Zien

Zien

Oerlelijk, lange dikke wit gele snorharen, rood doorlopen ogen en een gehavende huid zie ik op de foto. Het blad National Geographic probeert het artikel nog een beetje cachet  te geven door de kop ‘De dansende walrus’ mee te geven met als ondertitel dat ze slimmer en muzikaler zijn dan we dachten. Yeah right. Alsof ik ze nu opeens veel aantrekkelijker ga vinden.
Alle andere artikelen in het blad heb ik reeds gelezen en nu deze dan toch ook nog maar. Wie weet sta ik ooit in een spelletjesprogramma en gaat de honderdduizend euro-vraag over walrussen.

Het artikel begint goed. Reusachtige gevaarten met de kleur van kaneel. Slim die woordkeuze om de kleur zo te beschrijven. Kaneel roept bij mij warme gevoelens op aan appelgebak. Als ze de kleur hadden omschreven als die van platgereden hazen langs de kant van de weg was het trouwens ook niet gelogen geweest. Hun vachten zijn lichtbruin en voorzien van vele littekens en rode bloedvlekken. Gehavend door onderlinge gevechten met hun immense slagtanden als wapen.
De beschrijving hoe de walrus het weke vlees uit schelpen opzuigt met zijn bek, die werkt als een stofzuiger en waarvan de kracht zo groot is dat hij er een zeehond mee kan ontvellen, doet het appelgebak weer even vergeten.
Een romantische beschrijving echter over hoe het oersterke walrusmannetje in gezang uitbarst met een palet aan geluiden als belgerinkel, gitaarpatronen en tromgeroffel, maakt dat ik wens dat er een bevallige walrusdame op hem afkomt. Zou fijn voor hem zijn, de lieverd. Na de daad vijftien maanden wachten en dan zijn ze de trotse ouders van een stevige knul of meid van een kleine vijftig kilo.
Nog meer sympathie volgt als ik lees dat het vrouwtje twee jaar lang het ronde jong vertroeteld, meezeult op haar rug en met haar rijke melk vet mest. Herkenning schept een band. En op de foto’s worden ze steeds beminnelijker om te zien. Zie ze eens knus naast elkaar op een ijsplaat liggen. O, wat grappig, iemand die fout boert krijgt een por van de buurman. Kalveren worden door de groep ontzien en mogen een misstap begaan.
Een bladzij verder bij het zien van een close up foto, een foto van de kop van onderen genomen, dan staat niemand er ook voordelig op, vergaat mij even de eetlust en blader ik snel door. Ah wat jammer, daar begint een nieuw artikel. Nog even terug bladeren en weg zwijmelen bij deze logge lieverds.

In een kwartier tijd van ogen half afwendend en desinteresse naar warme gevoelens. Ik voel de glimlach rond mijn mond en dat mijn ogen zacht staan, mijn lijf gereed voor het geven van een knuffel.
Hoe kijk ik naar de mensen om mij heen. Zit hier een leermoment in? Verder kijken dan wat je als eerste ziet?
Met een dikke knipoog; mocht ik je nooit begroet hebben op een feestje en nu ineens wel, bedank dan niet je nieuw aangeschafte aftershave maar de National Geographic.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *