‘Ik vind ons wel een mooi setje.’ 
‘Ja, ik het T-shirt en jij de stoere spijkerbroek.’ 
Ik bedoelde een iets ander setje, maar kruip nog even iets dichter tegen Eva Luna aan en sla mijn arm om haar heen. Zij pakt deze vast en trekt hem strakker om haar heen. We genieten allebei. Ze mag vannacht bij mij in bed logeren. Het laatste nachtje van dit jaar.

Aankomende nacht zal ze pas ver in 2021 in bed stappen. Het is een nachtbraker. Eentje die intens kan genieten van een lekker sfeertje om haar heen. Oudjaarsmiddag carbid schieten op het erf bij vrienden. Wie weet daar nog een laat geboren kitten knuffelen. ‘Avonds thuis spetterkaarsjes aan en rond de klok van middernacht toch echt wel rotjes afsteken.

Als kind stond ik stoer, trots en lachend en heel soms een beetje angstig op de zandbakrand voor ons huis met buurtkinderen astronautjes te knallen. Later gooide ik strijkers van me af terwijl ik na middernacht van vriendenhuis naar vriendenhuis trok. Het plezierige sfeertje, het speciale moment; we gaan samen een nieuw jaar in, deed mij zo goed. Wanneer het licht werd kwam ik thuis. Ik kon dan gelijk bij mijn ouders in de auto stappen om de Nieuwjaarswensen over te brengen aan opa en oma. Daar aangekomen hapten we met heel de familie in rolletjes en was er voor de jongsten mierzoete rode kinderlikeur.

Ik weet het. De rotjes mogen dit jaar niet, maar ik wil niet luisteren. Ik kan het niet. Ik weet heus, iedereen maakt offers en levert in en wat stelt een rotje nu voor, maar ik wíl er een paar afknallen. Het is als een soort innerlijk setje met mijzelf. De vrijheid die ik die nachten voelde als puber. Een soort onoverwinnelijkheid. Alsof ik het nog nodig heb. Dat ruiken van het kruid. Het horen van de knal. Die korte lichtflits. Het raakt iets in mij aan dat ik levend wil houden.

Ik weet het, we willen de wereld levend houden. Het tijdperk van de mens oneindig maken of geld oneindig maken. Maar is dat echt de synoniem van vrijheid, van liefde, van mooie setjes?