Ik lig. Mijn ogen dicht. Ik hoor een rustig muziekje. Een dikke rulle handdoek is over mij heen gelegd. Zachte vingers gaan stevig en doeltreffend over mijn gezicht. Gedachten over de dagplanning vervliegen. Bijna zou ik zelfs wegdoezelen, maar dan hoor ik een: ‘Komt ie.’
Oké dan. Dat was de harspleister onder mijn wenkbrauw.
Maar wat is het zalig om in een grote relaxstoel te liggen en even niets te moeten. Wat een verwennerij. Een cadeau van mijn lieverd – niet dat het nodig is hoor, maar als jij het fijn vindt.
Ik kende Jenneke, de schoonheidsspecialiste in mijn dorp niet, maar daar zal de komende maanden vast verandering inkomen.

Het voelt zo luxe. Het cadeau. Het niets moeten.
Mede overigens mogelijk gemaakt door de basisschool. Voor het eerst in vier jaar heb ik twee ochtenden in de week voor mijzelf. Kan ik overdag poepen zonder publiek. De winkel door zonder kind in de kar, naast de kar, onder de kar. Iets in mijn mond stoppen zonder het stiekem te doen. ‘Wat heb jij mama? Mag ik ook?’ Een boek pakken en twee bladzijden lezen zonder tussendoor te hebben gereageerd of wat net zoveel energie kost, een vraag genegeerd te hebben.
Wat begint deze eerste vrije ochtend goed!

Ik lig. Mijn ogen dicht. Ik hoor gesnik. Een klein meisje ligt languit op mij. Mijn vingers gaan zacht strelend over haar lijfje. Gedachten over de dagplanning vervliegen. Kom maar meisje, kom maar onder mijn huid. Kruip maar in mij weg en laad je op aan mij. We kunnen wel delen. Ik heb weer genoeg energie.
Was de school, waar je vanmorgen op het schoolplein al voor mij uit naar toe holde zo leuk, maar ook zo vermoeiend? Zijn er zoveel nieuwe dingen?

Mijn kleine Eva Luna, mijn meisje van de maan.
Kom maar liefje. Kom maar liggen. Je hoeft nu even niets.
Doe je ogen maar dicht.
Dan fantaseer ik een schommel voor ons aan de maan.
Dan gaan we zachtjes wiegen.
Zwaaien we naar de sterren.
En doen verder even helemaal niets.