Category Archives: 13. Bolivia 2012-2013

Bolivia deel 5

Bolivia deel 5

Dag 14+15+16 – donderdag 27, vrijdag 28 en zaterdag 29 december

Nu ik dit schrijf zit ik op mijn veranda. Vijf minuten geleden zat ik nog op de zwembadrand te zweten met mijn voeten in het water, maar nu dus op de veranda met het uitzicht op de regen.
Als dit buitje stopt, zal ik nog even boodschappen doen en geld pinnen. We gaan morgen twee nachtjes op reis naar Buenos Vistas, een plaatsje 100 km ten noordwesten van Santa Cruz. Hier gaan we Oud en Nieuw vieren. Ik heb begrepen dat je daar geen bank hebt, maar er zal vast genoeg zijn waar je je geld aan kan uitgeven.
Gisteren hier trouwens geld uitgegeven aan vuurwerk. In de wijk bestaat ineens de halve handelswaar uit vuurwerk en als dit echt allemaal de lucht in moet gaan, wordt het erg heftig. Ik zal in ieder geval mijn bijdrage leveren en heb wat siervuurwerk en naar ik hoop de hardste knallen gekocht.

GISTERAVOND SAMEN MET BROERLIEF DE KROEGEN VAN SANTA CRUZ ONVEILIG GEMAAKT

Nee helaas, dit lieg ik, dat viel tegen. Wij hebben overigens prima gefeest en baalden dat we rond de klok van 2 uur terug moesten in verband met dat Silvana alleen op de kinderen in twee huisjes paste en tegen die tijd het bed instapte.

Wij gingen trouwens weg met het idee, wij zijn vast rond 00.00 uur wel weer thuis, nou niet dus. Zonder het oppasverhaal hadden we het misschien wel licht zien worden in Santa Cruz.
We waren met een busje speciaal naar de barstreet gereden. Daar bleken echter allemaal eettentjes te zijn en geen barretjes. Ja, één soort club dat pas om 23.00 uur een bandje had, maar het zaaltje straalde zo´n steriele, moderne nieuwigheid uit dat we ook geeneens zin hadden. Het moest een lokale kroeg worden.
Na verschillende tentjes te hebben bekeken, belanden we aan de Plaza. Mooi met ouderwetse houten inrichting, lokale bevolking en jaren ’80/90 rockmuziek. Na een paar drankjes toch even de straat weer op, op zoek naar nog wat anders. Na een zoektocht die ons een dichte discotheek, een (godzijdank) lege karaokebar (Gerjan kan misschien leuk zingen, maar ik niet en i.v.m. borstvoeding drink ik te weinig om me hier toch in te storten) en de mededeling:

‘JULLIE MOETEN HIER NIET VERDER LOPEN, HET WORDT HIER MUCHOS GEVAARLIJK’

belanden we weer in onze `eigen` kroeg. Het tafeltje is bezet, maar er is plek aan de bar. Het bandje dat nu speelt is echt goed en zou niet misstaan in een van de kleinere tenten op Lowlands met hun Spaanstalige opzwepende rock met vleugje ska en folk.

We zijn met z`n tweeën duidelijk aanwezig. Sowieso qua uiterlijk. We zijn de enige toeristen en dan ook nog eens ons gedrag. Gerjan zingt luidkeels mee (kan ook wel want de muziek staat kneiterhard) en ik dans ietwat. Gevolg: makkelijke aanspraak. Ik met mijn drie woorden Spaans heb Gerjan nog wel eens nodig, maar de uitleg van hem dat de gast naast mij, mij wil versieren had ik ook nog wel door.

WE HEBBEN EEN SUPER AVONDJE

Eerst aan het tafeltje mooie gesprekken en nu samen zo`n plezier.
Elkaar opbeurend met `op het hoogtepunt moet je vertrekken` en dat soort onzin lopen we met tegenzin, maar uitgelaten over de Plaza op zoek naar een taxi om naar huis te gaan.

Naar huis …. met het Oud en Nieuw in het vooruitzicht, nadert ook mijn afscheid van Boliva. 2 januari moet ik het vliegtuig weer in en 3 januari zullen Eva Luna en ik weer op Schiphol aankomen.
Ik zit hier eigenlijk nog wel goed. Dit leventje en ritme bevalt me nog wel even. Ook Eva Luna speelt super met haar nichten en neef.
Nu echter nog heel even mijn agenda weer verstoppen en een paar dagen genieten

ALSOF ER GEEN TOEKOMST IS, MAAR ALLEEN HET NU

———————————————————

Dag 17 – zondag 30 december

Met een gilletje spring ik op mijn bed in residencial Nadia in Buenos Vista. Ik baal van mezelf. Ik lijk wel zo´n jankmuts en ik was toch die avonturier. Een huidkleurige gekko schiet over de muur. Volgens mij een totaal onschuldig diertje, maar dat onverwachtse laat me zo schrikken.
Plus de kamer ziet er ook armzalig uit. Dat verhoogt het gevoel van vies voelen en alertheid. Een tegelvloer met zand bij de deur, kale muren met vlekken, een ouderwets twee-en eenpersoonsbed met oubollige lakens, oké één valt er mee. De restanten van wat ooit vitrage was hangt in een knoop voor een soort van raam+hor+gebobbeld glas. Daarachter heeft de buurman zo te horen een papegaaienvolière. Er hangt een enkel peertje aan het plafond.
bol-22
In een hok staat een wc en hangt een soort van douche met elektriciteitsdraden voor warm water. Eerst draaien aan een knop voor water, dan een hendeltje overhalen en dan eerst weer de knop terugdraaien of was het nu eerst het hendeltje. Doe je het in ieder geval verkeerd dat krijg je een schok. Ik douche wel met koud water, ik ga die draadjesbende boven mijn hoofd niet testen.
Het is trouwens ook nog eens broeierig en muf in de kamer.

In Ghana sliep ik weken in dit soort onderkomens en was ik blij als ik stromend water had (bovendien 90% van de gevallen koud) laat staan een wc op de kamer.
Nu moet ik echter wel even mijn best doen om mijn gevoel en interpretering van waarneming bij te sturen. Ik voel me ook vies. Het was vandaag erg warm. Tegen elkaar aangeklemd op de volle bank in de taxi en zweten.
Er kwam vanmiddag een buitje deels op mij. Toen verfrissend, maar vermengd met het zweet gaat alles plakken en zijn mijn voeten voorzien van zwarte moddervegen. Mijn witte jurkje zie ik langzaam een vieze crème kleur aannemen.
Mijn vele muggenbulten, gespaard in de afgelopen twee weken gaan in de jeukaanval. De halve beker yoghurt van vanmiddag gaat opspelen.
Eva Luna met een te kort middagdutje wordt jengelig rond het avondeten. Er lopen mieren op tafel en jonge poesjes onder de tafel. Het is nog afwachten totdat Eva Luna de kattenbrokjes heeft ontdekt en op eet. Mijn nichtjes zeuren over vieze melk.
Mijn buggy heeft het gisteren begeven en ik heb vanmorgen een noodbuggy gekocht die natuurlijk nooit zo heerlijk luxe is als degene die ik had. Mijn contactlenzen zitten vol zand. Twee nagels scheuren af. Ik verlang nu al naar een douche in La Quinta. Hoe lang moet ik hier nog zitten …….

Ik breng Eva Luna naar bed. We liggen samen op bed en ik blijf bij haar liggen totdat ze slaapt. Gewoonlijk ligt ze in een ledikant, maar nu kan ze alle kanten op. Ze schatert, ze kroelt tegen mij aan. Nog een slokje aan de borst ook al heeft ze al een fles melk gedronken.

Terwijl zij indommelt denk ik aan al het moois van vandaag. Hoe enthousiast we dit dorp binnen reden, eerst trouwens al de twee uur durende rit en het zien van een stuk van Bolivia. Toen blij over hoe leuk de residencial eruit ziet, zo authentiek. De mooie kerststal en de bont versierde kersttakken die er staan.
Silvana en ik die een paar boodschappen halen samen met Reinaldo en Eva Luna. Aan de kinderen vragen: ‘Wat zegt het varken’, als we langs een kraam met varkenskoppen lopen en Reinaldo en Eva Luna vol overgave knorren bij het zien van de koppen.
bol-23
We gezamenlijk het dorpje te voet verkennen en aan de rand van het dorp zicht hebben op natuurpark Amboro en in de verte het Andesgebergte. Het lekkere middageten met een volle kan heerlijke limonade. Hoe mooi de locatie ligt waar we nu zitten, 50 meter vanaf de kneuterige plaza. Morgen op oudjaarsavond zal hier vast feest zijn. Zien of de kinderen 00.00 uur bewust meemaken of slapen, maar wij kunnen heen en weer lopen om eventueel dat slapen te controleren.

Gerjan had vanmiddag een kolibrie gezien in de bloemstruik op de patio voor onze kamers. Reinado loopt met de buggy over de plaza. Een lachende Eva Luna zit er in met haar benen in de lucht. Af en toe buigt hij zijn hoofd in de buggy om haar een kus te geven. Zoë ligt in de taxi tegen mij aan en we doen ‘zeg geen nee zeg geen ja’.

HET WAS EEN MOOIE DAG

Zittend op de patio met de gekko´s op de muur en de krekels om ons heen zingt Daniel Lohues ´Vanuut de modder noar de hemel en dan weer trugge en opnei´.

Bolivia deel 4

Bolivia deel 4

Dag 11+12 – maandag 24 en dinsdag 25 december

Zittend in de deuropening van het huisje. Kont op de drempel, benen in de zon. Eva Luna aan mijn borst. In mijn nachthemdje en kerstliedjes vanuit de laptop op de achtergrond.
Ik doe mijn best om een kerstgevoel op te roepen. Denk aan het cadeautje dat de familie onder onze kerstboom heeft gelegd. Aan ons gezamenlijke ontbijt met een grote cake vol chocoladestukjes. Denk aan de mis van gisteravond in de kathedraal. Aan het schitterende vuurwerk vannacht. Het is allemaal super, maar het is geen kerst.
En dat maakt me trouwens ook niets uit.

HET IS FIJN SAMEN

Het is wonderlijk om dit alles mee te maken. Eva Luna loopt op de grote schoenen van Reza in het rond. Zoë en Reza zijn ons kerstdiner aan het kleien. Reinaldo bouwt een blokkentoren. Gerjan download een familiefilm voor vanavond en Silvana naait het bandje aan haar jurkje.

EERSTE KERSTDAG IN BOLIVIA

Op kerstavond zijn we naar de Plaza gegaan en hebben een deel van de mis meegemaakt. De kathedraal zit vol gezinnen. Mensen leggen een popje met of zonder kribbe voorin de kathedraal. Allemaal kindjes Jezus die de zegen krijgen? Reza vraagt zich hardop af of Sinterklaas nog in het land is na het zien van 5 mijters die zijn binnengekomen. Zoë, beter gezegd haar DS, oogt gretige blikken van 10-jarige jongetjes. Ze zit op de grond tegen een grote pilaar en gaat op in een spelletje. Gerjan en ik proberen stukjes tekst te herinneren van een oud kerstlied en mee te zingen. Silvana met Reinaldo op de arm staat een stukje voor ons. Eva Luna zit in de buggy met een doosje rozijntjes en glimlacht afwezig naar al haar bewonderaars.

Voor de kathedraal maken we foto`s, wandelen nog eens over de Plaza en de kinderen gaan met de kerstman op de foto.
bol-16
We komen laat thuis. Het is al rond 22.30 uur als Eva Luna in bed ligt. Ik ruim nog wat spullen op en luister naar het toenemende vuurwerk. Silvana is gek op siervuurwerk en denkt en hoopt dat er om 00.00 uur echt van alles te zien zal zijn.

Ik ben moe, maar weet dat zij het leuk vindt. Ik ben moe, maar wat zou het, morgen hangen we lekker bij het huisje. Ik ben moe en ik ben nieuwsgierig. Ik ben moe en wil niets missen. Dussss… 23.30 uur sta ik bij Silvana op de stoep en gaan we samen een rondje om het complex lopen. Veel knallen maar het siervuurwerk is matig. Maar dan toch, nog iets voor twaalven schieten de pijlen de lucht in. We gaan als twee oudere jongeren op het huisje van de speeltuin zitten en krijgen een super show voorgeschoteld. We klappen en juichen.

De precieze reden van al dit vuurwerk weet ik eigenlijk niet. Kan wel gokken dat het om de geboorte van Jezus is, maar 100% zeker weten doe ik het niet. Wie weet hebben ze hier nog een verborgen Maya kalender en hebben ze een iets andere jaartelling in het achterhoofd.
Kerstavond is in ieder geval goed afgesloten en de kerstochtend zijn we lekker begonnen. De middag druppelen we zo door in ditzelfde vreedzame gestage ritme. Aan het eind van de middag koken we samen en als we eten gaan, doen we de gordijnen dicht en steken de (anti-muggen) kaars aan in de hoop toch dat kerstgevoel over ons heen te krijgen.

EN WAREMPEL!

Als de afwas is gedaan en we allemaal met een bakje ijs op de bank zitten en kerstfilmpjes van Walt Disney bekijken, voel ik zowaar iets kersterigs.
Lekker knus samen op de bank, opgaand in de sneeuw met Donald en Mickey en Pluto.
Lekker knus met z`n allen bij elkaar.
En met één kindje meer dan vorig jaar!
bol-17

———————————————————

Dag 13 – woensdag 26 december

Mmm wat een dag was dit ook weer.Om 8.30 uur staan we met z´n allen klaar voor een dag Guembe. Op de weblog van broerlief had ik een maand geleden al gelezen hoe mooi hun dag daar was en dat ze van plan waren om daar samen met mij en Eva Luna Tweede Kerstdag nog een keer naar toe te gaan. Na het nogmaals horen van enthousiaste verhalen en het zien van enkele foto´s stemde ik volmondig in.

Het is een natuurpark met zo´n tien natuurlijk aangelegde zwempoelen met een super aankleding van grote rotsblokken, watervallen, een grot, barretjes, hangmatten, rieten parasols en veel groen waaronder mangobomen en terwijl wij daar onder zitten, valt er een mango op Reza.
Er is een grote vijver met daarin een apeneiland. Een orchideeëntuin, een vlindertuin, een schildpaddentuin met seksende schildpadden die lage kreunende oe-oe geluiden maken. Een vogelpark met veel papegaaien waaronder ara´s, toekans en een verdwaalde eekhoorn die plots bij Silvana in de nek springt en bij Eva Luna op de buggy. Er is een restaurant waar ze de meest heerlijke lemon cheesecake serveren. Er is een heerlijk temperatuurtje, echt het is zo goed daar.
bol-18

Behalve in de vlindertuin vliegen de grote mooi gekleurde vlinders ook gewoon om ons heen en ben ik op zoek naar de geluidsinstallatie in de bomen, om tot de ontdekking te komen dat het toch echt mooi gebekte vogeltjes zijn die zorgen voor de achtergrondmuziek. De bloemen bloeien op hun mooist in alle kleuren. Het is gewoon overweldigend.
bol-19
De dag vliegt helaas voorbij met ‘s morgens een bezoek aan de dieren en ‘s middags zwemmen. Eva Luna was al wel watervrij, maar na vandaag is ze helemaal een zeemeermin met haar vleugeltjes.
bol-20
Aan het eind van de dag maken we nog een ritje met een tweespan paarden en wagen door het bos. Goed vasthouden en hobbelen maar. Eva Luna staat daarna de paarden te aaien alsof ze weer even op boerderij De Boterbloem is. Zou ze door hebben dat we ergens anders zijn.
bol-21Kan ze zich later iets herinneren van dit alles? Er zijn in ieder geval genoeg foto´s om de herinneringen levend te houden en anders hoort ze haar mama vast nog jaren lang lyrisch praten, over deze mooie reis.

Bolivia deel 3

Bolivia deel 3

Dag 6 – woensdag 19 december

Steeds zit ik met tranen in mijn ogen omdat ik aan haar denk. Ik voel zo veel liefde voor haar. Zou haar zo graag geborgenheid geven. Zou haar zo graag laten delen in mijn liefde. Ik kan alleen haar hand vasthouden, haar wang strelen en zeggen ‘lieve Roxanne’ en zelfs die woorden kreeg ik er amper uit omdat ik toen ook al met tranen zat.
bol-9Roxanne is een meisje van een jaar of zeven. Ze woont in Hogar de Ninos Virgen de Fatima. We zijn naar het kinderhuis geweest waar Reinaldo van zijn 1e tot 2,5 jaar heeft geleefd. We mogen binnenkomen en worden rondgeleid.
Een mooie binnentuin, een soort gymkamer, wc en douche-vertrek. Eén slaapkamer voor de baby’s die nog maar een paar weken oud zijn. Eén slaapkamer vol ledikantjes voor de kinderen tot ongeveer 2 jaar en één slaapkamer voor de kinderen van 2 tot 6 jaar.

Reinaldo wijst in de laatste kamer zijn bed aan. Hij loopt bedeesd over het complex. Wat gaat er in zijn koppie om. Hij herkende het gymzaaltje en rende enthousiast op het speeltoestel en de ballen af. In het speeltuintje buiten, waar zo’n 20 kinderen spelen, speelt hij samen mijn zijn zussen en nichtje op de toestellen. Contact maken met de andere kindjes doet hij niet, terwijl hij toch wel kindjes herkent en ons die namen verteld.

Heel even gaat hij bij Gerjan op z’n oude bedje zitten, maar het lijkt alsof het hem nu te machtig wordt. Zou hij bang zijn dat hij hier weer moet slapen? Hij kijkt angstig en laat zich van Gerjans schoot afglijden. Hij gaat buiten staan. Van een afstandje kijkt hij naar de kinderen in de speeltuin.

LIEVE REINALDO, WAT DENK JE ALLEMAAL?

Wat voel je allemaal. Heb je gespeeld in het speellokaal voor de jongsten? Vol met kussens, speelgoed en mooi geverfde bloemenplafonds. Gezeten aan dat tafeltje en een fruithapje gehad? Hebben de lieve juffen je hier veel geknuffeld. Ze riepen enthousiast je naam toen ze je zagen en tilden je op. Heb je 1,5 jaar lang in deze gebouwen en grote tuinen geleefd of ben je ook de straat op geweest? Heb je wat van Santa Cruz gezien? Zoals je nu met ons door de stad reist lijkt alles nieuw voor je. Je kijkt je ogen uit als we in de taxi zitten.

ERGENS TIJDENS ONS BEZOEK IS ROXANNE BIJ ONS AANGESLOTEN.

Ze heeft Gerjans hand vast en loopt met hem mee alsof het nooit anders is geweest. Gerjan en Silvana hadden via andere adoptiegezinnen al iets over haar gehoord. Een Nederlands gezin heeft haar bijvoorbeeld meegenomen naar een oogarts in Santa Cruz. Ze is namelijk blind. Er is een operatie uitgevoerd en nu kan ze met één oog een heel klein beetje zien. Later hebben ze geld gedoneerd voor een vervolg-operatie. Helaas heeft dat geen verbetering voor het zicht opgeleverd. Van de hoofdleidster vernemen we dat mensen haar ook wel hebben willen adopteren, maar dat dat niet ging. Het precieze wordt niet duidelijk.
Wel dat ze hier zit terwijl ze ouder is dan 6 jaar. De maxium leeftijd voor dit kinderhuis. Waar gaan de kinderen eigenlijk daarna naartoe en Roxanne, het meisje dat zo mijn hart binnen liep ….

———————————————————

Dag 7 + 8 – donderdag 20 en vrijdag 21 december

Als Zoë en Reza ‘s morgens les krijgen, afwisselend door Gerjan en Silvana, trekt de ander er met Reinaldo op uit. Boodschappen doen, een speeltuintje bezoeken, de was wegbrengen, de Plaza bezoeken. Eva Luna en ik trekken dan alleen de wijk in of gaan gezellig mee.

In de taxi hebben we nu voldoende ruimte op de achterbank en Eva Luna vindt op schoot zitten ineens helemaal niet relaxed meer. Ze mag naast mij zitten en met enig gestribbel kan ik nog net een hand om haar middel houden. Los zitten staat bij deze rijvaardigheid gelijk aan alle hoeken van de taxi zien. Ze zit al net zoals Reinaldo half hangend aan het raam en kijkt haar ogen uit. Bij elke toeter en dat zijn er heel veel, zwaait ze vrolijk met haar handje.

Er zijn altijd mensen op de Plaza. Ouders met kinderen, mannen bij het schaakbord, de schoenenpoetsers. Gerjan en Reinaldo zitten op één van de vele bankjes te lezen. Een erg aantrekkelijk iets voor mij. Helaas, mijn dochter is geen stilzitter. Ze dwarrelt over het plein. Mensen bekijken, achter de duiven aan en door de plas stampen. Het plein wordt schoon gespoten en water heeft zo’n sterke aantrekkingskracht. Ik probeer haar nog uit de modderplas te houden, maar de strijd

‘PAS OP JE SCHOENEN’ VERSUS ‘MAMA IK HEB ZOVEEL PLEZIER’.

wint ze toch glansrijk.
bol-10
Ik geniet van het zo relaxed samen zijn met mijn broer. Ben trots op onszelf zo aan de andere kant van de wereld in Santa Cruz. Allebei voortstappend met een heel mooi lachend kind aan de hand.

———————————————————

Dag 9 – zaterdag 22 december

In de zon, liggend aan het zwembad, glas drinken en een boek. Eva Luna die een middagslaapje doet, iedereen die er ineens op uitgetrokken is, rust. Alles is goed.
En toch.
Er sijpelt wat raars naar binnen.
Beter gezegd er lijkt wat van binnen los te komen. Ik hoef even niets te doen; geen verzorging, geen werk, geen huishouden. Er borrelt wat omhoog en mijn glimlach zwakt af.
Een jong buitenlands stel flirt met elkaar in het zwembad, Gerjan & Silvana, een boek met een romantisch treffen.
Geen zaken die nu aandacht nodig hebben en daar is het.
….
Het is een stil gevoel. Ik voel me er klein onder worden. Het is puur. Het trilt een beetje.
Kan de arm rond mijn middel bijna voelen. Iemand die mij liefdevol naar zich toetrekt en mij tegen zich aanhoud.
Met de verbeelding is daar ook de leegte.
Het is stil bij het zwembad.
Stil in mij.
De zon is warm.
Ik ben compleet.

———————————————————

Dag 10 – zondag 23 december

’s Morgens naar de kerk in Cotoca een dorp zo’n 40 minuten rijden verderop. Kaarsjes aansteken en meezingen in de kerk die zo vol is dat de mensen ook allemaal buiten staan. De maagd van Cotoca beschermt alle kinderen. Met Eva Luna naar binnen gegegaan en met het lint van de maagd over haar voorhoofd gewreven. Vervolgens heerlijk op de Plaza daar vertoefd o.a. onder een boom met een luiaard daarin.
bol-11
bol-12Daarna over de markt van Cotaca gelopen. De cocablaadjes waren in de aanbieding.
bol-13’s Middags pootje baden in de rivier Paraï in Santa Cruz.
bol-14
bol-15

Bolivia deel 2

Bolivia deel 2

Dag 1 – vrijdag 14 december

Vrijdagmorgen 6.35 uur zijn we geland en ons eerste cadeau is de 5 uur extra die we gekregen hebben. Komt goed uit, dan kunnen we behalve ons te verbazen over ons super mooie onderkomen ook de buurt verkennen. Een loopje naar de hoek van de straat waar we water kopen, want uit de kraan komt geen drinkwater en dat laatste is echter zeer wenselijk.
Wat een overgang.
De dag van vertrek ligt er ‘s morgens sneeuw om de deur en hier loop ik in hemdje met rok onder de zon. 30 Graden zal het ongeveer zijn en het verhaal dat dat in het buitenland altijd veel aangenamer aanvoelt gaat hier nog niet op voor deze nieuwe toerist.

bol-4‘s Middags samen met broer en de 2 jongsten een taxi gepakt en naar de Plaza gegaan, het centrum van de stad. Wat een auto’s, erg luxe en vele barrels op de weg.

GEEN VERKEERSREGEL WORDT NAGELEEFD.


Recht van de brutaalste? Nee het gaat gewoon zo. Je drukt je overal tussen, slalomt er omheen en glijdt er tussendoor. Geen rem wordt ingetrapt. Veel getoeter, maar geen paniek, gevloek of botsing te bekennen.
bol-5
Op de Plaza aangekomen heeft Eva Luna alleen oog voor de duiven. Ze rent er joelend achteraan. Ze krijgt van een jongetje maiskorrels en kan nu de duiven voeren. Dat intussen de halve Plaza elkaar aanstoot en naar haar kijkt ontgaat haar totaal. Moeders overigens niet en die is super trots op haar blonde meisje dat zo vrolijk en vrij is. Samen met Reinaldo verkent ze het plein dat versierd wordt met allemaal lampjes en een kerststal.
We lopen nog wat door de stad en komen muziek tegen op een pleintje en tot slot een ijssalon. Met z´n vieren eten we 2 grote coupes. We delen de lepels, voeren elkaar, lachen met elkaar, geven elkaar beso´s (kusjes) en ach die extra 5 uur hadden we helemaal niet nodig voor een eerste goede indruk van elkaar.

———————————————————

Dag 2 – zaterdag 15 december

Zaterdag zijn we dus de wijk ingelopen aan de andere kant van de grote weg. Wat een herkenning met acht jaar terug toen ik ook in Bolivia (en Peru) was. De volgestouwde kraampjes die in etages zijn opgesteld. Etenswaren, zakken vol kruiden en noten, fruit, kleding, wasmiddelen, koekjes en speelgoed. Wat een geuren en kleuren. De grote omo waspoederborden op de gevel. De vrouwen op hun krukje in de kraam, etend vanuit een diep bord met daarin een soort soep met aardappel. Jonge kinderen die achter moeders rokken in de kraam zitten in een oud versleten joggingbroekje en shirtje zonder kleur. Een straathond en een gepiep. Wordt Eva Luna daar weer gelokt door iemand en nu met een speelgoedje? Nee, ik zie een kuikentje. Een lief klein geel bolletje hupt door de chaos.

TUSSEN DE KRAMEN OOK PLASTIC KERSTBOMEN EN KERSTVERSIERING.


Mijn schouders verbranden rood, maar daar loop ik met een kerstboom voor in onze casa door de Boliviaanse wereld. Nichtjes dringen aan op een lichtsnoer dat knippert, tig verschillende kleurtjes heeft en volgens mij ook nog muziek voortbrengt, maar daar pas ik voor. Ik wil het graag nog wel iets stijlvol. Nu na 3 dagen Bolivia weet ik inmiddels dat dat niet haalbaar is en dat ik een deze dagen zo´n erg lichtsnoer in mijn boom zal hebben hangen. Als het dan toch fout moet, dan ook maar goed.

Ach en wie doet je wat als je de middag vervolgens in het zwembad op 15 meter vanaf je voordeur doorbrengt. Wat boeit het dan nog hoe zulke lichtjes je in de kerstboom hebt. Dikke kans trouwens dat ik nog nooit zoveel ga lachen om mijn kerstboom als nu.

———————————————————

Dag 3+4+5 – zondag 16, maandag, 17, dinsdag 18 december

Als dit echt mijn thuis was had ik inmiddels een hekwerk om het zwembad geplaatst, dat had mij iets meer rust gebracht. Eva Luna is zo ondernemend! Super natuurlijk, maar zo komt er van dat boek lezen natuurlijk niets terecht. Uit pure nood dan maar samen de bikini aan en in het water. Het leven is goed hier voor ons.
bol-6Het is mooi om te zien hoe zo´n leuk duo Eva Luna en Reinaldo vormen. Samen spelen is soms wat moeilijk. Het woordje ´mij´ is al veranderd in ´para mi´ maar ze zoeken elkaar wel steeds op. De poppenbuggy die diagonaal net in de koffer paste is favoriet bij beiden, maar nu Eva Luna de auto´s van Reinaldo heeft ontdekt wil ze best wel delen.

HET IS ONGELOOFLIJK TROUWENS HOE HET MEISJE HET DOET.


Ze slaapt gelijk in het nieuwe ritme en slaapt ‘s nachts zowaar door, heerlijk! De warmte lijkt ze te kunnen handelen en al het nieuwe eten eet ze met smaak op. Alle mensen die op de knieën voor haar gaan zitten, in het voorbij gaan haar hoofd aaien, enthousiaste bonita-kreten, ze ondergaat alles lachend. Gevolg is dat de Bolivianen in rijen dik voor haar staan.

O nee, die stonden in de rij voor de dierentuin waar we zondag zijn geweest. Een soort koopzondag bij Ikea. Zondag is voor de meesten de enige vrije dag, de dierentuin betaalbaar en men trekt er graag met het gehele gezin op uit. Alle dieren die we zien, leven in Bolivia; jaguars, apen, krokodillen, vele exotische vogels, schildpadden, miereneters enz. Ik maak foto´s van een lama en intussen vragen mensen aan mij of hun kind met Eva Luna op de foto mag.

Het is leuk, maar ook verbazingwekkend om te beleven hoe opvallend Eva Luna hier is. Een klein blank meisje met witte haartjes die door het zweet, want ze blijft maar huppelen in de warmte, gaan krullen. Haar blauwe ogen en haar grote lach waardoor je allemaal witte tandjes ziet. Moeders met ook best mooie blonde haren, blauwe ogen en een lieve lach kan de aandacht voor haar wel vergeten.

OM WEER THUIS TE KOMEN ROEPEN WE EEN TAXI.


Gerjan en Reinaldo voorin en al het vrouwvolk; Zoe, Reza, ik met Eva Luna op schoot en Silvana op de achterbank. Gordels om? Nee, die hebben ze niet. Niet dat we trouwens echt kans maken op geschuif.
Aangekomen bij La Quinta, ons onderkomen, zien we dat ze bij de entree nog meer kerstlichtjes hebben opgehangen. Het is alsof we de plaatselijke discotheek betreden.

Inmiddels ben ik dan ook maar met nichtje Reza de wijk ingetrokken op zoek naar kerstversiering. De in veel verschillende kleuren lichtjes knipperen nu de hele dag door de kamer in mijn ieniemini kerstboom die versiert is met paarse ballen en fuchsia roze hartjes. Zilveren kerstslingers hangen voor het raam en we hebben zelfs al kerstmannenmutsen op ons hoofd gehad.

bol-7bol-8

Verhalen | Bolivia deel 1

Verhalen | Bolivia deel 1

‘Mama, dat voetbaldoel heeft een kapot gordijn!’
‘Wat gaan we hard mama! We hebben weer een auto overgeslagen.’
‘Geeft niet uit hoor.’

Ze kletst en kletst maar door. Het liefst begint ze elke zin met mama. Ze vertelt pas haar verhaal als ze zeker weet dat ik er bij ben. Reageer ik niet, dan kan ze dus zo nog tig keer ‘Mama’ zeggen. Mijn Oost-Indisch doof zijn weigert ze te erkennen. Dat mijn ‘Ja!’ soms briesend klinkt ‘geeft haar niet uit’. Het is alleen een duidelijk startschot en los is ze. Daar gaat ze met weer een nieuw verhaal.

Heerlijk zijn haar verhalen en net zo heerlijk is de stilte als ze net in bed ligt.
Ik zit beneden aan de tafel. Blader door de krant en kijk ondertussen de kamer rond. Altijd en overal zijn er verhalen. De fotocollage aan de muur geeft mij per foto een verhaal. De kettinkjes die ik zie hangen evenzo. Eén uit Bolivia waar ik fantastische verhalen beleefde toen ik daar 3 weken met Eva Luna was om ons geadopteerde neefje te begroeten. Een andere ketting gekocht op een tuinfair waar ik was met een vriendin en de kabouterhanger komt uit Sprookjeswonderland waar ik pas met mijn meisje was. Ik kan ze zien en zo de dagen met al hun liefde en blijdschap herbeleven.
Ik zoek mijn Boliviaverhalen op. Ik lees en vlieg weer alleen met mijn net geen 2-jarige meisje over de oceaan. Zie voor het eerst mijn neefje. Loop tussen de marktkramen en vier Kerst en Oud & Nieuw in de zon.

De komende weken zal ik ook weer verhalen mogen optekenen. De caravan staat reeds naast het huis om ingeruimd te worden. De jurkjes hangen klaar om in de Ardèche gedragen te worden. Extra zwembroeken zijn al ingekocht.
Ik weet alleen niet hoe het daar met de internetverbinding gesteld is. Schrijven, gewoon in mijn schrift ga ik zeker doen, ik kan niet anders, maar geen idee of ik er Inktspetters van kan maken voor op mijn website. Uitgaande van een laissez faire houding bij mijzelf én de campingwifi zullen er waarschijnlijk de eerste tijd geen nieuwe verhalen online komen.
Wel ga ik nu voor de komende weken een paar mooie Bolivia-verhalen klaar zetten.

Iedereen fijne eigen verhalen toewensend en alle goeds voor de komende tijd.
Alinda

————————————————————-
Bolivia deel 1 – 13 december 2012

BUENOS TARDES,

Hierbij een poging om iets over te brengen van al het bijzondere en tegelijk zo gewone leven hier in Santa Cruz te Bolivia. Bijzonder in de zin van het doel van de reis, ons neefje Reinaldo ontmoeten in zijn geboorteland, een andere wereld betreden in Zuid Amerika, de zo goed verlopen reis samen met mijn meisje, de mooie plek waar we nu tijdelijk wonen, de heerlijke temperatuur.
Gewoon in de zin van de nichtjes en het neefje spelen samen, we eten samen een boterham en halen gezamenlijk boodschappen, al gaat dat laatste eigenlijk al niet gewoon.
bol-1
We lopen het hotel en appartementencomplex af en steken even later een hele drukke weg over. Na een paar dagen zal dat misschien routine worden, maar nu nog erg indrukwekkend om te zien dat we allemaal levend aan de andere kant zijn aangekomen. We trekken de wijk in langs winkeltjes en kramen. Appels, mango’s en potloden voor school (mijn nichtjes Zoë en Reza krijgen dagelijks les van mijn broer Gerjan en schoonzus Silvana) worden gekocht.
bol-2


HET TIJDSBESEF IS OP SCHIPHOL ACHTERGEBLEVEN,

maar ik ga voor mijzelf toch proberen een dagverslagje te maken van alles wat er hier gebeurt. Donderdag de 13e heeft Danny mij naar Schiphol gebracht. In de auto was ik nog even licht zenuwachtig, maar ook het besef dat ik nu niets meer kan voorbereiden of in de koffer kan pakken, drong tot me door. Vanaf nu alleen maar gaan, zien en beleven!

We zijn de douane door. Eerst even kijken waar we straks moeten boarden en een sandwich eten en dan Schiphol verkennen in het uur dat we nog hebben. Eva Luna huppelt om mij heen, kijkt haar ogen uit en wijst naar de grote kerststerren aan de plafonds. Elk transportwagentje wordt beklommen en ze zit stoer achter het stuur (nadat ik gecheckt heb of er niet toevallig sleutels in het contact zitten).

bol-3
We stappen als laatste het vliegtuig in, zolang mogelijk rondrennen. Zo zenuwachtig als ik de afgelopen weken ben geweest voor het vliegen, zo relaxed ben ik nu. Eva Luna zit bij mij op schoot en ik heb een tas met speelgoed bij de hand. Ik heb tijdens deze eerste vlucht naar Madrid echter alleen het stickervel gepakt. Samen stickertjes uitzoeken en op het raam plakken geeft al zoveel plezier. Stijgen en landen verloopt vlekkeloos en zo staan we tweeënhalf uur later in Madrid. Allebei klaarwakker, lachend en trots op ons avonturenbloed.

Drie uur later, rond 00.00 uur vliegen we door naar Bolivia, Santa Cruz. Om 22.30 uur, mevrouw loopt nog steeds stralend rond, trek ik haar haar slaapzak aan. Probeer nog een homeopathisch tabletje dat rustgevend zou werken met wat eten naar binnen te smokkelen, maar dat heeft ze door en het tabletje verdwijnt naar de grond. We blijken het ook helemaal niet nodig te hebben. Een beetje halfslapend komt ze aan boord en al drinkend aan mijn borst gaan we de lucht in. Ik probeer gelijk maar mee te dommelen,

WIE WEET HOE DE KOMENDE TWAALF UUR NOG GAAN VERLOPEN.


Nou, die verlopen super. De eerste acht uur slaapt de kleine schat bij mij op schoot. Af en toe liggen haar benen op schoot bij mijn Boliviaanse buurman, maar die vindt dat helemaal prima; Eva Luna heeft hem al haar lieve lach laten zien. Zelf pak ik toch ook aardig wat slaapuurtjes. De vier uur die ze wakker is, spelen we vingerspelletjes en zingen we liedjes met gebaren. We worden verwend door de stewardessen met eten in overvloed.
De buurman gaat op een gegeven moment ergens anders zitten, er was nog een stoel vrij en geeft zijn stoel aan Eva Luna. Ze zit zo mooi in de stoel en af en toe staat ze even en kijkt dan het vliegtuig rond. Een blond koppie boven de stoelen uit met alleen maar Bolivianen om haar heen. Ze staat al op menig foto.

WE ZIEN DE ZON OPKOMEN.

We zien weer lichtjes ver onder ons. We gaan landen. We worden geholpen met onze bagage. We gaan door de deuren en onze nichtjes vliegen ons in de armen. Samen met Gerjan staan ze ons op te wachten. In het half uur rijden naar het appartement proberen ze verslag te doen van de zes weken die ze hier al zijn, word ik getest op mijn Spaanse taal, Eva Luna plat geknuffeld en kan je zelfs aan de andere kant van de wereld zeggen:

‘IK BEN THUIS!’