Dankbaar

Dankbaar

’Ik ga een andere moeder zoeken, mama!’ In de categorie ‘ooit krijg je als ouder deze zin naar je hoofd geslingerd’ werd hij vanmorgen door haar gemaakt. Boos en krachtig staat ze voor mij. Ze kijkt mij uitdagend aan. Kom maar op, straalt ze uit, ik lust je rauw.
Ik voel mij niet gekwetst. Stiekem spreekt het idee mij wel aan. Ik moet mij dan ook inhouden om haar niet op weg te helpen. Haar in de auto te zetten. Huizen van vriendinnetjes bij langs te rijden en haar ergens te dumpen onder de woorden: ‘Probeer het daar maar even lieverd van mij!’

Wat ben ik blij met al het geduld van juffen en badmeesters. Van al de mensen om ons heen die haar kansen willen geven om haarzelf te ontwikkelen. Haar haarzelf willen laten zijn. Nu zal ze daar ook vast geen brutale mond hebben. Ze zal eerder staan met haar koppie licht voorover gebogen, vingers in de mond, spelend met een wiebeltand. Al zie ik, als ik haar stiekem op de opvang even kan waarnemen, een heerlijk spelend kind; zo vrij en blij.

Ik ben dankbaar dat meester Ben haar in het zwembad allerlei spannende oefeningen kan laten doen, terwijl ze een glimlach op haar snoetje houdt. Dankbaar voor haar half-zus die in Burgers Zoo met haar op avontuur gaat door de Bush en maakt dat mijn meisje zo trots op haar is. Dankbaar dat ze van haar juf haar beer ‘s morgens in de kring op schoot mag houden, ondanks dat het geen spulletjesdag is. Dankbaar dat mijn meisje zelfs op vrijdagmorgen nog graag naar school wil, omdat ze hoopt dat ze gaat rekenen.

Ik ben oma dankbaar die haar speciale koekjes geeft en altijd wel eentje meer, dan dat ik zou doen. Dankbaar dat mijn vriend haar laat gieren van de pret en dat ze hem soms verkiest boven mij bij het naar bed brengen. Dankbaar dat een vriend haar bij de hand pakt en zegt: ‘Kom, we gaan de andere kinderen buiten op het erf zoeken.’ Dankbaar dat de grote meisjes die op het erf spelen, het zo leuk lijkt om eens op haar te passen. Dankbaar voor de oppasmeiden die ik al heb en haar zoveel aandacht geven; daarin vast uitgebuit door mijn meisje.

Het is soms moeilijk.
Het allerliefste meisje van de wereld opvoeden. Om haar alles mee te geven, óók de grenzen.
Ik ben dankbaar voor de steun van mijn vriendin, die mij deze ochtend helpt, als wij uitgeput en met tranen in onze ogen voor school staan.

One Response »

  1. Ik voel weer zo veel dingen tegelijk… Bovenal herkenbaarheid maar ook besef ik mij dat niet iedere ouder jammer genoeg dit allemaal zo beleeft en dat er veel mensen zijn die alles maar for granted nemen.

    It takes a village to raise a child, las ik laatst weer. Inderdaad.
    Naarmate onze kids ouder worden, wordt het voor ons ook lastiger. De wereld wordt steeds groter en het loslaten voor ons als mamma hoort daar steeds meer bij.

    Lieve Alinda, ik ben zo blij voor Eva Luna dat zij zo blessed is met een moeder zoals jij. Tranen van ontroering om hoe en wat je schrijft en tranen omdat ik weet hoeveel kinderen het zo slecht hebben en in een totaal andere wereld moeten leven…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *