‘Als je mooie woorden gebruikt mama, dan wordt het nog mooier!’ Eva Luna weet het mij feilloos uit te leggen. ‘Jij wilde toeren, maar als we Pauls woord ‘cruisen’ gebruiken, is wat we doen veel cooler.’

Ondanks de airco, staan de ramen naar benee. We hangen nonchalant onze elleboog naar buiten. Eva Luna maakt het geheel af door met regelmaat een vinger de lucht in te steken. Een groet aan gapende voorbijgangers.
Wij hebben even oponthoud. Midden in het centrum van Domburg is een poppentheater aan de gang. Er staan mensen op straat. Wij, als twee goedlachse knappe blondjes, wachten wel geduldig. Ondertussen meer aandacht trekkend dan de hoofdact.
We rijden namelijk in het grote glimmende zwarte beest; de Dodge Ram 1500 Laramie.
Oke, mooie spullen kunnen ook meehelpen in de beleving, maar buiten dit centrumdingetje om, had ik met mijn Opel Astraatje hetzelfde genietende effect gehad.

‘Mama jij hebt niet zo’n kaartje als Paul. Verdwalen we nu niet?’ Ach, dat is ook maar een woord. We cruisen door de punt van Walcheren. We hebben de tijd. Genieten van het uitzicht en joelen gillend mee met de te hard aanstaande muziek.
We zijn hier goed in; plezier beleven, vrij zijn, ontdekken.

Eerder deze week ontdekte Eva Luna een krabbetje op het strand in haar schepnet. ‘Voor het eerst in mijn leven mama!’ Later volgden de zeesterren. 
Nu liggen we op onze buik op de handdoeken. Voor ons een bult schelpen. Ik mag helpen uitzoeken. Welke schelpen mogen er mee naar huis. Ik selecteer op gave hele versus kapotte. ‘Nee mama, als de binnenkant van een scherf heel mooi gekleurd is, is hij ook goed en je moet kijken naar de zeeribbels die erop zitten.’
Ik hou van de overvolle emmer schelpen die later in de strandkar staat. Ik hou van mijn meisje met haar oog voor al het mooie.

Terwijl we aan het uitzoeken zijn zegt ze: ‘Eigenlijk mama, zeggen de woorden die ik ken, niet wat ik zie. Deze schelp is mooier dan ‘witte schelp’. Ik noem deze Saladi. Deze heet Samana en deze heet Maskoeda.’
Als een malle ga ik meeschrijven. Haar woorden blijven maar komen. ‘Deze heet Seeda, deze Halla en dit is een Ganza. Dit is een Koesamisteen die zorgt dat je niet gaat opgeven. Dit is een Wasanasteen. Dit een Proesaanschelp die zorgt dat mensen beter voor elkaar en de huisdieren zorgen…’ 
De rest van de woorden gaat verloren in de wereld waarin ik door haar verblijf.

Mooie woorden. Soms misschien fantasie, maar wat een heerlijke kracht; het mooie benadrukken! Wat goed voor je welbevinden! Dankjewel Mooierd, voor al jouw moois!