Zet de tijd maar stil. Laat mij hier maar staan. Met mijn voeten in de modder. Tot over mijn knieën in het slootwater. Mijn rode jurk met witte stippen lichtelijk omhoog getrokken.
Zicht op slootwanden gevuld met botergele bloemen. Een frisgroene rietstengel tussen mijn tanden. De schaterlach van Eva Luna rollend tussen het mooiste blauw van de hemel door. De zon maakt dat ik mijn ogen een beetje dichtknijp. Mijn mondhoeken gaan mee omhoog net zoals mijn stem. Licht en helder roep ik wat terug tegen mijn meisje, terwijl ik een lichtblauw vlindertje spot.

We lopen het Blote Voetenpad. Eva Luna zit inmiddels in de modder en bedekt haar blote benen ermee. Die meid kan zo genieten en zo ontzettend stralen.
Samen met een lieve vriendin en haar kinderen zijn we bij De Strandhoeve. Eerst dwaalden we hier door maisdoolhoven. De mais is nog niet op de maximale hoogte en stiekem is dat wel leuk. We zien de kinderkoppies er nog net bovenuit steken; rennend van links naar rechts en weer terug.
Ik hoor een plons en gegil. Over de vijver is een touwbrug gespannen. In het midden daarvan is Eva Luna met kleren en al er vanaf gesprongen.
De jongsten likken aan een ijsje en wij de moeders, delen gebak en onze liefde voor dit moment.

De volgende dag delen we kwark met honing en walnoten. We zitten op een picknickkleed in een veld vol paarse bijenkorfjes en gele bloemetjes die lijken op wilde leeuwenbekjes in de bossen van Schokland. Eva Luna en Stan graven in het zand van de Gesteentetuin.
We lopen door het bos en er worden vele kikkertjes gevangen en net zoveel weer vrij gelaten. Er wordt weegbree gezocht voor op de opgelopen brandnetelbulten. We wijzen elkaar op mooie kleuren groen, op roofvogels en ondergaan de zuiverende rust tussen de bomen.

We spelen in onze polder. We lopen met onze liefsten. We delen ons eten. We delen onze glimlach en onze tranen. We zijn benieuwd naar de toekomst. We zouden willen weten hoe het er over een jaar uitziet. Mijn vriendin is ziek.
De tijd van deze twee heerlijke middagen stil zetten en vasthouden kan niet en hoeft ook niet.
We houden elkaar, gewoon even wat vaker vast.