Even een bijzonder verhaaltje. Mijn meisje heeft vele knuffels en poppen. Konden ze eerder nog door het leven als ‘Klein Popje’ en ‘Egel’, sinds het afgelopen jaar moeten ze een naam hebben. Per toerbeurt krijgen ze allemaal steevast dezelfde naam. ‘Mama, Panda heet nu …’ en dan zegt ze een naam die ik inmiddels wel herken, maar ik kan hem je niet na vertellen. Het is een naam die ik nooit eerder heb gehoord. De klankcombinatie past ook helemaal niet in mijn denkwereld.

Maar vandaag heb ik mijn best gedaan. Dit keer onthoud ik alle letters. Deze aparte naam, die zo consequent gebruikt wordt. Ik wil weten of er een verhaal aan vast zit. Ik open Google en typ: ‘betekenis Zaria’. Klemtoon overigens op ri. Ik lees: ‘Zaria: Arabische meisjesnaam, Roos, bloeiende bloem.’

Altijd heb ik gedacht, krijg ik een dochter dan zal haar naam Roos zijn. Op zolder had ik zelfs al een mooie poster met een roos daarop bewaard, voor later op haar kamertje en als ik rozen plantte in de tuin dacht ik aan haar. Mijn zo gewenste meisje.
Een jaar voordat Eva Luna werd geboren heb ik twee streepjes op een zwangerschapstest mogen zien. Mijn handen heb ik koesterend op mijn buik gelegd, maar ik heb de streepjes niet mogen zien groeien.
Toen dat groeien later dat jaar  alsnog gebeurde, verdween de naam Roos naar de achtergrond.

De dag na mijn avond googlen check ik bij Eva Luna nogmaals de bijzondere naam. Ik vind het verhaal een beetje te mooi. Wie weet heb ik het verkeerd verstaan. ‘Hoe heet je roze konijntje ook alweer?’ ‘Zaria’, antwoordt ze zo duidelijk als maar kan. ‘Hoe kom je aan die naam?’ ‘Ik heb stemmen in mijn hoofd.’ ‘O, zijn het er veel?’ ‘Nee, eigenlijk maar eentje en zij zegt dan deze naam.’ ‘O, leuk.’

Verhaaltjes … With a little magic it can take you a long way.