Om 4.00 uur sta ik klaar en wacht op de bus die mij weer naar Tamale brengt. Ik merk dat ik mij verheug op het weerzien met mijn Ghaneze familie.
Zondag schoot de receptioniste van Mole mij aan met de vraag of ik Sibon kende. Ja, dat is mijn broer. Het bleek dat Sibon gebeld had met de vraag of ik veilig was aangekomen. Wat lief en een fijn gevoel dat er iemand hier op je let. ’s Avonds zou de receptioniste terugbellen en doorgeven dat alles heel goed met me ging.

Mole is het vertrekpunt van de bus en samen met een paar andere hotelgasten behoor ik bij de eerste passagiers. Gelukkig. Dat betekent zitten op een gewone stoel. Onderweg stappen er allerlei groepen in en het duurt niet lang of de bus is weer tot de nok toe gevuld.
Ik doe mijn best om te slapen. Ik heb deze weg nu wel gezien en op deze manier hoef ik niet te luisteren naar mensen die willen dat ik opschuif omdat zij nu met z’n tweeën op de kleine tussenbankjes zitten. Na een uur slapen word ik wakker. Het is inmiddels licht geworden en ik vind het ook wel weer leuk om rond te kijken.

Er volgt een korte stop.
Voor in een dorpje stroomt de bus bijna leeg om vervolgens aan het eind van het dorp weer vol te lopen met nieuwe passagiers. We staan ongeveer een kwartier stil en ik zou willen dat ik al de geluiden om me heen had opgenomen. Boos klinkende mannenstemmen. Druk pratende vrouwen met schelle stemmen. Huilende kinderen. Een ronkende bus. Blatende geiten. Meisjes die hun koopwaar aanprijzen en met gillende geluiden aandacht proberen te trekken van buspassagiers. Toeterende brommers. Krakende en piepende busstoelen, omdat mensen gewoon over de rugleuningen lopen, want het pad is te vol.
Tel daar alle beelden en geuren bij op en je bent compleet verzadigd.

Thuis gekomen word ik enthousiast begroet door Samantha die uit huis komt rennen als ze het geluid van de poort hoort. Edina klemt zich aan mijn been.
Ik ben moe en heb even een soort katergevoel dat ik wel vaker heb als ik ben weg geweest, het heel mooi heb gehad en dan weer thuis kom. Ik ga op de bank liggen lezen met een cd van Counting Crows op de achtergrond en koekjes binnen handbereik. Als ik ben bijgekomen loop ik naar het internetcafé en geniet van al de leuke berichtjes op mijn webspace.
Sibon zit plotseling naast me en ik ben blij hem te zien. Als ik even later weer thuis kom, zegt Salomon dat hij yam voor mij gaat klaarmaken, wetende dat ik deze naar aardappel smakende wortel lekker vind.

Aan het eind van de dag bezoek ik Doris in het ziekenhuis. Maandag is ze geopereerd. Ze had een vleesboom in haar baarmoeder.
Wat een vieze bende is het in het hospital. Als je de muren aanraakt wordt je volgens mij al ziek. Doris ziet er moe uit. Ze heeft veel bezoek en het loopt af en aan voor haar. Ik vind het mooi dat ze zoveel mensen om haar heen heeft. Ik moet bij haar op bed zitten en tussen alle andere praatjes door hebben we contact. We maken grappen rondom het bed. Soms begrijp ik er niets van omdat ze dan in een Ghanees dialect praten. Doris lacht en grijpt naar haar buik.
Ik vraag of ze het leuk vindt als ik morgen met Edina kom. Sinds vrijdag ligt ze al in het ziekenhuis en heeft ze Edina niet gezien.
Ik neem morgen een vrije dag. Ik wil slapen totdat ik uit mezelf wakker word en niet zoals de afgelopen dagen dat ik 2 keer om 3 uur en een paar keer heel vroeg eruit moest voor een riviersafari en een gewone safari. Ik voel me nog goed, maar weet dat ik wel even pas op de plaats moet maken, wil ik me zo goed blijven voelen. Mijn leven hier is door de combinatie van alles zeer intensief. Plus ik moet eens een stapel kleren wassen.

Na het eten ben ik met Edina met een ballon aan het spelen. Het gaat steeds wilder. We zetten de tafel aan de kant en zetten de cd van Daniel Lohues & The Louisiana Blues Band harder en staan te swingen. We lachen, zwaaien met onze armen en dansen met heel ons lichaam. Ik laat haar op mijn voeten staan en we dansen de kamer door. Als ik haar op mijn nek til, steekt haar hoofd bijna in de ventilator. Ik laat me uitgeput en bezweet in de stoel vallen en Edina stort zich boven op me. Het is snikheet voor mij, maar ze ligt zo lief geklemd op mijn borst dat ik haar maar laat liggen.
Mijn katergevoel van vanmorgen is door deze hartelijke familie alweer lang verdwenen.