‘Hé, ze hebben de blauwe kleur boven!’ Tussen het gebrul van de trekkers door hoor ik haar roepen. Klopt, de Nederlandse vlag hangt ondersteboven om aan te geven dat er een opstand gaande is. Er is nood.  

Ik groeide op in een rijtjeshuis, maar kwam gelukkig regelmatig op een boerderij. Op bezoek gaan naar oma was geen straf door de grote moes- en bloementuin en de koeienstallen die vast zaten aan haar huis. Mijn oom die ook op de boerderij was blijven wonen, vernoemde bij geboortes in de stal zijn nichtjes. Het kalfje Alinda betoverde mij als jong meisje. Haar ogen leken meer waar te nemen dan dat mijn ogen konden zien en alles om haar heen wasemde geruststellende warmte uit.
Als tienermeisje bikte ik aan het eind van mijn eerste werkdagen hompen klei van mijn laarzen. Ik plukte bossen met riddersporen en grote gele schermen duizendblad bij een andere oom van mij van het land. Ik hield van de grond, de weidsheid, de buitenlucht op mijn huid en de manier waarop mijn neven aan de keukentafel met elkaar omgingen.
Ik geniet nog steeds van de landelijke gebieden om mij heen. Ik leer Eva Luna als dorpsmeisje graag welke gewassen er op het land staan en waarom het ene aardappelveld rode bloemen heeft en het ander witte.

En nu sta ik samen met haar op een boerenerf in de Noordoostpolder tussen een grote groep trekkers. Ik maak mij zorgen over het boeren in Nederland. Die vlag geeft namelijk het beleid van Den Haag weer. Compleet op zijn kop. In plaats van trots te zijn op haar boeren en al hun kennis is de overheid ze onder het mom van klimaat, stikstof en natuur aan het verjagen.

We zijn inmiddels in een colonne naar Assen gereden en voor het provinciehuis hoor ik Sieta van Farmers Defence Force speechen: ‘… vergunning of niet de boeren moeten weg om ruimte te maken voor die bedrijven die geen vergunningen hebben en ook nog NOx, de giftige variant van de stikstof uitstoten.’
Ze haalt aan wat ik ook gelezen heb in het Agrarisch onderzoek van ABN Amro dat de Nederlandse agrarische sector wereldwijd de laagst ecologische voetafdruk ter wereld heeft. Per kilo landbouwproduct is de impact op het milieu bij ons dus het kleinst.
In 2020 werd er voor 95,6 miljard euro geëxporteerd. In grote delen van de wereld hebben ouders zorgen of ze hun kinderen die dag kunnen voeden. Nederland kan wellicht een goede rol spelen. Met het oog op de gezondheid voor de wereld, zou ik het in ieder geval niet graag aan andere landen overlaten. Dan komt de aarde er veel slechter van af.

Eva Luna en ik houden borden omhoog met de tekst ‘Laat onze boeren niet stikken! We hebben al genoeg stof tot nadenken!’ Ik hoop dat ik mijn 10 jarige meisje op deze 7 juli goede lesstof heb gegeven. Ik hoop dat ik op deze manier letterlijk haar blik verruim. Ik hoop dat ze zelf leert kijken wat er gebeurt in het land waarin ze leeft. En ik wens haar toe dat er nog Nederlandse kalfjes naar háár kinderen vernoemd kunnen worden.