Het voelt een beetje als heimwee. Vertederd leg ik mijn hand op mijn buik. Het beweegt in mij. Precies zoals jij mijn kleine meisje ooit in mij deed. Wat een oergevoel was dat. Zo intiem. Ik had je behalve op een echofoto nog nooit gezien, nog nooit gehoord behalve dan je hartje via een doppler, maar ik kende je al. Ik wist dat je mijn kindje was.
Vooral in de auto liet je je gelden. Dan zat je waarschijnlijk klem als ik wat ineengezakt op de autostoel zat. En op mijn werk voelde ik je ook. Dan wroette je ruimte vrij tussen het bureau en mij.
Na het voelen denk ik nog even, stel dat ik nu …
Maar nu zijn het gewoon mijn darmen die opspelen.
Weg vertedering. Weg verliefdheid. Weg zwijmel en zachtheid.

Drukte, spanning, ander eten? Zeg het maar. Mijn darmen mogen graag meepraten. Alhoewel praten? Ze zeggen niets. Kroppen alles op en maken enkel eens een spastische beweging. Alsof ze van zich aftrappen. Als een nukkig omdraaien van het hoofd.

Jij bent teleurgesteld als je er achter komt dat we naar een feestje gaan, maar dat er niemand jarig is. Als ik navraag doe, zeg je dat je zo graag verjaardagliedjes wilt zingen. Je vertelt over de verjaardagsfeestjes op school, het zingen van een heel repertoire. En dat als de juf dan de laatste keer hieperdepiep zegt,  jullie heel hard HOERA moeten roepen zodat de papa’s en mama’s thuis en op het werk het ook kunnen horen.

In de afgelopen dagen was mijn moeder jarig en jouw vader was ook jarig. We vieren hun verjaardagen niet. Ik denk eraan, vergeet het en ben dan ineens weer verrast als ik zie welke datum het is. Ik wil niet voelen. Ik weet ook niet hoe ik me zou voelen. Wel voel ik dat het niet fijn is. Toch hoef ik ook geen verandering. Het loopt zoals het loopt. In die zin is het nu goed zoals het is.

Veel is niet te bevatten. Ik kan het koud krijgen. Ik kan een blok op mijn borst voelen. Ik heb hemel en aarde willen bewegen, maar ik weet dat het is zoals het is.
Ik leef mijn leven. Het is goed.

Ik leg mijn hand op je hoofd. Ik aai over je blonde haren. Je hoofd rust tegen mijn buik. Je armen heb je om mijn benen heen geslagen. Ik ben verliefd op je. Ik zwijmel bij je weg. Ik wil voor altijd voor je zorgen. Je vraagt of ik memory met je wil spelen. Ja lieverd. Ik wil met je spelen.
Ik wilde eigenlijk snel de tafel afruimen, snel de afwas doen, snel wat mail beantwoorden, snel de logeertas uitpakken, zodat als ik je in bed had gelegd, aan een iets rustiger avond begon. Maar ik wil je zien. Ik wil je horen. Ik wil je leren kennen. Ik wil er voor je zijn.

‘Paul wil jij donkergroen? Dan kleur ik met de lichtgroene stift’. Je praat in je slaap. Tekenen is favoriet. Alles met betrekking tot knutselen vind je trouwens leuk. Enige verbazingwekkende is dat je het hebt over groen. Roze is jouw favoriet.

Zo zoek ik nu een roze fiets. Beter gezegd ik kijk naar meisjesfietsen en die blijken grotendeels roze gekleurd te zijn. Graag geef ik je een nette fiets waar een mandje voorop kan en fietstassen achterop. Waar een lamp op zit en een mooie bel. Aan de andere kant geniet ik als ik je zie crossen op de oude afgeragde boerderijfietsjes met scheve spatborden, meegenomen uit de schuur aan de Espelerweg. Je bent ook zo’n lekkere rauwdouwer. De ene keer een prinses en de andere keer een wild women.

Dat laatste waarschijnlijk al meegekregen vanaf je eerste weken in mijn buik. Zo lag je al eerste rang bij een concert van Volbeat. Mama stond bij het hek te springen en te sjansen met Michael. Niet dat dat laatste wederzijds was, maar de berenburg die avond, troostte dat gelijk af. Dit alles zonder te weten dat ik jou al in mij meedroeg.
Heerlijk om los te gaan. Zo ook een paar weken terug bij John Coffey. Mijn keel rauw schreeuwen, het lijf erin gooien en mijn best doen om te blijven staan tussen al dat geweld vooraan bij zo’n optreden. Dagen later nog voelen dat ik daar was. En in plaats van jammeren om blauwe plekken, zacht glimlachen.

‘Waarom?’ vroeg iemand mij. Of misschien vroeg ik het mijzelf wel af toen ik dit enthousiast tegen iemand aan het vertellen was. Ik hoorde mijzelf en vond het namelijk wel vreemd klinken.
Ik weet het eigenlijk niet zo goed. Rare vergelijking misschien, maar ik herken het wel als ik tuinier. Grote zware pollen verplanten, mos uit het gazon harken en de dag daarop mijn armen voelen. Pijnlijk, maar ook met zoveel genoegdoening. Bewustwording van mijn lijf. De kracht voelen die erin zit. Hobby? Uitlaatklep?

Contact met mijzelf via mijn lichaam werkt als een betere ingang dan via mijn hoofd. En misschien ook wel betere uitgang. Dichter bij het leven. In het hoofd bedenk ik het toch ook maar weer zoals het hoort, zoals er van je verwacht wordt. Echter, als de muziek over me heen rolt behept met veel te veel decibel en zware bassen. Ik de concentratie voor het denken daardoor niet meer kan opbrengen. Mijn lichaam het overneemt. Geen muziek die je verplicht voetje aan voetje te schuifelen. Nee, dan mag ik los! Al de kracht in me, het valt niet op bij de kracht die de band over mij heen stort. Schreeuwen van plezier en wie weet ook wel van opgekropte spanning. Springen en beuken. Een legale lijflijke explosie!

Daarna kam ik met mijn vingers wel mijn haren. Laat met mijn natte tong mijn lippen weer glanzen en loop op mijn laarsjes met hakjes elegant naar de volgende festivaltent. Wild, maar Women.

Dat fietsen en dat vallen moet je misschien deze dagen gewoon nog even op de boerderijfietsjes blijven doen. Geen angst voor schade en tegelijk een manier om je lichaam te ervaren. En echt, binnenkort staat er wel een fiets waar je helemaal bij matcht als je in je prinsessenjurk met tule rokje, je roze elfenvleugels op je rug en zilveren kroontje in je blonde haren de trap afkomt.
Klein wild prinsessenmeisje van mij!

Wat mooi! Grote stroken gekleurd landschap. Roze, rood, wit, purper, oranje. De tulpen staan in bloei. Ach, mooi? Het is bijzonder. Mooi zijn de bermen vol koolzaad, paardenbloemen, boterbloemen en witte schermen. Vrij, ongeordend.

Wat anders zijn dan de akkers voorzien van strakke ruggen. Kavels zo ver je kan kijken. Een bomenrij markeert de volgende afslag.
Wat vond ik het kaal toen ik twintig jaar geleden naar de polder kwam. Ik dacht dat ik inmiddels de schoonheid er ook wel van in kon zien, maar nu ik gisteren weer even ten oosten van de IJssel  was. Mmm.
Akkers vol paardenbloemen, vee in het land, glooiing, wegen met kronkels, groene erehagen van bomen wier takken over de weg hangen. Terwijl ik in Hellendoorn op Dauwpop bij Frank Turner stond, dacht ik weer aan dit genieten. Tussen het springen, klappen en luisteren door. Ik heb niets gemist van zijn optreden, maar het was zo hetzelfde warme gevoel, zo blij.

Heb ik er de schoonheid van ingezien omdat ik weet dat je het moet doen met wat er om je heen is. En als je blijft zeggen ‘vroeger waar ik woonde daar was het pas mooi en o wat is mis ik dat’, dan krijg je holle ogen. Ogen die naar achteren kijken, ogen die geen contact maken met het nieuwe. Ogen die niets leren.
De Noordoostpolder. Bedacht door mensen rond een tekentafel. Het bekoord mij niet. Maar toch, de ruggen in de polder hebben wel aantrekkingskracht op mij. Als ik er langs rijd, blijf ik opzij kijken. Zoeken naar een kromming om te zien of een boer een glijer heeft gemaakt doe ik al lang niet meer. Ze zijn super die mannen op de tractor. Maar ik kijk naar het lichtspel, de schaduw. Het verrassingseffect van toch steeds hetzelfde.

Ik kan ook oprecht genieten van het overzicht. Mag het graag duidelijk hebben. Lijstjes en dan afturven wat je gedaan hebt.
Vroeger dacht ik ook meer zo rechtlijnig. Zwart wit. Of je was oké. Of blijf uit mijn buurt. Als je eigen grenzen nog niet zo goed werken, heb je zo’n grote buffer blijkbaar nodig. Nu ik beter weet wie ik ben, hoeft de wereld niet meer in tweeën verdeeld te worden. Er zijn wel tig schakeringen bijgekomen. Kan met veel meer mensen contact maken, veel meer situaties betreden. Kan mijzelf verrijken door het delen.

Ik vind het fijn dat dat strakke weg is uit mijn hoofd. Ik houd nog wel van strak, maar er is meer. En dat meer, dat andere dat vind ik zo mooi. Het leven van vrije vormen, van oerverhalen, van vele gevoelens, van vele mensen en dan tegelijk alleen kunnen zijn en samen, echt op hetzelfde moment en dat allebei vol blijdschap beleven in een volle schuur met goede muziek.
Je kan omhoog gaan. Je kan uit jezelf. Voorbij die grens van huid. Je kan je opdelen in tig fragmenten en je kan je zo vrijblijvend aan een ander fragment plaatsen. Je kan groeien van al wat er om je heen is. Je kan tegelijkertijd met jouw stukje de ander ook laten groeien. En ja, ik heb wat foute Jack Daniels geproefd gisteren, maar daardoor komen deze woorden niet. 

Zwart wit denken. Je kan het nodig hebben. Het denken in grenzen, maar wat krijg je een rijkdom als je meer tinten toevoegt.
Tulpen strak in het gelid zijn bijzonder. Bermen vol koolzaad zijn mooi. Mijn leven is bijzonder mooi.

(Dag na Dauwpop mei 2013)