Het is avond en al een beetje schemerig. Ik zit op mijn knieën op de oprit. Ik heb de autodeur open en kijk of ik iets onder de bijrijdersstoel zie liggen. Dat iets zou Stekeltje, een knuffelegeltje moeten zijn. Ik ontdek drie ijskrabbers, maar daar gaat het niet om hoor ik. De voordeur staat open en boven aan de trap staat een meisje in nachthemd hartverscheurend te huilen.
Zo even kwam ze beneden. ‘Ik kan niet slapen mama, ik mis Stekeltje.’

We zoeken overal. Helaas levert onze zoektocht niets op. Vanmiddag zijn we bij Paul geweest, zou hij daar nog kunnen liggen? ‘Mag ik bellen mama?’ Paul is niet bestand tegen zoveel tranen en biedt tig nieuwe egelknuffels aan als Stekeltje echt onvindbaar blijkt te zijn. Niet dat Stekeltje vervangbaar is, maar het gesprek is toch behoorlijk rustgevend geweest. Ze krijgt nog een kus en lekker-slapen-wensen door de telefoon toebedeeld. Paul vraagt of hij ook nog een telefoonkus terug krijgt. Mijn meid die nooit kussen geeft, zelfs niet telefonisch zegt ‘Nee.’ Aan de andere kant van de lijn klinkt gesputter, maar dat wordt door haar resoluut afgekapt: ‘Misschien wil je moeder je wel een kus geven.’

De dag is weer begonnen. Mijn meisje sluipt bij mij in bed. Na een paar minuten gaat het gesprek weer over Stekeltje. We gaan al onze handelingen van gisteren na. Ineens zie ik een beeld op mijn netvlies van Stekeltje, klem tussen de zonneklep in de auto.
In nachthemd staat, dit keer dochterlief, op de oprit bij de auto. Even later hoor ik haar de trap oprennen ‘Nee mama, daar lag hij niet’, maar alles in haar lijf schreeuwt een andere boodschap uit.

Dit moet gevierd worden met een heerlijk ontbijt op bed. Gistermiddag hebben we samen met een vriendinnetje cake gebakken. Best verantwoord, er zat ook een appel door, dat wordt ons ontbijt.
Tot welke leeftijd is dat knuffeltjes-gebeuren eigenlijk of komt er daarna gewoon een ander soort knuffelvriendje en mag ik mij nu nog gelukkig prijzen …