“…. trampoline-billen.” Mijn meisje zit op een kussentje, op mijn bagagedrager. We fietsen een rondje door het dorp. Heerlijk om soms haar armen om mijn middel te voelen, terwijl ze haar blonde koppie tegen mijn rug aanvlijt. “Wat zei je? Ik kan je niet helemaal verstaan.” “Dat je trampoline-billen hebt mama.” Om haar woorden kracht bij te zetten pakt ze met beide handen mijn billen vast en veert ze op en neer.

Mijn rondingen zijn de laatste tijd erg in trek bij haar en dan met name de beweging daarvan. Vriendlief pakte tijdens het stoeien mijn borsten vast en schommelde ze in zijn handen op en neer. Mijn meisje hoort mij schateren. Ze vindt het heerlijk als mensen plezier hebben. Ik zie haar denken; waarom lacht mama zo hard. Ze had het door en sloeg het met stip op in haar geheugen. Te pas en onpas voert ze de grap nu uit. Verbaasd als ik in de saaie kassarij niet superblij reageer op haar grap.

Liever heb ik niet zoveel aandacht voor mijn rondingen. Ik vind alles net wat te rond. Af en toe gooi ik er wat sportactiviteiten tegenaan of wat minder suiker; onder het mom ‘eet minder suiker, je bent al zoet genoeg’, maar lang houdt het nooit stand. Zo gauw ik de extraatjes eraf heb, verslapt mijn fanatisme weer.

Tevreden ben ik niet. Gelukkig sijpelt er wel een klein beetje acceptatie in na een half mensenleven. Dit ben ik. Ik begin van mijn lijf te houden. Mijn huid is zacht. Er zit veel kracht in dit lichaam. Het is knuffelbaar. Heerlijk om  mee te vrijen. Het heeft mijn dochter gedragen, gebaard en gezoogd. Mijn dochter kan er erg om lachen en ik kan er goed mee dansen.

Als ik blijf zoals ik nu ben is dat goed. Een paar kilo minder nog  beter. ‘Doe er dan wat aan Zweers’, bijt ik mijn eigen gemopper toe. Of anders eigen je deze spreuk toe; perfectie is een illusie van mijn ego. Liefdevolle intentie de creativiteit van mijn ziel.’