Het regent regenbogen. Wat zie ik er veel deze week. Als ik mijn meisje op een regenboog wijs, reageert ze inmiddels zelfs al lauwtjes. Alleen voor een dubbele wil ze nog wel even haar neus tegen het raam duwen.

De dag was bij ons trouwens al gestart met regenbogen. Haren nog verwilderd op het hoofd en brood kauwend staat ze te dansen. K3 gooit er op de televisie het nummer ‘Alle kleuren van de regenboog’ in. De pasjes bij het nummer worden uitgelegd. ‘Stap op zij, rol je schouders, appels plukken.’ Wat is ze toch smeuïg in de heupen en wat zingt ze liefjes mee.

Gisteren op de school van mijn meisje kwam de regenboog ook langs. Er werd stilgestaan bij Allerzielen. De kinderen zongen een lied. Bellen blazen naar omhoog, die alle kleuren hebben net zoals de regenboog. De pastoor kwam aan het woord. Zijn stem klinkt warm. Ik kan me alleen niet vinden in zijn woorden over God. Mijn meisje krijgt deze woorden aangeboden alsof dit de waarheid is. Ik wil me niet irriteren. Ik wil het saamhorigheidsgevoel voor laten gaan. Ik kijk naar buiten. Naar de bomen op het schoolplein. Het blad dat aan het verkleuren is. Ik zie donkere wolken langs de bomenrij. Er zit regen in. Ook zie ik het speciale herfstlicht van de zon. Het is buiten mijn zicht, maar ik weet dat er een eind verderop een regenboog te zien is.

Ik denk aan iets dat ik gisteren hoorde. Een in mijn beleving te ver doorgeslagen strijd over zwarte piet. Ik vind dat zwarte piet wel aangepast mag worden en dat was ook al reeds in gang gezet voordat het hele circus losbarstte; minder kroeshaar, geen typische oorringen en iets minder zwart. Onderhand hebben sommigen dit echter aangegrepen om helemaal los te gaan over racisme.
Ik denk verder.
Ik ben van mening dat vluchtelingen uit oorlogsgebied opvang moeten krijgen. Maar moeilijk hoor. Hoe verenig je verschillende normen en waarden die elk volk meekrijgt bij de geboorte. Kan dat wel? Moet je dat weleens willen? Moet je grenzen misschien toch nadrukkelijker maken? Hulp op een andere manier aanbieden?
Ik volg de herfstbladeren in de wind en daar gaan mijn gedachten weer.
Hoe om te gaan met religies. Prima als je dat vredelievend bij jezelf houd, maar hoe agressief denken sommigen te mogen handelen in de naam van hun geloof.
Wat biedt de wereld mijn kleine meid wel niet allemaal aan, aan zin en onzin. Zal ze goed leren filteren? Zal ze leren dat ook veel dingen naast elkaar mogen bestaan. Dat alles zijn eigen kleur heeft. Dat niet alles jouw lievelingskleur is, maar dat alle kleuren samen wel een mooie regenboog kunnen vormen. Dat het wel dé wereld is die bestaat uit zoveel kleuren.

Ik hoor kinderstemmen. De pastoor geeft het woord aan de kinderen. Ze mogen iets vertellen over het kunstwerk dat ze gemaakt hebben. Een jongetje uit een van de jongste groepen heeft van klei een hand gemaakt. ‘Waarom?’ vraagt de juf. ‘Daarmee kan ik mijn overleden oma altijd een hand geven.’

De regenboog. Een hand geven over elke grens heen?