Een dag waarbij ik moe word van het niets doen. De zon is niet meer zo stralend aanwezig als gisteren, maar dat maakt voor het relaxen niet uit. Ik ontmoet twee Nederlandse vrijwilligers die ik in Tamale ook al even had ontmoet. Het is een leuk contact. Lekker ongedwongen en makkelijk.
Ik struin wat langs de souvenirwinkeltjes op het strand. Ik wil van die ranke houten beeldjes hebben. Van die vrouw-figuren met een emmer op hun hoofd. Ik had ze al eerder in de handen gehad, maar durfde ze met het oog op de veiligheid toen nog niet te kopen. Ik was bang dat ze het reizen in de rugzak niet zouden doorstaan. Extra leuk is dat ik de beeldhouwer nu aan het werk zie. Ook zie ik een mooi sieradensetje. Ik zie ook genoeg andere leuke en grappige dingen, maar ik weet nu al dat ik daar nooit wat mee zou doen. Zoals bijvoorbeeld een portemonnee van een kokosnoot. Ik zie me nou niet met een kokosnoot aan een touwtje om mijn nek gaan winkelen.

Even is er een verstoring in dit zo relaxte geheel. Een stel uit Ierland heeft problemen. Het meisje had haar haar laten doen. Een andere man kwam ongevraagd helpen en vraagt vervolgens een megabedrag. Het stel had een prijs afgesproken met kapper nummer één en dachten dat nummer twee gewoon zijn vriend hielp. Het stel protesteert. De rasta man gaat vervolgens zo gigantisch tekeer met ‘fucking white bitch’ en de uitspraken worden levensbedreigend. Het toeval wil dat de twee managers net met hun personeel vanmorgen vertrokken zijn om ergens pijpen aan te leggen. In de toekomst komt er stromend water op dit resort. Het Ierse stel had om de beveiliging geroepen, maar er was niemand. Wat later hebben ze hun spullen gepakt en zijn vertrokken. Als de manager ’s middags terug komt en het verhaal hoort, is hij laaiend. Het ‘motherfucker’ wordt herhaaldelijk het terrein overschreeuwd. Ik geef je een werkplek, zodat je eten en onderdak hebt en wat doe jij, jij maakt de gasten zo bang dat ze vertrekken. Hij herhaalt zijn verhaal tegen meerdere gasten. Hij wil graag aangeven dat hij dit echt niet tolereert. Wel goed, want de sfeer was wel veranderd door dit gebeuren.

Ik zit intussen onderuit gezakt op een stoel onder een rieten parasol. Er hangen wat kinderen om mij heen te spelen. Een meisje kruipt bij me op schoot. Ik ben zelf niet zo aanhalerig, maar vind het best als zij zich tegen mij aanvlijt. Ze heeft een oude garfield knuffel die al zijn kleur al verloren heeft en ik geeneens aan durf te raken zo vies ziet ie eruit. Ik ben in gesprek met een Ierse jongen als ik ineens smakkende geluidjes hoor. Een beetje verrast kijk ik naar het  meisje. Ze houdt garfield tegen mijn borst en geeft haar knuffel zo borstvoeding. De kleine smakkende geluidjes horen bij haar spel. Ik kan alleen maar een warme moederlijke glimlach geven en geniet. Ze durft ook weer te lachen en speelt weer door.

’s Avonds houd ik een opruiming in mijn backpack. Een deel van de kleding en toiletartikelen laat ik hier achter voor de schoonmaaksters. Morgen mijn laatste trip in Ghana op weg naar de hoofdstad Accra.