De nagels gelakt. Mijn rode laarsjes aan. Moeders gaat op stap. Had ik dat ‘moeders’ nog willen wegmoffelen onder make-up, helaas. Iedereen ziet mijn stoeltje achter op de fiets en dan nog eens van die uitgezakte fietstassen erbij waarin zaterdag de broden en de pakken melk zitten.

Ik rijd de dam op en hoor het soundchecken van de band al in de schuur. Terwijl  ik over het erf fiets wordt er gezwaaid en gegroet. Binnen gekomen kom ik terecht in een innige omhelzing onder de woorden ‘Ik hou van je, echt, als ik ooit wat voor je kan doen.’ Nou een spätje sla ik niet af. Ooit bestelde ik dat elders ook zo, maar toen kreeg ik een brave spa blauw geserveerd. Blijkbaar een typisch Urker benaming voor een cola berenburg.
Staand bij de bar ontvang ik liefkozende aanrakingen van mensen die langslopen en een enkele kus wordt half op mijn wang gedrukt. Wat een fijn weerzien. En tegelijkertijd voel ik me er klote onder. Wat heb ik dit gemist zeg. Het eerste blikje klapt er dan ook snel in.

Na praatjes met verschillende vrienden schuif ik even later aan bij de tafel met vriendinnen. Weer allerlei knuffels, maar ook deels om te laten voelen hoe koud hun handen zijn. En bedankt. Dat wordt dus de band even aansporen en dan los op de dansvloer.

Er staat nog niemand te dansen, maar mijn lijf gaat mee op de muziek en ik vind mijn weg naar voren. Het is bijna als zwemmen in een warm bad. Het voelt zo beschermend. Zo gewenst. Zo eigen. Zo vrij en blij met mijn lijf dat geen belemmeringen kent als de muziek één wordt daarmee.

Ik dans en drink met vrienden, praat en lach. Schater om de koude wc-bril in de toiletwagen buiten. Schrik me een ongeluk als boven mij ineens een hand met een wc-rol verschijnt, reagerend op het papiertekort aan de andere kant van mij en zie tijdens het handen wassen mijn stralende gezicht in de spiegel.

Er wordt gesproken over welke festivals ga jij dit jaar bezoeken. Plannen worden gesmeed. Er wordt gefeest. Een mini dorpsfeest.
Iedereen valt niet gelijk in de categorie vrienden die je in je verjaardagskring hebt zitten. Had ik het afgelopen jaar kerstkaarten verstuurd had de meerderheid er zelfs geen ontvangen, maar toch, als dorpsmensen zo als vrienden kunnen voelen, wat woon je dan goed!

Het leven komt je aanwaaien in de vorm van werken en feesten. Helaas heb ik blijkbaar een raar time management systeem. Het werken en de eventuele kopzorgen neem ik zo tot me, maar voor de feesten moet ik echter de agenda erbij pakken om het echt door te laten gaan.
Maar díe constatering dan bij deze aangenomen te hebben. Hierbij mijn agenda. Dauwpop 14 mei, wie ook alweer allemaal? Een dagje Zwarte Cross, avondje Dicky Woodstock? Agenda Klos, Netl en HMH checken. En dan als eerste date; feesten met vrienden in de Koningsnacht.
Proost! Op dé levenselixer, het feesten!