Knetter word ik. Misselijk. Het ijs dat ik bij de titelsong al begon te eten als troost, spuugt zich door mijn maag. Ik wist dat ik het niet aan kon zien en toch doen. Ja want ik houd van de bluegrass muziek die in deze film voorkomt. Fuck de muziek waar ik anders zo lyrisch over ben. Mijn ziel en zaligheid in kwijt kan. Nu is het ondergeschikt. Een kind ging dood.

De film is nog maar halverwege. Ik zet hem op pauze om tranen te drogen en een rondje door de kamer te lopen. Vervolgens kijk ik hoe de ouders verschillend omgaan met verdriet. Zo gauw de film is afgelopen zet ik hem stop. Niets geen aftiteling en nog wat muziek. Ik ben verward.
Het verhaal is rauw. Dat vind ik mooi, maar maakt ook dat ik het één en ander moet opvangen aan inbeelding, herkenning, teleurstelling. Ik laat alles helaas ook zo binnenkomen. Helemaal nu ik moeder ben lijkt wel. Sinds ik moeder ben geworden, ben ik naast heel trots ook kwetsbaar geworden. Aan de ene kant ben ik onoverwinnelijk, een Jeanne  d’Arc als het aankomt op het voor mijn dochter gaan. Aan de andere kant ben ik snel in tranen als ik mij inbeeld dat mijn meisje wat zou kunnen overkomen.
Ik denk aan ouders die een kind verloren hebben en aan mannen en vrouwen die graag vader en moeder hadden willen worden. Als ik mij al zó kan voelen, terwijl het liefste meisje van de wereld vredig onder mijn dak  in haar bed ligt te slapen …

Soms is verwardheid misschien wel even goed. Het kussen opschudden om daarna lekkerder te kunnen liggen. Alles komt in het zicht en krijgt aandacht, ook de pijn. Pijn moet niet in het verdomhoekje zitten. Dan komt er schimmel op en word je ziek. Alles mag gezien worden en moet een goede plek krijgen.

De verwardheid komt ook door mijn reflectie op de verhaallijn. De verwachtingen die ik had over hoe het als gezin zou gaan en het feit dat ik nu alleen de zorg voor mijn meisje draag. De film voelt soms dichtbij. Het speelt zich af tegen een achtergrond van samen buiten wonen, scharrelende kippen om de veranda, leven van muziek en kunst, leven zonder gemaaktheid van religie. De woonomgeving welke zij hebben, is waar ik van droomde. We hebben gekeken naar zo’n huis. Hebben er omheen gelopen en ik had de indeling van de tuin, keuken en kinderspeelhoek reeds in mijn hoofd en hoorde al de geluiden van blijde mensen in het huis.
Echter, het kwam tot een botsing tussen dromen, verwachtingen en realiteit.
De film triggert mijn pijn hierover. Het doet zeer. Ik huil en word weer rustig. Het is gegaan zoals het ging. Ik leg mijn hoofd op het kussen en prijs mijzelf gelukkig met dat kleine meisje in de kamer naast mij. Mijn wereld is goud mét een gebakje!

(voor ‘gebakje’ zie de facebookpagina van Inktspetters, klik op de F hiernaast en like)