‘Mama, mag ik een vlooienbandje?’ ‘Huh?’ ‘Ja, net zoals Dikkie Dik. Tegen de kriebelbeestjes.’ Nee lief, dat was een plant die gisteren kriebelde. Dat waren geen beestjes. De schat stapte net in dat ene polletje brandnetels op een grasveld ten grote van 300 m². Ze liep op haar slippers. Auw! Grijpt naar haar voeten. Verliest haar evenwicht en valt met ontblote armen languit in dat ene polletje. Arme ziel, arme lieverd. Tubes homeopathische crème en natte koude doeken stillen de tranen niet. Het liggen in een lauw warm bad om zodoende de brand in de steeds groter wordende blaasjes op haar arm te bestrijden is meer effectief.

De volgende dag is het brandnetelavontuur gelukkig op zijn retour. Wij blijven echter krabbelen. Ja, ik doe inmiddels enthousiast mee.
Alsof we op de apenrots in Emmen zitten, pluist vriendlief mijn haren door op zoek naar luis. Stiekem is dit gevlooi heerlijk. Een vriendin en later een collega die ook aanbieden te kijken, weiger ik dan ook niet. Eva Luna die niet veel op heeft met haren kammen, gaat er deze dagen ook heerlijk voor zitten. Het klinkt allemaal als een verwennerij ware het niet, dat ik ‘s nachts wakker lig van de jeuk en ik mijn kleine ‘s morgens in de zo karakteriserende houding van afgelopen weekend, hand bewegend op hoofd, naast mijn bed zie verschijnen. Op beide hoofden echter nog geen luis gezien.

Zijn we bij deze dan echt ingewijd in het leven van de kinderdagverblijven? Ik had er al kennis meegemaakt. Elk rondvliegend snotje is bij mij al binnen gekomen en heeft zich strak in mijn voorhoofd en bijholtes genesteld. Jaloers ben ik op die kleine van mij die op één waterpok na en één week snotterbellen per winter, moeiteloos door al die gevaren heen laveert. Zouden dit de positieve resultaten van drie jaar borstvoeding zijn? Ik ga eens op zoek naar speciale vaccinaties voor ouders waarin moedermelk is verwerkt. In ieder geval ga ik op zoek naar anti luizenshampoo.

’s Avonds zitten we allebei zeker een kwartier met een sterk ruikend goedje in onze haren. De wasmachine draait en alle kussens op de bank en autostoelen spuit ik in en zuig ik schoon. Als de wasmachine voor de tweede keer draait, lees ik het briefje dat Eva Luna meekreeg van het kinderdagverblijf. Er is hoofdluis op het dagverblijf geconstateerd en op het briefje staat onder andere dat wassen van beddengoed, knuffels en kleding niet meer nodig is. Dit kan veel tijd en stress schelen. Oké, dan …

En dan. Eindelijk! Zie ik voor het eerst in mijn leven een hoofdluis. Het is nacht. Half 5 om precies te zijn. Ik sta voorover gebogen met mijn hoofd boven de wasbak mijn haar, met dat fucking kleine fijnmazige kammetje door te kammen. Ik vernaggel mijn soepel vallende krullen in pluizige leeuwenmanen, maar heb alles over om van die jeuk af te komen. Eerst ontwaar ik enkel wat ondefinieerbare bruine krummels tussen de fosse uitgekamd haar. Maar ik zet door. En dan?! In de wasbak zie ik 3 kleine kegelvormige bewegende bruine lijfjes met pootjes bovenaan; hoofdluizen!

Met stille hoop op rust stap ik weer in bed. Krabbel nog ev­en over mijn rug. Alles jeukt inmiddels. Probeer dat onbereikbare plekje tussen mijn schouderbladen te bereiken en zet met mijn nagels een kruisje in de muggenbulten op mijn enkel.
Het resterende stukje nacht droom ik over anti kriebelbandjes. Leverbaar in diverse kleuren, met mooie printjes, met en zonder strass steentjes en eventueel zelfs voorzien van een belletje.