Tag Archives: Overheidsmaatregelen

Schitteren

Schitteren

Ik vond het mooi om vandaag 7 januari stelling in te nemen tegen de buitenproportionele overheidsmaatregelen en de wijze waarop onze vrijheid beperkt wordt, maar dat ik mij manifesteerde in Emmeloord ging niet zonder slag of stoot. Hieronder mijn verhaal:

Ik was bang.
Ik vond het eng.
Afgelopen zondag tijdens de demonstratie in Amsterdam, toen ik tegenover de ME stond was het mínder eng. Dat was spannend en heel heftig, maar toen leefde ik. Toen stond alles in mij aan. Toen was er niemand die mij tegen had kunnen houden en dat is ook niemand gelukt.
Voor mij werd met knuppels tegen lijven geslagen. Plots was ik zelf de eerste rij. De ME linies weken uiteen. Met een paar mensen stapten we tussen ze door. Op filmpjes zag ik later hoe 3 meter achter ons de knuppels weer neerdaalden op de mensen.

Maar nu komt er een manifestatie in Emmeloord. Ik werd stil. Mijn zicht verminderde en in mij ging het slapen. Ik sloot mij af. Ik vond het te eng.
Ik toonde mij betrokken door een affiche te ontwerpen en een tekst. Een uitnodiging voor anderen om naar de mars te komen. Zelf had ik het druk deze vrijdag en dat kwam mij ook wel goed uit.

Met een bord omhoog lopen tijdens een mars in Den Haag en Amsterdam is peanuts, zelfs op tv verschijnen of foto’s van mijzelf op social media te zien rondgaan is te doen, maar wandelen in mijn eigen woonomgeving; dat voelt bedreigend.
Soms dacht ik ‘tuurlijk ga ik’ en voelde ik mij strijdbaar. Een uur daarna had ik tig redenen om niet te gaan.

Ik vond het moeilijk om er over na te denken. Ik kwam slecht bij mijzelf. Ik wilde het ook niet. Angst remt gigantisch kwam ik achter. In de flard als ik soms wel voelde, voelde ik mij een lafaard. Dat woord ontlokte boosheid tegen mijzelf en daarmee kwam er ook kracht vrij. Ik kon mijzelf eindelijk vragen stellen: ‘Wat is het ergste dat kan gebeuren tijdens de mars door Emmeloord’. Bekenden tegenkomen die anders denken over de huidige maatregelen en misschien tegen anderen negatief over mij gaan praten?’ Het maakte mij een tijdje misselijk, maar hé ik geloof in mijn waarheid en daarna kon ik het wel uitschreeuwen: ‘Mijn leven is van mij!’

Vanaf dat ik op De Deel uit mijn auto stapte was het overweldigend. Wat veel mensen waren er. Wat een lieve gezichten. Wat ontspannen waren ze. Ik werd hartelijk begroet en daar gingen we, op weg door de Lange Nering. Ik sprak nieuwe groepsgenoten en iedereen was zo aardig. Wat begaf ik mij tussen bijzondere mensen. Sommigen liepen winkels binnen om de eigenaar een roos aan te bieden en ze kracht toe te wensen. Ik hoorde dat een eigenaar geëmotioneerd was geworden en ik zag hetzelfde in de ogen van hen die het mij vertelden.

Ik was bang en ik weet en voel dat er heel veel mensen bang zijn om heel veel dingen, maar toen ik vanmiddag liep tussen 70 fantastische mensen in, was er geen angst. Ik heb gevoeld en gezien dat we verbinding maakten met anderen op straat. Ik kon de gouden verbindingsdraden bijna zien schitteren.
Het licht gaat het winnen van de angst!