Of ik de tuinvogels wil helpen is de vraag. Afgelopen weekend zou ik deze dan hebben moeten tellen en kon dat dan doorgeven aan de Vogelbescherming. Ik herken de foto’s van de vogeltjes en kan ze allemaal benoemen. Vroeger hingen er enkele vogelposters boven de keukentafel bij mijn ouders aan de muur en is er een liefde voor hen ontstaan. Ik wil ze best helpen en tellen, maar er valt niets te tellen, helaas. Ik heb een tuin met voldoende groen en ook rijkelijk gevuld met vetbollen, nootjes en zelfs zo’n modern vogelpindakaaspotje, maar op een enkeling na schuift er niemand aan. Misschien zoeken de vogels de huizen ook wel geeneens op, omdat er genoeg voedsel te vinden is in het struikgewas aan de rand van de woonwijk. De natuur is niet bevroren. Er ligt geen sneeuw. Nog even en de vetbolletjes kunnen plaats maken voor de uitlopende lentebolletjes. Weet je, ik zou het helemaal niet erg vinden. Een jaartje de winter overslaan en zo het voorjaarszonnetje begroeten.

Al dat gekweel over hoe fantastisch de winter is. Los van dat het hele mooie plaatjes oplevert,  is het niet vooral heimwee naar onze jeugd? Sneeuwbalgevechten in de pauze met de buurschool. De laarzen uitdoen in de gang en op sokken door de klas lopen. Zoete herinneringen van alle tijd van de wereld hebben. Hele middagen schaatsen op de vijver bij Clara Feyoena Heem, ijsschotsje springen op de sloten, de spiegelgladde glijbanen in de straat en de half afgebouwde iglo in de tuin. Bij thuiskomst in de schuur huilen van de prikkelende rode handen en voeten, maar na het avondeten toch smeken om  nog weer even naar buiten te mogen.

We wensen ons een winter toe. Ze verlopen tegenwoordig anders. Dat komt door klimaatschommelingen, maar ook zeker door ons eigen denken. Gadver ik moet de autoramen ‘s morgens krabben, de weg is glad, ik kom te laat op mijn werk. We willen iets, maar tegelijkertijd komt het ons niet uit.
Als je wat wenst, geef daar dan ook gehoor aan. Je moet weten wat je wilt. Wil je die winter echt, ga dan ook voor de dagen dat het winter is. Pak die dag dat je op natuurijs kan schaatsen of die mini sneeuwpop kan maken.

Wensen kan ontaarden in een beetje machteloos afwachten. Ondertussen kan je dan lekker mopperen, want het ligt natuurlijk niet aan jou als je wens nog niet is verhoord. Maar dat is mij te makkelijk. Luister naar je wensen en maak een vertaalslag, kom in actie.
Van mij mag de lentezon dus wel al komen. Wat ik daadwerkelijk wil? Licht en warmte op mijn huid. Nu ziet het er buiten grauw uit, maar ik weet ook dat als ik nu een wandeling buiten maak, ik mijn ogen waarschijnlijk soms halfdicht moet knijpen voor het felle licht. En warmte op mijn lijf? Misschien een dagje sauna inplannen?
Het lentezonnetje zal ik de komende weken vast nog niet kunnen begroeten, maar als ik rozig buiten in een ligstoel lig bij te komen van een bezoekje aan de zoutsteengrot, heb ik vast wel even tijd om behalve een langs vliegend vogeltje ook al mijn uitgekomen wensen en zegeningen te tellen.