Vanmorgen op weg naar school eerst maar even langs de fietsenmaker gegaan. Heb al een paar keer mijn achterband laten oppompen, maar blijkbaar is hij toch echt lek.
Fietsenmaker is trouwens gewoon een mannetje onder een boom met een kuipje water, 2 fietsen die op hun kop staan, een kistje met wat gereedschap en plakspullen en niet te vergeten een hulpjongentje erbij dat een beetje met de fietskettingen aan het prutsen is. Er blijkt iets mis te zijn met het ventiel, maar hij kan het maken en een kwartier later fiets ik weer verder.
En nu fiets ik zelfs de heuvel naar de rotonde op zonder dat ik bijna stil sta op de trappers of zelfs af stap om te lopen. Ik ben nog niet blij met deze klim, maar het gaat al beter.

Op school heb ik een afspraak met de coördinator. Hij heeft gisteren de picto-boekjes bekeken en is geïnteresseerd. Ik geef hem uitleg over de doelstelling en werkwijze. Hij is erg blij en draagt de juf op om dit uit te gaan voeren. Ze krijgt een boekje in de handen gedrukt, maar gaat vervolgens helemaal verkeerd aan de slag. Met een vriendelijke glimlach grijp ik toch gelijk maar in. Ik doe de eerste picto-zin voor en probeer tegelijk aan de juf uit te leggen, waarom ik dit zo doe. Vervolgens laat ik haar voor de klas staan. Terwijl ze bezig is, geef ik haar complimenten en moedig haar aan tot meer interactie met de leerlingen en geef voorbeelden daarvoor.
Ik ben benieuwd of ze hier ooit serieus mee verder gaat als ik weg ben, maar tot nu toe lijkt ze het wel echt leuk te vinden. Ze zoekt veel oogcontact en ik zie dat ze trots is als ik mijn duim omhoog steek.
Ik had niet verwacht dat ik zo’n actieve rol zou spelen. De eerste dag was ik nog een beetje zenuwachtig dat ik zo voor de klas werd gezet. En nu, binnen een week sta ik hier vanuit de positie van deskundige kennis over te dragen aan de coördinator en de juf.Ik voel me ook lichtelijk gevleid dat de 2 dochters van de directeur die bij de oudste kinderen in de groep zaten, nu bij mij in de groep zitten. Ik weet natuurlijk niet met welke reden. Misschien wisselen ze wel vaker van groep, maar een klein beetje denk ik dat het door mij komt. De coördinator is erg enthousiast over mijn inbreng. Misschien ook omdat ik al het lesmateriaal hier achterlaat, maar toch. Ik voel me wel gewaardeerd.

Toen ik vanmorgen vertelde dat ik de komende dagen; vrijdag, maandag en dinsdag niet zou komen waren ze teleurgesteld. Ik ga namelijk met Evelien naar Mole National Park, een natuurreservaat met o.a. olifanten en we reizen daarna door naar de grens in het westen naar Wechiau Hippo Sanctuary om nijlpaarden te zien. Afhankelijk of we vervoer kunnen regelen komen we dinsdag of woensdag weer terug in Tamale.
Maar eerst deze ochtend afronden.
Bij het rekenen, met het groepje dat al om ons zit te schreeuwen ‘ teacher come!’ bied ik plakcijfers, gekocht bij de axion in Nederland aan. De kinderen hebben hier niets geen lesmateriaal en zijn zo blij met dit. Kies een nummer, ja pak maar en als iedereen een nummer heeft mag je het omhoog houden en benoemen. Wild worden ze ervan en blijven maar dooroefenen. Ze zijn eigenlijk te wild, maar laat maar. Ze zijn een keer actief in plaats van dat passieve gehang op hun bankje in de klas, waarop ik regelmatig een kind zie slapen.

Om 12.00 uur nemen de oudste kinderen onze fiets en lopen ze samen met de juffen, coördinator en enkele kinderen een heel stuk met ons mee om ons uitgeleide te doen.
In het centrum van Tamale doen we boodschappen. We gaan morgen dus naar Mole National Park en hebben gehoord dat daar geen winkeltje is en het restaurant erg prijzig. Zelf even wat meenemen is dus wel handig. En nee, wees niet bang. We nemen geen gevulde koelbox mee en de aardappels van thuis.
We bellen naar het hotel om voor de zekerheid een kamer te reserveren. Tot onze schrik horen we dat het hele hotel vol is. Wat?! Er zou altijd plek genoeg zijn. Een nacht later dan? Nee, je kan maar 1 dag van tevoren reserveren. We moeten even herstellen, maar passen al gauw onze plannen aan. We gaan eerst naar Hippo Sanctuary in Wechiau om de nijlpaarden te bekijken en reizen op de terugweg naar Mole. We bespreken onze plannen nog even met Doris en Sibon om te horen hoe het vervoer hier geregeld is.

Ik vind het wel jammer om te horen dat we nu morgenvroeg de bus van 4.00 uur al moeten hebben in plaats van die van 14.00 uur. Ik had me verheugd op een vrije ochtend. Lekker relaxed de tas inpakken voor deze trip van 5 dagen en misschien wat kleren wassen.
Evelien is blij met de uitnodiging van Doris om na het eten ook te blijven slapen. Midden in de nacht als blanke vrouw de straat op gaan en dan vooral in de wijk waar zij woont is net iets teveel van het goede. Ghanezen staan bekend als vriendelijke mensen, maar de kat op het spek binden is nergens voor nodig.
We fietsen naar haar huis om haar spullen op te halen. Het licht op mijn fiets doet het niet en om 19.00 uur is het hier al aardedonker. Ik pak mijn hoofdband met lampjes en trek veel bekijks. Helemaal als ik de lampjes op de Knight Rider-stand heb staan. In gedachten hoor ik steeds de fluisterende waarschuwende stem van Kitt ‘Michael’. 6 lichtjes flikkeren op van rechts naar links en weer terug. Het is geen gezicht, maar het levert beide partijen, mensen aan de kant van de straat en mijzelf ontzettend veel plezier op!

Slechte nacht gehad. Ik kwam moeilijk in slaap. Ik bleef maar denken aan alles wat ik dinsdag had meegemaakt. En vervolgens aan wat ik woensdag allemaal zou willen gaan doen. Plus ik had veel last van de warmte en jeuk. Ondanks dat ik veel deet speciaal tegen de muggen opsmeer, blijf ik geprikt worden.

Ik sta op en moet naar mijn werk, maar had liever nog even liggen rusten.
De schoolochtend begint weer om 8.00 uur met Engelse taalles. De juf gaat de kinderen leren de lichaamsdelen te benoemen. Het wordt op dezelfde manier aangeboden als gisteren. Hard schreeuwen en een enkel kind dat het woord herhaalt.
Ik probeer de juf duidelijk te maken dat de kinderen zelf moeten gaan nadenken in plaats van haar te papegaaien. Ik doe voor hoe het wat meer interactief kan. Ik wijs lichaamsdelen bij mij aan en benoem ze. Vervolgens vraag ik wat is dit en wijs naar mijn neus of die van een kind. Het wordt grappig. We gaan bij elkaar dingen aanwijzen. Al spelend leren ze woordjes.
Als de rek uit de concentratie is, sluit ik samen met de juf af met het liedje hoofd, schouders, knie en teen.

Wel vreemd hoor om als vreemde hier binnen te komen en te vertellen wat ze anders zouden kunnen doen. Gelukkig is er een goede sfeer waarin dit gebeurd. De juf en de coördinator lijken het ook te verwachten dat ik de expert ben en allerlei kennis overdraag.
Ik laat eerst de juf beginnen en observeer haar en de kinderen. Intussen denk ik hard na hoe ik een combinatie kan maken tussen wat zij doet, mijn eigen gezonde verstand en hoe het op mijn vroegere werk ging. Een basisschool voor kinderen met een langdurige ziekte, maar waar meer kinderen met psychische problemen, en/of met gedrags- en/of ontwikkelingsstoornissen zaten. Hier werkte ik een paar jaar als onderwijsassistent.
En dan de tweede stap hoe verwoord ik het ‘waarom’ van de aanpassingen. Ik wil mijn ideeën wel goed onderbouwen, zodat zij het inhoudelijk begrijpen en misschien zien dat de nieuwe vorm wel eens echt kan werken. Niet dat ze straks mij papegaaien net zoals de kinderen hen papegaaien.

Mijn aanwezigheid wordt blijkbaar wel gewaardeerd, gezien al het eten dat we in de ochtendpauze krijgen; bananen, brood, bekers met thee. Deze pauze voor mij trouwens geen voetbal. Gisteren had ik wel even met de kinderen gevoetbald. Het was erg leuk, maar ook echt een aanslag op mijn lichaam.
Na de pauze gaan we rekenen. We zien dat ons kleine groepje van gisteren is gegroeid. We vinden het prima en gaan weer fanatiek met ze aan de slag. De kinderen gaan alleen ‘s morgens naar school. Eerst dacht ik ‘o lekker relaxed zo’n half dagje’, maar nu weet ik wel beter. Het is behoorlijk intensief. Helemaal als je graag echt zinvol bezig wilt zijn.

’s Middags is er een feestje in het weeshuis. Twee vrijwilligers nemen afscheid. Evelien en ik zijn uitgenodigd. We lunchen gezamenlijk in de buitenkamer; 10 blanke vrouwen in een kippenren. Ik vind het niet denderend. Vrouwen blijven een vreemd soort mensen als je ze bij elkaar zet. Iets hartelijks zeggen, maar tegelijk non-verbaal het tegenovergestelde uitstralen. En sfeergevoelig als ik ben, voel ik me onprettig in deze gevangenis. Ik besluit echter al snel dat ik geen zin heb om moeite te doen om aardig gevonden te worden. Ik weet van mezelf dat ik een aardige meid ben. Laat ik me alsjeblieft niet druk maken om invulling te geven aan de gedachten van deze andere meiden. Stop met moeilijk doen en geniet weer van alles hier om je heen.

Er komen twee bongo-drummers die betaald zijn om de boel op te luisteren. Ik mag het ook proberen. Ik leer hoe de stand van mijn handen moet zijn, een bepaald stukje ritme en dan gaat het toch al heel goed. Ik drum de basis en hij doet allerlei frutsels eromheen. Leuk om dat een beetje geleerd te hebben. ’s Avonds drum ik het ritme nog een keer op mijn benen. Ik wil het wel graag onthouden. Mocht ik ooit nog weer eens achter een soort bongo zitten dan kan ik wat gerichter muziek maken.

Als ik aan het eind van de dag thuis kom, pak ik mijn meegenomen cd’s en even later schalt het nummer Angels gezongen door She got game door het huis. Gevolgd door een cd van Daniel Lohues met z’n Drentse teksten en The Louisiana Blues Club. Wat kan muziek je toch een goed gevoel geven.

Van 20.00 tot 22.00 uur zit ik in het internetcafé. Als ik thuiskom is Doris nog op. Meestal slaapt ze rond deze tijd. Ik zeg dat ze niet voor mij hoeft op te blijven. Nee, zegt ze, ik wil eerst dat al mijn dochters binnen zijn. Zo lief. Ik bedank haar en zeg dat ze rust nodig heeft. Helemaal nu ze naar het ziekenhuis moet.
Mijn vermoeden was juist. Ze had meer dan een griepje. Het blijkt dat ze een vleesboom in haar baarmoeder heeft. Vrijdag gaat ze naar het ziekenhuis. Maandag wordt ze geopereerd. Waarom dan zo vroeg naar het ziekenhuis? Vrijdag komt er een bed vrij en je weet maar nooit of dat maandag nog vrij is.

We sluiten de dag af met een praatje.
Fijn.