Nog 3 nachtjes slapen en dan ontvang ik post. Post uit Drenthe.
Het doet me denken aan wachten op de post van een campingvriendinnetje dat uit België kwam. Nu is het echter geen vriendin van de camping maar een winkelmevrouw uit Exloo die ik tijdens de vakantie heb ontmoet.

Samen met Eva Luna toog ik naar Kabouterland. In de auto luisterden we naar een cd van VOF de Kunst met liedjes van Annie M.G. Schmidt. Dàt en de winkel die uit een verhaaltje van Annie M.G. Schmidt had kunnen komen vol verschillende koopwaar – boeken en tijdschriften, serviesgoed, potten en pannen, speelgoed, picknicktafels, je kon er pasfoto’s laten maken en je verzameling oude sigarenblikjes uitbreiden – én dan ook nog eens de rooie poes op de toonbank en Eva Luna die rustig op de toonbank tussen alles in mocht zitten om de poes te aaien.
Dat alles, maakt het beeld nog completer.
We liepen op weg naar de ingang van Kabouterland langs een winkel. Voor de winkel stond een rek met kranten. Ik zag het Dagblad van het Noorden. “Hé, zou ik nu eindelijk eens een column van Daniël Lohues kunnen lezen? Ach, het is nu maandag en die zal vast wel in de krant van zaterdag hebben gestaan. Maar wie weet ligt er nog eentje achter de toonbank. Ik kan altijd eens naar binnen lopen en vragen.”
De winkelmevrouw voorzien van grijs golvend haar, hoort mij aan en loopt bijna als vanzelfsprekend de trap op naar boven waar haar woonruimte is, om haar eigen krant te halen.
Een man die ook in de winkel staat, ziet echter dat de mevrouw het verkeerde gedeelte van de krant aan mij wil meegeven. “Daniël staat op het derde blad in het eerste deel.” “O, geen probleem.” De mevrouw gaat de trap weer op. De man zegt: “Je zou iemand moeten vinden die de columns naar je toe stuurt.” Helaas, hij kan ze niet naar mij versturen. Zijn vrouw knipt ze namelijk regelmatig uit en dan hangen ze een hele tijd op het prikbord.

De mevrouw van de winkel is echter weer beneden gekomen en hoort het laatste stukje van ons gesprek. En hoe mooi, “O, maar dan stuur ik ze toch naar jou.” Met z’n drieën bespreken we nog even de mogelijkheid van een abonnement en van apps, maar mijn telefoon kan alleen bellen en smsen en de anderen betwijfelen of er wel een weekendabonnement is, plus dat dat natuurlijk ook kolder zou zijn. “Nee, ik stuur ze gewoon naar je toe. Ik heb hier ook wel cd’s van hem in de winkel liggen, maar die heb je zeker al.” “Jep.”
Ik reken 10 postzegels af, die in de la achter de kassa blijven liggen en schrijf mijn adres op. Ik zou bijna willen dat de Rode Brievenbus van Annie nog op het pleintje van Exloo stond, dan was het wel heel erg mooi geweest.