Zittend met een kop thee aan tafel op de eerste verdieping van kantoor. Ik heb pauze en kijk uit het raam. De computer zoemt achter mij en het verkeer raast voor mij over de A6. Maar achter de A6, daar liggen de akkers. Een deel zwart en een deel nog groen van het bietenblad. Daarboven hangt een nevel. In de nevel zie ik wazige bomen en daar achter alleen maar blauwe en grijze lagen lucht. Lucht die poederachtig lijkt door het zonlicht.
Gedachteloos staar ik in die lagen.
Heerlijk zo’n pauze.
Een paar minuten weg uit mijn leuke maar drukke leven.

Het voelt prettig om een basis te hebben. Een fijn huis, werk dat ik leuk vind, lieve mensen om mij heen en bovenal mijn gezinnetje bestaande uit mijn meisje en ik. En nu alles lekker draait, krijg ik weer de kriebels. Ik wil wel weer op reis.
Vorig jaar rond deze tijd begon ik met de voorbereidingen voor een reis met z’n tweetjes naar Bolivia. Spannend eerst, maar wat was het mooi.
Mijn droom van jaren terug is met mijn gezinnetje in een camper naar het zuiden te rijden. Door Europa en dan zo Afrika in. En dan gewoon doortoeren. Alle seizoenen zien langskomen en dan misschien weer eens op huus an. Ik zie ons al op markten rondlopen en nieuwe groenten leren klaarmaken en eten. Ik zie ons hobbelend over rode wegen. Ik zie ons neerstrijken in een dorpje waar we een tijdje blijven en Eva Luna vriendinnetjes heeft om mee te spelen. We lopen in luchtige jurkjes en dragen mooie zelfgemaakte kettingen. Ik schrijf en teken ons boek.

Starend over het polderlandschap, droom ik mijn alternatief op de eerste droom. In de auto richting het zuiden en dan naar het oosten Europa door. Her en der wat seizoenswerk op een boerderij of misschien wel achter de bar in een kroeg, waar ze elke avond live muziek hebben van goede muzikanten met verhalen.
Voordat we gaan, heb ik een monteursopleiding gevolgd en een tankpas geregeld waarmee ik overal gratis kan tanken. Dat is wel nodig aangezien ik over oude Amerikaanse pick up’s droom, een chevy bus of suburban.

De volgende keer dat ik mijn meisje over de buitenweg naar de opvangboerderij rijd, neem ik denk ik een extra tas mee. We zullen met deze ochtenden vast weer door een dichte nevelbank rijden. Maar in plaats van dat we, als we daar uit tevoorschijn komen weer op dezelfde weg rijden, rijden we dan een andere wereld in. We gaan op reis. Een nieuw land verkennen met ons tasje met schoon ondergoed en doosjes rozijntjes op de achterbank.