Liggend op mijn rug in het gras.
De zon boven mij als heerser over de wereld.
Bijna verwachtend dat de letters inkt uit mijn boek vloeibaar worden.
Traag zullen ze van de bladzijden afdruipen.

De bladzijden worden nat van mijn vingers.
Zweetdruppels glijden over mijn blote benen en borsten.
Ik denk aan de liefde.
De zon zoekt lijven.

Wat als we tegen elkaar aanliggen.
De zon zal ons doen samensmelten.
Jouw lichaam, mijn lichaam.
Het zal één worden, onze sappen vermengd.

Als de tranen langs mijn wangen mijn oren inrollen,
zal ik niet weten of die zijn van het lachen of van verdriet.
Ik zal mijn gezicht niet meer kunnen zien.
Alles vermengt zich en ik weet niet meer wie ik ben.

Geluiden vervormen.
Geluidsgolven leggen het af tegen de golven van de hitte.
De zon verovert de wereld.
En alles smelt samen tot één massa.

Daar waar we dachten uniek te zijn,
vallen onze kenmerken weg.
Of als ik nu paars ben en jij blauw of geel of groen.
Scheppen we dan een wereld als een toverbal in het universum?