Ik fiets naar huis en kom langs een waterput. Ik stop en meng me tussen de vrouwen die er water halen. De put is 15 meter diep. Het is zwaar werk. De vrouwen praten geen Engels, maar er loopt een jongetje dat een beetje voor tolk speelt tussen mij en de vrouwen. Ik geef hem en een meisje een bellenblazer en maak weer contact met de vrouwen. Dan kom ik erachter dat de kinderen helemaal niet weten wat ze hebben gekregen. Ze zien alleen het spelletje op de dop. Ik schroef het potje open en blaas bellen. De verwondering in de ogen en die lachende mond bij de kinderen en vrouwen, wat mooi!
Ik voel me zo rijk dat ik deze gezichten zie. Ik wil een foto maken maar het jongetje wil amper bellen blazen. Wat blijkt, hij wil het zo graag bewaren om thuis aan zijn familie te laten zien.

Thuis gekomen begroet ik enthousiast mijn familie en ga vervolgens naar het internetcafé waar het mij lukt om op de enige computer met USB-poort de foto’s over te zetten. Dit alles wel met behulp van de chief omdat de foto-opslag op een deel van de pc zit waar je als gewone klant niet bij kan komen. ‘We are friends.’ Ik help hem vervolgens met zijn webspace en we eten samen een zak popcorn leeg.

Ik kom om 19:30 uur thuis en er staat koud eten voor mij op tafel. Iedereen hier in dit huis eet ergens tussen 17:30 en 20:30 uur, maar blijkbaar zijn ze gewend dat ik tot nu toe altijd rond de klok van 18:00-18:30 eet. Zou het worden opgewarmd? Nee, helaas. Doris biedt niet aan om het op te warmen en ik vraag niet. Vergeleken met de verhalen van de andere vrijwilligers heb ik al door dat ik een super gastgezin heb en het is goed zo.
Het is tesit. Een traditioneel Ghanees recept. Doris is erg benieuwd hoe ik het vind smaken en ook hoe ik dit met mijn vingers ga eten. Ze wil foto’s maken met mijn camera. We lachen en terwijl ik mijn eerste hap doorslik denk ik gatver. Maar met de camera op mijn snufferd en een trotse gastvrouw daarachter, krijg ik het voor elkaar om iets anders uit te stralen.
Het is een soort dikke taaie pap zonder smaak. Je drukt je vingers erin en scheurt er zo een stukje af. Vervolgens doop je het in een ander bord waar een saus in zit. Het is donker in de kamer en ik zie niet wat er allemaal in de saus drijft. Ik hoef het ook niet te zien. De saus en de stukjes waar ik op moet kauwen smaken echter goed. Goed mengen dus met de tesit. Ik eet omdat ik trek heb en uit fatsoen, maar dit krijg ik echt niet allemaal op. Ik vraag of het erg is als ik wat laat staan. Nee, dat is juist goed. Ze geven je altijd veel zodat je ziet dat ze genoeg eten in huis hebben.
Doe mij maar rijst met heerlijke papjes. Salomon, 2e zoon van ongeveer 20 jaar, kookt het meeste eten en hij is een geweldige kok. Hoe het Patricia, oprichter van Vrijwillig Afrika, gelukt is om af te vallen in Ghana is mij een raadsel. Maar ja, zij leefde ook een paar weken in een compound met alleen maar de meest typische Ghanese gerechten. Ik eet hier trouwens ook niet veel, helemaal niet in verhouding met het echt soms zware fietswerk en ten opzichte van het eetpatroon dat ik gewend was. Alhoewel, al het fruit laat ik mij erg goed smaken.
Ik heb niets te klagen. In mijn gastgezin krijg ik alle goeds en op straat in de kraampjes ligt ook genoeg eten uitgestald en daar zit vast wel iets lekkers tussen dat wel betrouwbaar genoeg is om te eten.
Er is nog genoeg te ontdekken hier.