‘Mama, hoe weten de dieren waar de dierentuin is?’ ‘Denk je dat de dieren zelf naar de dierentuin lopen?’ ‘Nee, want daar zitten ze in een hok en in hun echte leven zijn ze vrij.’

Het echte leven leven. Het kan je keihard om de oren slaan, maar op dit moment is het totale vrijheid voor mij. Ik zit op Dauwpop en schrijf de achterkant van mijn geprinte A4 entreeticket vol. Ik kom net uit de Jupilertent en ben gegrepen door de muziek. Mijn pen stuitert over het papier.

Denken is ‘overbedacht’. Over gekwalificeerd. Voelen. Verdomme, dat is het. Dat moet je je kind leren. Voelen. Ondergaan. Niet wegstoppen met denken, met ratio. Voel. Voel in je donder. In je lijf. Dat is je leven.
Ik sta in tranen bij Triggerfinger. Ik hoor de drum. Even later voel ik hem. Net als ik denk dat hij mij heeft, flitsen de grote rode lichtbakken op wit. Ze resetten. Het nummer krijgt een andere wending. Wie gaat ermee. ‘t Grootste gedeelte van het klapvee haakt af. Wie kan blijven voelen. Wie heeft vertrouwen. Wie durft. Wie durft even zonder grenzen te leven. Nee, geen durven. Het is jezelf gunnen. Of toch durven. Naar die andere wereld. Een andere dimensie. Dat is wat Eva Luna moet leren. Ik breng haar naar school. Super dat ze letters leert en sommen kan maken. Maar dit. Dit, wil ik haar meegeven.
Het is zo belangrijk en stom genoeg kan ik niet uitleggen wat het is. Mijn hand met pen gaat op en neer in de lucht. Klaar om de letters op te schrijven, maar ik kan je niet zeggen wat het is. Het is echter zo belangrijk. Ik wil woorden eraan geven zodat je weet wat ik bedoel. Maar waarom? Zodat ik ga denken? Zodat jij mijn gebeuren kapot kan denken? Als je er over kan denken is het een discussie? Is het een welles nietes? Ben je ermee eens of niet? Dit. Dit wat ik nu voel is waarheid.

Lieve lieve schat van mij. Je wil geen moeder worden. Je wil voor altijd bij mij, je mama in bed kunnen liggen. Dat is je reden om kind te blijven. Ach Lief, altijd, altijd kunnen we tegen elkaar aan blijven liggen. Als aapjes, als dieren met enkel instinct. We voelen. We voelen over het denken heen. Schat, als mama zover is kan je mee. Moét je zelfs mee naar festivals, naar de muziek. Maar nu nog niet. Ik wil even een dag geen vragen beantwoorden als ‘tot hoever kan je tellen’ en ‘hoeveel rondjes moet je draaien voordat de wc-rol leeg is’.

Mama breekt even uit. Uit de dierentuin en galoppeert met wapperende haren over een onbekende savanne.