskunde vond ik trouwens wel leuk als het om grondstoffen ging, speciale wetenswaardigheden over een land ver weg, maar misschien zat ik toen ook al wel op de Havo.

Maar als ik dan gisteravond Expeditie Robinson zag, zie ik dat je hier geen schoolvak voor nodig hebt. Zelfs de vaardigheden als zelf een vuurtje maken, boomhut bouwen en koken met een slakje, vruchten en inheemse kruiden helpen je niet om te winnen. Je hebt meer nodig. Hier gaat het om sociale vaardigheden, boerenslimheid, mensenkennis, eigen kennis.
Kennis die je leert door het leven te leven.
Dat gaan we dan maar doen Eva Luna, het leven leven!
Al zal ik je nog wel leren hoe je een ei moet koken hoor, voordat je het huis uitgaat.