Tag Archives: Ontroering

Huilen

Huilen

Dit moet echt stoppen. Of op z’n minst iets minder. Het kind gaat zich straks doodschamen. Zal je zien, word ik later geweigerd voor de maandafsluitingen op school en de muziekuitvoering.
Gisteren trok ik haar in de kleedkamer van de sporthal voor het eerst haar gympakje aan. Ze draait een rondje. Dat blauwe pakje, haar blonde haartjes, dat blije gezichtje en het sprongetje dat ze maakt uit verrukking.
En daar ging het weer. Moeders heeft de tranen in de ogen. Nog even en ik sta met stip op nummer 1 bij de jankbuules.

Vanmorgen daarentegen won die kleine het met glans. Net op een ochtend dat we naar de opvang en het werk moeten, besluit ze eens een keer uit te slapen. Ik moet haar om zeven uur wakker maken. Überschattig te zien hoe ze als een klein konijntje haar holletje weer opzoekt nadat het koppie even omhoog ging. Ze nestelt zich in het dekbed en draait me de rug toe.
De komende twintig minuten is het huilen om de onderbroek die niet goed zit. De legging. Nee, niet het vest aan, maar ook geen trui! Nog een geluk dat de labels overal al wel zijn uitgeknipt, anders hadden we die ergernis er deze ochtend ook zeker nog bij.

Ooit in mijn jeugd had ik besloten dat ik niet meer ging huilen. Had trouwens niets te maken met kleren aantrekken, maar gewoon in het algemeen. Wat er gebeurde, gebeurde toch wel of je daarna nu huilt of niet. Het diende geen enkel nut. Ik voelde me vervolgens opgelaten toen mijn opa overleed en ik naast huilende familie in de kerkbank zat en er zelf geen traan uitkreeg.

Huilen uit protest, uit boosheid. Huilen van verdriet. Huilen van ontroering. Huilen omdat je je teen stoot. Huilen kan wel heel divers.
Waarom huil je meisje? Ben je moe? Wil je nog niet meedraaien in de grote wereld? Zal ik je optillen? Je wangen droog kussen? Zacht liedjes zingen. Ja, het liefst die van Sinterklaas, ik weet het meis. Wat heb je nodig.
Ik weet wat ik nodig heb. Oordoppen en geduld. Met terug schreeuwen en proberen te dwingen bereik ik niets bij dit meisje. Ik moet luisteren. Wat wil ze zeggen met dit huilen. Wat heb je nodig.
Ik ben geen perfecte moeder. Heb net heus wel haar kleren op de grond gegooid met de woorden ‘Zoek het zelf maar uit!’ en ben haar kamer uitgelopen. Ik vond de volumeknop bij haar al op heel hoog staan, maar het kon nog harder kwam ik toen achter. Na een diepe teug lucht het hol van de leeuw, het konijntje is inmiddels ver te zoeken, maar weer in. Eens kijken of ik vandaag nog op tijd op mijn werk ga komen.

Huilen van opluchting? Is dat er ook eentje? Als ik in de auto zit, kijk ik over mijn schouder. Een schattig meisje met grote capuchon zit schuin achter mij. Heel stilletjes. We glimlachen naar elkaar.
We hebben het beiden weer overleefd.