Tag Archives: Facebook

Face it

Face it

Het is nog behoorlijk zoeken. Aanmelden is geen probleem, maar ergens vanaf willen gaat moeilijk in de digitale social media wereld. Maar het is gelukt. De knop ‘deactiveren’ is gevonden en aangevinkt.
Gelijk heb ik al lichtelijk spijt. Ik wil delen hoe fantastisch het eerste theaterbezoek was van mijn meisje en onze gezellig nazit. Ben trots en wil mijn facebookvrienden dit laten zien en wil bevestiging in de zin van ‘vind ik leuks’.
Dikke kul dus dat facebook. Genoeg leuks hoor en ik ben benieuwd of ik mijn geplande week facebookloos volhoud, maar ik wil kijken of ik tijd overhoud. Klusjes thuis, waar ik tegen aan hik omdat ik daarvoor een instructieboekje moet lezen, blijven liggen. Eerst maar even een rondje facebooken. Vervolgens is het dan weer tijd voor wat anders en volgt klus-uitstel. Ook ben ik benieuwd of de aanvoer van minder prikkels mij rustiger maakt. Iedereen beleeft op facebook een fantastisch leven. Iedereen ziet er knap uit. Iedereen heeft een krachtige mening. Ik merk dat ik er soms onzeker van word.

Tuurlijk, ik heb ook een fantastisch leven, maar momenteel lijken mijn lijf en hormonen even met mij op de loop te gaan. Ik reageer emotioneler. Op mijn werk val ik onder het schreeuwen van ‘stelletje asocialen!’ de afdeling inkoop binnen. Daarentegen reageer ik onbewogen op een bekeuring die ik krijg van een motoragent met laser.
Zit ik nu teveel in mijn hoofd met het organiseren van mijn volle agenda en sluit ik mijn gevoelswereld af? Ben ik te moe en reageer ik daarom zo? Het is in ieder geval niet goed in balans.

Het hoe en wat, wist ik nog niet. Een bewust constateren was er zelfs nog geen eens. Een mislukte sprong van mijn meisje die hard op mijn been landt, maakt dat de tranen in mijn ogen schieten. Een lief gebaar van mijn vriend maakt dat de tranen vervolgens stromen. Op de vraag wat er is, kan ik alleen maar schaapachtig terugkijken. Ik ben gelukkig. Heb niets te wensen.
En toch zit het niet lekker in mij.

Uiteindelijk komen er gedachten die misschien iets verklaren. De afgelopen tijd woon ik halve weken bij mijn vriend in huis. Heerlijk. Echter, het is misschien tegelijkertijd ook wel een uitdaging om uit mijn comfortzone te stappen. Tien jaar lang woon ik alleen. Dat was nu niet direct mijn keuze, maar het was goed en had ook zo zijn voordelen.
Ik geniet van de dagen dat ik samenwoon. Wil dat ook zeker niet terugdraaien. Maar mis hierdoor wel de daadwerkelijke tijd om thuis de boel op orde te maken. En mis soms ook gewoon mijn eigen spulletjes en gewoonten. Zaak dus om proberen meer de overlap te maken in deze toch wel twee leefwerelden en ook de stap te durven maken van loslaten en het nieuwe avontuur aangaan.

Het inzicht alleen al. Het geeft me zo’n fijn gevoel. Het in kaart brengen nu van prioriteit in activiteiten, kijken wat ik in welk huis kan doen, waar zitten mijn rustmomenten en wat geeft mij energie, geeft me alweer zo’n boost.

Misschien kan ik zo facebook ook wel weer activeren. Ben nog niet perfect, i know, maar de bewustwording van dat sluimerende onbehagelijke, omgezet in een actieplan geeft me de hoop dat ik best wel weer leuk mee kan draaien.
Al moet ik misschien eerst die vaste telefoon nu eindelijk eens instellen, die nieuwe verzekeringsmaatschappij uitzoeken, de oude pc schonen, de ramblers en de blauwe regen opbinden, het toeslagverhaal uitzoeken nu mijn meisje straks uren op de opvang inruilt voor schooluren, de auto uitmesten en niet te vergeten met vriendinnen gewoon op een doordeweekse avond weer eens een kop thee of borrel in het café te drinken!