Ahhh wat heb ik een zere bovenarm en een zeer schouderblad.  Het trekt helemaal door naar het midden van mijn rug. Ik weet wel hoe het komt. Te lang achter de pc gezeten en duidelijk in de verkeerde houding. Op mijn werk zit ik aan het beeldscherm vastgeplakt en thuis doe ik het nog eens dunnetjes over als ik digitale fotoalbums opmaak.

De pijn doet me even denken aan toen ik een dag aan de hak heb gestaan. Vakantiewerk op de boerderij bij mijn oom. Lig je daar s avonds in bed met loodzware armen naast je alsof het rare uitsteeksels zijn die niet van jou zijn. Ja de pijn op de bovenkant van mijn onderarmen, die voelde  ik, maar verder beleefde ik mijn armen heel afstandelijk. Een nacht onder de balken waaraan de papavers hingen te drogen, zorgde voor een goede nachtrust. Of was dat al in gang gezet door het lichamelijke werk en de buitenlucht.

’s Morgens wakker worden door de haan. Ontbijten met stroop uit een gele kartonnen beker met ik dacht ‘Wester’ daarop. Met ogen nog maar half open, kijkend naar buiten en daar de fazanten in wat struikgewas bij de sloot zien scharrelen. Bessen plukkend, na eerst over het 30×30 tegelpaadje tussen de bosjes door te zijn gelopen, takken met ochtenddauw ontwijkend. Stiekem de gans die achter mij aan kwam ook enkele voerend. Streng verboden door mijn tante. Zij maakt er namelijk de meest heerlijke bessensap voor door de yoghurt van.
Hier op de boerderij zal ik waarschijnlijk ook de liefde voor stokrozen hebben opgelopen. Het huis werd er door omsingelt. Thuis heb ik ze nu ook overal staan. Alle tinten roze en purper die elk moment weer uit de knoppen kunnen komen.

De dagen werden gevuld met het plukken van riddersporen, juffertjes in ‘t groen, strobloemen en lange stevige stengels met diepgele schermen daarop. Honderden bossen lagen er in mijn armen. Zorgen dat de koppen mooi schikten. Later op het erf de onderkanten onder het mes doorhalen en gelijk hakken.

Maar blijkbaar is er op een dag geen bloem geplukt. Waren de bloemen niet ver genoeg open? Ik weet het niet meer. Maar ik werd het bietenland in gestuurd met de hak. Thuis af en toe schoffelend in een tuin van postzegelformaat was dit even wat anders. Misschien heb ik de hak wel helemaal verkeerd gehanteerd. Zijn er hele mooie technieken voor. Geen idee. Gelukkig bleef het bij één keer.

Is trouwens wel het mooie van dit soort pijn. Lichamelijke pijn weet je nog wel, maar lichamelijke pijn kan je niet daadwerkelijk weer voelen. Ergens wordt dat niet geregistreerd in je herinnering.
Helemaal niet rouwig om. Nu is er weer meer plek om alle andere dingen te onthouden van de boerderij.
Van jongs af aan logeerde ik er vaak in de vakantie. Als ik een kuikentje kon vangen mocht ik het houden. Geitjes en cavia’s in overvloed. Op zolder de op zijn rug gelegde kast vol Suske en Wiskes. Wedstrijdjes wie het langst kon hangen aan de traptreden door de stoere neven. Schieten met de buks op een conservenblik. De schuur vol aardappels. De suikerbieten op het erf.
Mmm. Op het moment maken de herinneringen voor mij morfine aan.