‘Drink je biertje op en kom mee.’ Als een volwassen vrouw dirigeert mijn zevenjarige dochter hem uit zijn campingstoel. Samen fietsen ze even later het zandpad af. Mij achterlatend onder een joelend: ‘Wij gaan weer gokken!’ Verliefd glimlachend kijk ik mijn stel na.

Ik zit alleen voor de tent. Mijn gebruinde benen, voorzien van een glimmend olielaagje liggen in de zon op een stoel voor mij. Boek op schoot, maar van lezen komt niets. Ik denk aan gisteravond. Heel even leek het erop dat wij door de politie thuis werden gebracht.
We stonden na middernacht met tienduizenden mensen tussen tientallen trams. Plots moet Eva Luna huilen. Een agent snelt toe en vraagt bezorgd of wij hier al lang staan. Ik laat in het midden dat wij hier net aan komen lopen. Wij hebben wijselijk een extra drankje op het terras besteld. We zagen een uurtje geleden een eindeloos stromende rij mensen het strand afkomen en voorzagen de drukte hier naast het Kurhaus. Ik geef de politie echter een compliment voor hun voltallige aanwezigheid en orde en vraag langs mijn neus weg of ze nog een auto over hebben voor een ritje naar Camping Kijkduin.

We wilden een hapje eten in Scheveningen. Toen we eind van de middag aan kwamen rijden met de Dodge overviel de drukte ons. Mijn vraag aan een verkeersregelaar of hij een parkeerplaats weet, levert een mooie reactie op. In één glimlach verpakt hij zijn bewondering voor de pick up en verbazing over onze stomheid om hier nu te rijden samen. ‘Rij een paar kilometer verder. Parkeer daar en kom terug met de tram’, krijg ik in een plat Haags accent te horen.
We besluiten om de 10 kilometer terug naar de camping te rijden. Vervolgens maken we de avonturier in ons meisje los door met de bus naar Scheveningen af te reizen. Terug in de badplaats lezen wij op de billboards dat het Internationaal Vuurwerkfestival vanavond plaatsvind.

We vinden het laatste vrije plekje op het terras van een strandtent. We zitten met ons drieën op een halfronde bank voorzien van kussens. Eva Luna zittend in ons midden nestelt zich wisselend tegen een van ons beiden aan. De restaurantkeuken kan de drukte niet aan en is ermee gestopt. Ik scoor een paar hotdogs op de boulevard. Ik heb boeken en spelletjes in de tas en samen hebben we het zo goed. Wat kan het leven simpel zijn tussen ruim 100.000 vuurwerkbezoekers in, die de gehele boulevard en het strand hebben overgenomen.

Met de taxi gaan wij naar huis. Vriendlief zet zich met het vermoeide meisje op de achterbank. Ik hoor hun lieve woordjes en zijn zorg voor haar misselijkheid. Hij stapt uit bij de bushalte Kijkduin waar onze drie fietsen staan. Wij reizen de laatste kilometer alleen en staan dan voor de camping. De frisse buitenlucht montert mijn meisje gelukkig weer op. Met haar altijd warme kinderhand in de mijne stappen we in het donker over het kiezelpad. Niet veel later horen we een knerpend geluid achter ons en een blijde stem: ‘Hé, daar zijn mijn meiden.’ Zittend op de vouwfiets, een andere vouwfiets naast hem en een kinderfietsje geslingerd om zijn nek, staat hij achter ons. Ik knuffel mijn held en de kleine meid wurmt zich tussen ons in.
Meer dan deze vierkante meter van de wereld hoef ik niet. Ik ben gelukkig met onze bubbel die vanavond zo mooi zijn weg vond tussen alle wildernis door.

Gisteren haalde mijn kleine, zo goed als zelfstandig inmiddels, een gokkast leeg. Ik kreeg een foto doorgestuurd. Op de kast staat ‘Simply Wild’. Het leven is simpel en wild tegelijkertijd. Soms denk je het leven in de hand te kunnen hebben, maar de toekomst ligt niet vast. Het is toch altijd een beetje gokken. Doe het dan zoals die twee op de fiets en stap er met plezier op af!