Knus zittend op de bank. Strak tegen elkaar aan. Ik houd de speelgoedgids vast die op onze benen ligt en Eva Luna bladert. Een gejuich van herkenning gaat op als Nijntje op de bladzij staat of Maja de Bij.
Ze heeft er geen weet van dat ik kijk of er leuke Sinterklaascadeautjes voor haar in staan. In huis weet ze heus wel wat ‘mijn!’ is en benoemt dat wanneer ons buurjongetje komt spelen. Maar het willen hebben van nieuw speelgoed, is iets dat nog niet is doorgedrongen in haar koppie. Het ontroert me.
Zo ook tijdens het pepernoten bakken. Zij op haar knietjes op het aanrecht en ik staand ervoor. Samen bolletjes draaien van het deeg en op de bakplaat leggen. Zij draait behalve bolletjes ook pieren tussen haar handen en legt slakjes op de bakplaat.
Samen eten bereiden, al is het maar de bloemkool wassen, het geeft me steeds zo’n oergevoel. Voel me dan ook zo een moeder.

Moeders zitten vol liefde en moeders zijn als een tijger als het op hun kleintje aankomt. Zo zie en hoor ik de laatste dagen vele ouders hun kleintjes verdedigen. Ze hebben recht op net zo’n mooi, precies hetzelfde Sinterklaasfeest als dat zij dat in hun kinderjaren beleefden. Menigeen schuwt het niet de klauwen met nagels uit te slaan. Ik schrik van hoe hard sommigen zich uiten. Bijna alsof ze zichzelf er in verliezen. Zou dat ook zijn wat zij beleven? Dat hun identiteit wordt afgepakt? Iets in de trant van ‘Alles wordt me al ontnomen. Mijn geld naar de belasting of samen met mijn rechten verkwanseld door Europese regels vanuit Brussel. Mijn werk naar de Oostblokkers, maar dit, deze traditie laat ik mij niet afpakken?’ Ach, ik hoef ook geen reden te bedenken. Een ieder verantwoordt zichzelf ook maar.

Racisme heb ik nooit gevoeld bij het zien van Zwarte Piet. Heb alleen maar leuke herinneringen aan het feest. Toch ben ik gaan luisteren naar wat degenen willen overbrengen die dit hebben aangezwengeld. Ik lees over blackface en probeer me in te leven in de ander. Ook al zie ik wel, dat de feestvierders van nu helemaal niet de intentie hebben te kwetsen, het verhaal is op sommige punten echter wel erg ongelukkig samengesteld destijds.
Traditie is belangrijk en leuk, maar dit gaat over iets groters dan alleen een Nederlands feest. Zou er niet een aanpassing kunnen plaatsvinden? ‘Maar moet je dan alles maar aanpassen als iemand dat vraagt?’ Nee, maar je kan toch op z’n minst kijken of er mogelijkheden zijn waarin je dichter tot elkaar kan komen.
En nee, ik weet niet waar het dan eindigt. Zie humor langskomen, maar zie ook dat mensen heel erge misstanden in de wereld aangrijpen en denken daar een punt mee te moeten scoren. Hoe rijm je het. Als de ander niet aan zijn medemens denkt, hoef ik dat ook niet? Open staan, luisteren, samen nadenken.

Mijn mening na rond gekeken te hebben. Afschaffen van het Sinterklaasfeest nee, maar aanpassingen, ja. Ik heb er alle vertrouwen in dat mijn meisje zelf een prima feestje kan bouwen en met veel plezier het Sinterklaasfeest met andere Pieten dan de Zwarte Piet kan vieren.
Ik geloofde in Sinterklaas.
Ik geloof in samen.