En ik heb er weer één. Gisteravond na het optreden aangeschaft.
Tuurlijk, ik kan de nummers op de cd ook vast wel ergens op het internet vinden, maar ik wil wat in handen hebben. Het is iets extra’s met beleving.  De laatste tijd heb ik minder cd’s gekocht, maar een paar jaar terug kocht ik ze regelmatig. Had ik muziek gehoord die mij wat deed, kocht ik na een optreden op een festival, in een theater of kroeg een cd. Eventueel handtekeningen erop laten zetten en de sfeer van de avond kleefde dan aan het cd’tje, aan de muziek.
Alsof de muziek echter werd. Voller.

Ik weet hoe de geur is van mijn meisje. Ik kan er vertederend aan denken. Maar het echte. Dat is zoveel malen heerlijker. ‘s Nachts, voor ik mijn bed in stap even op haar kamertje staan. Haar toedekken en haar geur opsnuiven. De warmte voelen die haar lijfje uitstraalt.
Ik wil het weerbericht niet beleven via Helga van Leur. Ik wil het zelf voelen. De mist die mijn wangen koud maakt. De nevel op mijn huid. Ik wil horen hoe het herfstblad kraakt en de koude plak voelen als ik met mijn hoofd door een spinnenweb fiets.

Ik wil leven in je nabijheid. Ik wil je mond op mijn mond. Kussen om bij weg te dromen. Nee, ik wil niet dromen. Ik wil nu voelen. Je lippen op mijn borst. Je handen op mijn billen. Trek me tegen je aan. Nu. Hier. Ik wil het echte leven leven.
Lachen als ik plezier heb. Huilen als ik me rot voel. Een fles whisky aan mijn lippen. Zachte als het alleen wat zelfmedelijden betreft. Een scherpere als het echt even fucked up is.
Ik wil wat doen. Actie. Ik wil niet in mijn hoofd leven.

Wat er in mijn hoofd zit is volgens mij namelijk geeneens altijd echt. Ik kan zoveel bedenken.  Van een deel weet ik het al als ik het denk. ‘Je zit fout Zweers.’ Sommige dingen zijn denk ik wel echt, maar er is ook nog een stuk waarvan ik het niet zeker weet.
Wat ik doe met mijn handen. Wat ik nu ruik, zie, hoor dat is echt. Het hier en nu!
Dat leven is zoveel meer puur. In mijn hoofd kan ik in liefde aan je denken, maar merk jij daar iets van? Mijn streling over je haren. Mijn vraag hoe was je dag. Het voorzetten van geschild fruit en een verdwaalde zoen in je nek. Dat is het toch? Dat is toch wat jij waarneemt? Het samen aan tafel zitten. De smaak van ons eten. De verhalen die we elkaar vertellen.

Mooi dat je van alles kan bedenken  in je hoofd, vast kan leggen op foto’s, op een computer, maar het is een aftreksel. In het meest gunstige geval een mooie herinnering. Het is een mist aan interpretatie. Maar niet de echte mist van gisteravond toen ik erdoor fietste op weg naar het theater.