‘Sneeuwt het nu?’ Ik kan het eigenlijk niet geloven. Oké, ik kom dan wel net uit bed en heb de avond ervoor gedronken, maar na de douche mag ik toch aannemen dat ik fris en fruitig ben. Verrek, het zijn bloesemblaadjes die voor het raam langs dwarrelen.
Het weer is ook zo wisselend. Je zou niet meer weten wat je kan verwachten.
Gistermiddag liepen we met blote armen in de tuin en ’s avonds werd de lucht donker van de naderende storm. Wel ideaal trouwens om mijn meisje op tijd in bed te krijgen. ‘Kijk, het wordt al donker Lief.’
Vanmorgen waaiden we weg bij het in de auto stappen, vorige week krabden we het ijs van de voorruit en tussendoor vieren we tuinfeestjes in de zon.

Mijn leven heeft wel enige overeenkomsten met het Nederlandse weer. Het aankomende weer is hier amper te voorspellen, zoals veel in mijn leven ook een verrassing is.
Soms zou ik wel willen weten hoe iets gaat verlopen. Hoe ziet iets er aan het eind van de week uit of over een maand, jaar of nog langer. Kunnen kijken in een glazen bol en even niet zoiets filosofisch nuilen als ‘Go with the flow.’ Even niet mezelf vol overgave storten in het niet weten, het geen controle hebben.

Het leven is een verrassing. Je kan hoofdlijnen uitzetten. Weten wat je wensen zijn en proberen de paden die die kant op gaan, bewandelen. Maar het is ook onvoorstelbaar hoeveel ik intussen van de omgeving meemaak. Echt, is er een zijweg, hoe kronkelig en modderig het pad ook is, ik heb het gezien. Gelukkig pik ik trouwens ook de meest mooie paadjes met een pracht aan kleur en geur van bloemen mee, maar wat loop ik idioot veel kilometers extra lijkt het wel.
Nu kies ik zelf ook wel voor die kilometers, want het avontuur zoeken zit wel in mij. Zo kwam ik onlangs een ‘toekomstdromenlijstje’ van mij uit 2007 tegen voor de toen komende tien jaar. Daarop stond onder andere ‘reis uitstippelen’. En ook al komen dromen niet altijd uit, je kan er heerlijk tegen aan schurken en soms is dat al genoeg. In plaats van een jaar rondtrekken met gezin, drie weken Bolivia met dochterlief en in plaats van boeken vol te schrijven over onze reisavonturen af en toe een blogje vullen. Je moet de nacht haar heerlijke dromen ook niet afpakken.

Toch heb ik nu wel een combi van fragmenten van een aantal dromen lopen. Ik heb namelijk een schrijfsel van mij naar een reisverhalenwedstrijd gestuurd. Hoofdprijs een reis naar Marokko. Spannend om mijn verhaal te laten lezen door een jury en een anticlimax toen ik net las dat ze 1800 inzendingen binnen hadden gekregen. Bekendmaking winnaars 1 mei. Vertrekdatum reis 26 mei.
Ach, je weet nooit hoe je verrast wordt. Ik ga nog even toekomstdromen en kijken wat het weer eind mei in Marrakech doet.