Vriendlief speelt gitaar. Hij zit op de bank. Aan zijn voeten zit dochterlief. Ze maakt een puzzel. Ik heb haar net een dik zacht plaid gegeven om op te zitten. De poes ligt opgerold in haar mand. Aan de ronde tafel zit ik. Een beker warme chocomelk aan mijn lippen. Naast mij een vaas met verse seizoensbloemen en voor mij ligt het blad Schrijven Magazine. Ik heb mij onlangs getrakteerd op het kopen van dit tijdschrift.

Ik schrijf graag. Gewoon, zo wat in mijn opkomt. Wat mij raakt. Enkele schrijfsels komen als Inktspettersblog onder ogen van anderen. Het meeste blijft in mijn dagboek.
Ik weet niets van het vak schrijver. Niet bekend met schrijftips, oefeningen en workshops, maar het schrijven van een boek gaat toch kriebelen.

Afgelopen dagen maakte ik weer zo veel mee en ik merk dat ik er woorden aan wil geven. Dat ik het zou willen delen. Maar waarom eigenlijk. Kan je een ander een plezier doen met jouw beleving? Denk je zelf zo belangrijk te zijn met je leven? Als ik een boek schrijf zal het namelijk over mijzelf gaan. Ik betwijfel of ik genoeg fantasie heb voor een fictief verhaal.

Ik ga al een mooi tijdje mee. Ik heb inmiddels aardig wat levenservaring opgedaan. Dat ik ouder ben geworden vernam ik afgelopen weekend ook op de Zwarte Cross. Werd ik daar eerder aangeduid als mooie meid en daarna met twijfelachtige eer; milf, nu hoorde ik ‘die mevrouw met krullen’. Ik voelde spontaan de grijze lokken groeien.
Voor dit alles was ik een klein meisje. Had ik vriendinnetjes net zoals Eva Luna nu. Logeerden we bij elkaar en maakten ook zeepzakjes. Op de Zwarte Cross kwam ik mijn allereerste jeugdvriendinnetje tegen. De omhelzing voelt warm. De glimlach vertrouwt.

Als ik voor ‘het echie’ zou schrijven, zou dit terug moeten komen; herkenning, al zal dat nooit voor iedereen zo zijn, en mooier nog is de erkenning. Erkennen van het leven, in dit geval mijn bestaan. Mijn eigen leven zien. In de ogen kijken en dan met tranen in mijn ogen kunnen glimlachen. Het is nu goed.