‘Wat heeft u een zachte huid.’ Ik voel me gevleid. Ik heb net mijn panty afgerold en sta met mijn blote benen op een trappetje voor hem. Hij streelt mijn bovenbeen. Vervolgens gaat hij over het maanlandschap en kan ik nog net teren op het compliment, voordat ik rode wangen van schaamte krijg. Ik geef aan dat ik een kleine tien jaar eerder voor spataders ben behandeld. Het laseren deed echter zoveel pijn, dat de behandeling gestopt werd. Mocht ik nog lichtelijk zweven na zijn eerdere handelen, hij zorgt er vervolgens ook voor dat ik weer lekker land. ‘Ja met zulke stevige benen, haal je het ook niet met een gewone verdoving.’

Einde van het consult volstaat met de zin; het valt reuze mee. Een behandeling wordt daarom niet vergoed. Dat eerste zou een opluchting moeten zijn, ware het niet dat ik mij stoor aan mijn bovenbenen.
En nee, dat verdwijnt niet met een cursus mindfulness ‘Accepteren & Loslaten’. Het verdwijnt alleen lichtelijk onder A-klokkende rokjes op knielengte.

Nu ben ik een vrouw. Zouden mijn bovenbenen er beter uit komen te zien, gaat me vast iets anders aan mijn lijf tegenstaan. Als eerste schiet mij iets geks te binnen dat ineens over mijn broek hangt als ik zit, mijn buik.
Ik ben reuze blij, dat sinds ik de veertig gepasseerd ben, de laatste jeugdpuistjes verdwenen zijn. Blijkbaar is het echter ook een teken dat de jeugd zich in zijn totaal aan het terugtrekken is uit mijn lichaam. Het verval is begonnen.

Ach, eigenlijk merk ik er niet veel van. Kijk af en toe wel onderzoekend naar de bovenkant van mijn handen. Zijn die hele lichte bruine vlekjes nu ouderdomsvlekjes? Maar ik loop nog gewoon rechtop, dans zonder rollator, mijn meisje zegt regelmatig dat ik mooi ben en op straat voel ik ook dat er nog wel eens een blik op mij blijft hangen.

Tuurlijk je hebt een lichaam, maar de uitstraling is misschien wel belangrijker. Heb je een open gezicht of sprankelende ogen. Sta je trots. Beter nog, hoe sta je met je gedachten in het leven. Spat je levenshouding van je af.
Ooit tijdens het collecteren werd de deur voor mij geopend door een jong meisje. Ze ging haar moeder halen onder het roepen: ‘Mama, die mevrouw met die lieve lach staat aan de deur!’ Ik voelde me zo trots, dat dat voor haar mijn kenmerk was.

Uiterlijk is belangrijk. Een soort visitekaartje van jezelf. Het voelt fijn als je er een positieve reactie op krijgt. Niet dat mijn welbevinden afhangt van andermans mening. Oké, dat doet het soms wel, maar ik weet heus wel dat ik zelf degene ben die het moet aansturen. Ga ik gewoon zorgzaam met mijn lichaam om. En werken de jaren nu in mijn voordeel, doordat mijn zelfvertrouwen mee heeft kunnen groeien, dan straal ik dat uit. Eerst zelf mijn eigen punt maken. Vinden anderen dat vervolgens leuk, is dat een mooi meegenomen bonuspunt.