‘Kijk mama! Slingers in de lucht!’ Ik stap de auto uit en kijk naar de opvangboerderij. Nee, ik zie niets hangen. Wel zie ik een erg mooi oranje gevlamde ochtendlucht. Dan hoor ik boven mijn hoofd de ganzen. Ze vliegen in slingers door de lucht. Mijn meisje staat inmiddels ook op het erf met haar hoofd in de nek.
De broodkruimels nog rond de mond en hoogstwaarschijnlijk de plak van snoep nog op haar kiezen. Ze mocht in de auto een snoepje mee van haar buit van gisteravond. Op de opvang had ze een mooie lampion geknutseld. Super schattig zong ze er een liedje bij. Maar ja dat was thuis. Hoe zou ze het doen bij de voordeur van de buren.
De eerste kinderen kwamen gisteravond al aan de deur om hun Sint Maarten liedjes te zingen, terwijl wij nog achter ons bord boerenkool zaten. Mijn meisje had er schik in om de deur te openen en ze de schaal met snoep voor te houden.
Toen zelf de jas aan en op pad. Het eerste huis ging zo frank en vrij. Moeders trots glunderend ernaast. Het tweede huis werd ze overvallen door verlegenheid. Het zelf aanbellen was te eng en zingen al helemaal. Het snoepje uitzoeken was zelfs pittig. Het huis daarop liet ze haar lampion wel trots zien, maar zingen werd hem nog niet. Op de vraag zullen we weer thuis zingen, schudde ze druk met haar hoofd heen en weer. En ineens na een paar huizen kwam ze er weer in. Zelf zoeken of het huis een bel had. En met een o zo lief zacht stemmetje het liedje ‘Micky Mouse ging lichtje lopen’ zingen. Haar ogen gericht op haar tenen. Als het liedje is afgelopen dat hoofdje zo schuin omhoog. Een schuchter glimlachje en overrompeld worden door het vele snoep dat steeds wordt voorgehouden.
Het was zo knus in het donker. Veel jonge kinderen met allemaal een lichtje in de lampion. Een paar buurmannen hadden een groot vat met daarin vuur op straat gezet. Sommige kindjes die we tegenkwamen kende ze.
Thuis het snoep uitstallen op de tafel. Ze wilde alles delen met mij. Op zich niet zo heel gek, want de eerste huizen zong ik, maar nee lieverd alles is voor jou. Dan moest ik op z’n minst wel even dit snoepje proeven en die en die.
Knus zitten we tegen elkaar aan op de bank. Zij inmiddels in pyjama. Lampion en snoep zijn opgeruimd. Samen lezen we een boekje. Ze pakt mijn arm en legt hem om haar schouders heen. Ze kruipt bijna in mij weg, haar hoofd tegen mijn borst. Als ik even niet verder lees, stoot ze me aan. Sorry, mama moest even slikken.
Lichtjes hoeven niet zo groot te zijn om het goed te hebben en voor de slingers moet je gewoon oog hebben.
nov14
Weet zeker dat wij op hetzelfde trillingsniveau zitten… Weer dikke tranen in mijn ogen, vooral om de twee laatste alinea’s… Kan mij zo goed in jou verplaatsen, hoe het voelt, dat je even niet meer verder kan lezen…Wat hebben we toch geluk dat wij een kleintje hebben gekregen! Nee, het is meer dan dat! Wij zijn echt gezegend!