Tag Archives: Alleskunner

Alleskunner

Alleskunner

Ik bekijk het filmpje van gisteren tig keer en het liefst met geluid. Ik hoor haar lach en die van mij. We schateren het uit. Die meid van mij, van net 9 jaar, rijdt zelfstandig op de crossmotor en ik mocht een rondje bij haar achterop. Onze lijven dicht tegen elkaar aangedrukt, ons plezier en spanning samengesmolten.
Ze wekt mij tot leven. Het lachen schudt mij wakker. Wat een energie maakt het in mij los.

Mijn ogen vullen zich met tranen. Ik ben moe. Alles gaat goed zeg ik steeds en dat gaat het ook. Ik ben trots op de werkhouding van Eva Luna. Zeven weken lang heeft ze elke ochtend trouw haar schoolwerk gemaakt met mij als stand-by juf. ’s Middags en ‘s avonds sprokkel ik mijn uren voor de werkgever bij elkaar, doe huishoudelijk werk, speel een spel en knutsel en wandel een rondje door het bos en dorp. We lijken een goed ritme gevonden te hebben.

En toch voel ik, ik ga van binnen achteruit. Ik word moe. Ik kan dit ‘coronaleven’ niet meer zo goed volhouden. Tuurlijk, het is mega knus, thuiswerken met een heerlijk geurende sering uit eigen tuin op het bureau en een poes liggend naast mijn stoel, maar het is pittig. Ik heb het idee dat ik constant nog wat moet doen. Wat ook zo is, maar door geen duidelijke tijdsvlakken in de week, lijkt het wel alsof ik elk moment voor alle activiteiten tegelijk ‘aan sta’.
Nu heb ik de waterkoker aan om het water voor de pasta alvast te koken, de wasmachine centrifugeert zijn laatste rondje zo te horen, ik bekijk koelwerkbanken die in de bakkerijkrant moeten en roep tegen Eva Luna die net de deur uitgaat, nadat ze de hele zolder samen met haar vriendin heeft volgebouwd met tig hutten, dat ze om half zes thuis moet zijn.

Ik voel mij verantwoordelijk. Ik wil dat Eva Luna haar schoolontwikkeling goed door blijft lopen en dat ze geniet ondanks deze bijzondere tijd. Ik wil dat alles voor mijn werkgever trouw door blijft gaan. Het liefst doe ik er nog een schepje bovenop om samen deze tijd goed door te komen en eigenlijk doe ik er nog een schepje bovenop, want ik ben zo bang dat mensen denken dat thuiswerkers er de kantjes van aflopen.

Afgelopen vrijdagnamiddag bel ik mijn Lief, maar hij neemt niet op. Hij zal nog wel op een betonvloer zitten. Ik stuur hem een app: Niets bijzonders waar ik voor belde. ‘k Heb het lek en wilde een knuffel. Ik sluit af met een blozende smiley.
Ik schaam me echt. Ik als stoere vrouw, als zelfbenoemde alleskunner, kan toch alles. Ik kan alleen mijn dochter 24/7 opvoeden, haar alle mogelijkheden bieden om te groeien tot een vrouw van de wereld. Ik kan het thuis in mijn eentje runnen, mijn baan vervullen en er voor anderen zijn. Ik kan alle ballen in de lucht houden zonder hulp van ouders. Ik kan de tuin herinrichten en ik kan tegen een week met amper slaap doordat ik elk uur ‘s nachts op de wekker zie langskomen en verstrikt raak in mijn dromen. Dromen waarin, in het heerlijke roze glazuur van tompoucen lange haren blijken te zitten. Dromen waarin ik telkens het inlogscherm van mijn werk zie en daar niet aan voorbij kom. Ook ren ik achter een bal aan die door de wind wegrolt over straat. In een hoek waar alle blad ook in is opgewaaid zoek ik en ik vind mijn dochter die wakker is. Het is alweer ochtend. ‘Mama, wat zullen we vandaag gaan doen?’

Mijn lief belt. ‘Ik las je app. Wat kan ik voor je doen. Wat zou je willen.’ ‘Ik vind het al fijn even je stem te horen. Het is goed zo.’ Echter; een uur later zit hij op mijn bank, neemt de zorg voor mijn meisje over, speelt met haar en legt haar in bed.

Het was een goed weekend. Ik voel me nog erg moe, maar twee wijze lessen die ik de komende tijd goed ter harte moet nemen zijn mijn bewustzijn binnengedrongen. Je mag jezelf pas tot alleskunner uitroepen als je hulp kan vragen en ruimte vrij kan maken om te lachen!