Ik zoek in mijn telefoon het nummer op. Denk nog heel even ‘ga ik echt bellen?’ Ik heb al op de naam geklikt. Zal ik de telefoon alsnog uitdrukken? Wat ga ik zeggen. Ga ik straks zeggen wat ik voel? Klinkt dat niet heel dom?
‘Uhh ja … met Alinda de mama van Eva Luna. Ik mis haar zo. Wat is ze aan het doen? Heeft ze het goed? Willen jullie haar zo even een knuffel geven. Even vasthouden?’ Aan de andere kant van de lijn hoor ik de lieve stem van een van de leidsters. Een kleine vijf jaar geleden legde ik mijn babymeisje bij haar in haar armen. ‘Als ik naar mijn werk ga, wil jij dan heel goed voor haar zorgen?’

Ik heb middagpauze. Ik kijk naar de foto op mijn bureau. Ik laat het hart van strijkkraaltjes door mijn vingers glijden. Ik denk aan hoe ze vanmorgen in bed haar armen om mij heen sloeg. Mij tegen haar kleine lijfje aantrok en over mijn hoofd aaide. Zoveel warmte. Zoveel liefde. Ze kruipt vervolgens op mij. Krult zich op mijn buik en borst. Wat is ze groot geworden. Ik moet me bedwingen om haar niet fijn te knijpen en neem me voor om nooit meer uit mijn bed te stappen.

Ze is zo lief. Zo speciaal. Zo gevoelig en attent. Zo eigenwijs. Zo eigen en zo wijs. Het is zo makkelijk om trots op haar te zijn. Om zo van haar te houden.
Ze bouwt in de bouwhoek torens zo hoog als haar zelf. Ze tekent haarzelf met lange haren tot aan de grond en schrijft haar naam op het papier. Ze fietst hard door de straat en scheurt door elke regenplas. Ze kan dansen alsof niemand kijkt en soms hoor ik de mooiste liedjes.

Ze is meer dan dat ik ooit had kunnen wensen. Mijn dromen vallen in het niet bij wie zij is. Haar stralen reiken verder dan iedere zon. Ze doet meer met mijn hart dan wat ter wereld ook.
Het liefst zou ik haar toe-eigenen. Zeggen, je bent van mij. Echter niemand is van iemand.
Maar lief meisje als je wilt, ben ik van jou.