Mooi die spiegelende zilverkleurige lijnen van het wateroppervlak tussen de donkerte van het akkerland. Ogen nog lichtelijk krang in het hoofd door de vroegte, maar nog nooit met tegenzin naar mijn werk op de reclameafdeling gereden.

Vijf jaar geleden begon de start.
Zittend in de zon op een bankje op het perron. Over een paar minuten komt de trein die mij naar Utrecht brengt. Volmaakt tevreden zit ik, goedemorgen zeggend tegen een ieder, me te verheugen. Ik ga zo beginnen met de cursus Desktop Publisher met Indesign. Na een auto-ongeluk gevolgd door intensieve revalidatietherapie i.v.m. spier-en whiplashachtige klachten kon ik niet terug in mijn functie van directiesecretaresse. Het multitasken kreeg ik niet voor elkaar. Na nog net niet letterlijk knokken, maar wel praten als Brugman kreeg ik het bij de arbeidsdeskundigen en artsen van het UWV voor elkaar dat ik mij kon laten omscholen. En hier zit ik dan. In de zon met mijn tas en mijn glimlach.
Door de luidsprekers hoor ik dat de trein vertraging heeft. Ik heb ruim tijd ingepland dus mijn glimlach blijft op mijn gezicht. En ook al zou ik te laat komen, ik start in ieder geval vandaag.
In Utrecht zelf loop ik verkeerd. Ik geniet zo van het mooie weer en de omgeving. Allereerst trouwens al van de treinreis. Een keer niet ’s morgens met alle tijd van de wereld ontbijten aan de keukentafel en de online krant lezen, maar nu zittend in een moderne trein wat koppen snellen van een krantje. Tussen de mensen zijn die naar hun werk en studie gaan. Ik sta gewoon weer midden tussen ze. Ik hoor er ineens weer bij. Ik sta midden in het leven. Het is onvoorstelbaar wat dat met mij doet.
Ik start weer. Ik doe weer mee. Ik stap door de stad. Ik barst uit mijn voegen van het goede humeur. Zelfs dat ik verkeerd loop, levert geen stress op. Ik schiet zelfs hardop in de lach als ik voor de stadsplattegrond sta. Ik dacht dat ik vlakbij de studielocatie was. Zoek dat adres op, op de kaart en zet mijn vinger erbij. Nu eens op zoek naar dat pijltje van ‘hier staat u’. Wat raar, dat staat helemaal niet op deze plattegrond. Verdomd, ver boven mijn vinger kan ik uiteindelijk mijn andere hand plaatsen. Twee minuten voor aanvang kom ik het lokaal binnen waar de rest al geïnstalleerd is. Anders nog wel eens spannend, allemaal nieuwe mensen. Nu loop ik lachend door en pak in alle rust nog een kop thee uit het keukentje.
De studiedag verloopt top. Veel info, hoog tempo, gelijk oefenen en gewoon blij zijn met het huiswerk dat wordt opgegeven. Met een tas vol nieuwe boeken loop ik terug naar het station. Ik vind boeken sowieso al mooi, en dan nog eens nieuwe, en dan ook nog eens met info die ik als een spons tot mij wil nemen. Een blijer schoolkind dan mij bestaat niet.

Op het station luister ik naar Stef Bos met Volg alleen mijn hart op mijn telefoon. ‘Volg geen leider, volg geen weg, maar volg alleen mijn hart. Ik kan het niet verklaren en ik weet niet waarom, maar ik wil een rivier zijn die stroomt naar de bron. Tegen de berg op, dwars tegen de tijd, dansend in de regen en altijd op reis.’ Mijn hart dat zegt perse deze opleiding te willen volgen; creatief, scheppend, lay-out en beeldmateriaal, perfectie, eindproducten.
Leiders van het UWV zouden me thuis laten zitten met een uitkering of mij een simpele administratieve baan laten zoeken. Wegen van de uitkering zouden me leiden naar het waarschijnlijk op moeten geven van mijn huis of in ieder geval nog meer puzzelen met mijn geld. Maar nu. Ik kan weer zelf geld verdienen. Oké eerst diploma, baan en ook niet onbelangrijk mijn gezondheid is niet optimaal, maar daar kan ik, als ik mijn weekplanning goed in de gaten houd, mee leven momenteel.
Maar bovenal, het gevoel van weer bouwen is zo heerlijk. Niet alleen herstellen, maar ook weer wat op kunnen bouwen. Het zal veel energie kosten, maar ik voel vandaag ook zo de energie die het oplevert.

Op het station sta ik dus te luisteren naar de muziek en tranen rollen. Zolang mijn mond niet gek mee trekt en er geen snotterbellen ontstaan vind ik het best.
Ik leef! Ik huil van blijdschap. Van hoop!
En ik heb geen zin me in te houden voor een ander. Ik wil me niet schamen. Heb ook niets om me voor te schamen. Vanmorgen toen ik de deur uitstapte en langs een seringenboom liep, wilde ik er eentje plukken om in mijn haar te steken. Toch deed ik het niet, omdat, wat zouden de mensen wel niet denken. Nu maakt het mij even niet uit wat ze denken. Voor u staat een gelukkig mens.
Ik heb een keuze kunnen maken vanuit míjn wil. Niet een daginvulling omdat dit het makkelijkste zou zijn. Niet omdat het nu eenmaal zo is en daarmee uit. Niet omdat je het er maar mee moet doen. Niet omdat het even niet anders is. Niet omdat hij zei, zij zeiden. Nee, dit is omdat ik zeg! Ik. Ik. Ik. Ik bepaal. En het is niet de situatie die bepaalt hoe mijn leven loopt.
Ik volg mijn hart.
En die wetenschap en dat het nu gelukt is, de start, maakt dat ik vandaag straal, huil en zing.