‘Wat veel narcissen, mama!’ Rijen dik staan ze bij elke ingang van het dorp. ‘Speciaal voor jou lieverd. Ze versieren het dorp omdat jij morgen jarig bent.’ Met een verrast koppie kijkt ze mij aan en dan verschijnt er een glimlach op haar gezicht. Ze weet dat het niet zo is, maar we kunnen wel net doen alsof.
Ze ligt in bed. Liggend op haar rug. Ze heeft een leesboek in haar handen. Zacht hakkelend hoor ik haar letters lezen en samenvoegen tot woorden. Op het dekbed tegen haar aan gerold ligt Nova, haar kleine kitten. Ik zit op de grond. Mijn rug tegen de kast en bekijk mijn meisjes. Eva Luna en Nova, maan en ster, mijn eigen nachtelijke hemel zo dichtbij.
Nachtelijke wegwijzers in een vorig tijdperk. Nu heb je heel andere navigatie. Ik ben er wars van en volgde afgelopen week de paddenstoelen van de ANWB in Drenthe. Ik toerde tussen weilanden met de eerste lammeren en erven vol bloeiende magnolia’s door. Ik was op weg naar het verjaardagscadeau, de kitten. Ik betrapte mij erop dat ik een soort van zwangerschapsspanning voelde. Gek misschien en blijkbaar heb ik mijn meisje besmet, want zij heeft inmiddels al juichend geroepen: ‘Nu ben ik grote zus!’
Lieve Eva Luna. Je bent speciaal, dus dat van die narcissen had best waar kunnen zijn. En ja, ik ben je moeder en zal je altijd speciaal vinden, maar geloof me, jij bent speciaal. Je ogen zijn gevuld met het mooiste blauw. Je hand die de mijne zo vanzelfsprekend vastpakt, zo zacht en warm. Je wil, zo sterk. Je hart zo groot.
Je raakt mij in alles. Met jou soms bijna doorschijnende huid kom je zo in mij. Soms is het alsof jij en mijn ‘innerlijk kind’ met elkaar verweven zijn. Wie van ons voelt nu wat? En is wat jij zegt, nu wat ik denk? Ben jij misschien toch nog een wegwijzer van deze tijd?
Toen ik kind was, heb ik belangrijke levensvoorwaarden gemist. Als volwassene geef ik nu, net zoals velen, reacties vanuit wat ik mijzelf heb aangeleerd aan overlevingstechnieken. Ik heb mooie vormen ontwikkeld, maar ze zijn ontstaan vanuit de oorzaak pijn. Soms sluimert die pijn nog rond.
Door jou Eva Luna, te zien en jou zo graag al het goede te willen geven, kwam ik uit bij mijzelf. Als ik nu mijzelf eens zie als kind, net zoals ik jou nu zie. Mijn innerlijk kind zien met haar pijn en er voor haar zijn.
Ik ben moe en het is eng, het voelen van de eenzaamheid, maar het ‘gezien worden’ is ook zo troostend. Ik zal verder groeien vanuit veiligheid. Ik kan groeien als volwassene en als de zon helend werken.
Bedankt mijn net zes-jarige meisje, dat je mij de weg hebt gewezen.
apr7