‘Dapper.’ Bij de tweede ronde zegt ze: ‘Slim.’ En bij de derde en laatste ronde zegt ze terwijl ze mij half verlegen aankijkt en vervolgens glimlachend wegkijkt: ‘lief.’ Mijn derde beurt moet nog komen, maar eerst wil ik die opkomende tranen wegmoffelen en die brok in mijn keel voordat ik met vaste stem háár derde kracht benoem.
Mijn lieve dochter, creatief in beeldende kunst als ook in hersenspinsels, zorgzaam voor mij en zo vol puurheid heeft zojuist in haar beleving mijn drie krachten benoemd: dapper, slim en lief.
We houden met onze rechterhand een dik kabeltouw vast dat door een boom gaat. Met onze linkerhand houden we elkaar vast. We voeren een heksenceremonie uit voor geliefden.
We bewandelen een speurtocht met heel veel rituelen en activiteiten. Het vindt plaats in een inzichtentuin op een mooi stuk grond van de Heksehoeve in Appelscha. Het is fijn om over dingen na te denken die er toe doen. Een activiteit als het opschrijven van iets wat je lastig vindt en wat je verdrietig maakt. Het briefje vouwen we dicht en stoppen we in een gleuf van een boom. In een holle boom mag je zeggen wat je eigenlijk tegen niemand wilt zeggen omdat je vindt dat die boosheid eigenlijk niet mag. Giechelend lopen we die eerst voorbij waarna we allebei toch een paar keer terug lopen en gehaast fluisterend woorden de holle boom insturen.
We lezen runentekens, bezoeken de kruidencirkel en weven een paarse en roze draad in een getouw en verweven ons daarmee met een persoon die we missen. We hangen een gekleurd lint om een tak en lopen drie rondes om de boom met de vraag of de boom een geliefde van ons wil steunen.
Alles deze middag is gericht op wat er echt toedoet in het leven. Vertaald in de 2 heksenwetten als; doe wat je wilt mits je niemand, ook geen dieren en natuur schaadt en de Wet van Drie. Volgens deze wet zal alles wat je doet in drievoud terugkomen. Gebruik je magie om anderen te helpen, dan krijg je er goede energie voor terug. Zijn je intenties niet zuiver, dan krijg je daar later een driedubbele portie van gepresenteerd.
Bij het wensenritueel waarbij 15 voor elkaar onbekende mensen aanwezig zijn, horen we ieders wens, anoniem voorgelezen door heks Margarita. De eerder ingeleverde wensbriefjes, zowel die van de kinderen als de ouderen zijn zo mooi. Het is alsof we een nieuwe wereld creëren. De liefde en fijne energie spat er van af.
Ook het wichelroede lopen dat Margarita ons uitlegt en waarbij we zo duidelijk zien dat alles bestaat uit energie is magisch en tegelijk vertrouwd.
Wat zijn we zelf toch magisch en wat zijn we soms toch ver bij onszelf vandaan.
Terwijl ik tussen de weilanden met koeien door terug naar de camping fiets, trap ik bij elke trapper extra energie in mijn dapper zijn, in het gebruik maken van mijn slimheid en mijn liefde. Energie die gewoon gratis is! Opgewekt door mijzelf. Energie die precies daar terecht komt waar het nodig is.
Tag Archives: Magie
Onward, voorwaarts mars
‘Huilie huilie, mama?’ Ik wist dat ze naar mij zou kijken. Dat ze wilde zien of ik tranen in mijn ogen had of nog beter, dat ze over mijn wangen stroomden. Ergens mis ik van binnen een muurtje of eigenlijk; ik heb gewoon altijd de deur open staan lijkt wel. Ik kan zo intens voelen. Bij zo’n Disneyfilm van vanmiddag doe ik echt mijn best om niet te huilen, maar zoals vaker in de bioscoop ben ik blij met de verhullende donkerte. Ik voel mij betrapt als Eva Luna mij aankijkt, maar hé, Disney heeft ook gewoon rake zinnetjes erin. Gooi er een goede muziek onder en je hebt mij.
Kunst, natuur en muziek snellen vaak zo mijn ziel in en ontbranden dan in mijn lijf. Pretvlammen komen in de vorm van tranen uit mijn ogen en net zo vaak golft er een reïncarnatie van een ‘big mama’ van het zuidelijk halfrond mijn heupen in.
De laatste dag na drie maanden thuiswerken voor werkgever en school sluiten we af met een uitje. We zitten in het rode pluche en kijken naar Onward. De film speelt zich af in een fantasiewereld waarin de magie een platform krijgt na te zijn weggeduwd door onze moderne technologische levensstijl. Het verhaal gaat over twee broers en aan het eind van de film ziet een van de jongens hun vader die reeds was overleden, heel even in het echt terug. Dat kan bij Disney. De jongens hadden ook elfenoren en waren lichtblauw getint, maar dat zie je na een uur kijken niet meer. Na het laatste ontroerende slot, in de stilte voordat de aftitelingsmuziek wordt ingezet, zegt het vriendje van Eva Luna: ‘Die vader was eigenlijk best lelijk, maar ja liever een lelijke dan geen vader.’
Dit keer ben ik degene die kijkt wat er gebeurt op het gezicht van dochterlief. De woorden zijn haar hoofd binnen gekomen. Ik volg ze en zie ze via haar onbewogen gezicht naar haar schouders zakken, haar rug recht zich. Haar vader die al bijna zes jaar geen contact met haar opneemt. Hij zakt mee naar haar hart. Daar nestelen de woorden zich in haar basis. Er gebeurt daar wat. Er komt beweging, onward, voorwaarts. Ik zie dat haar hart contact maakt met haar ogen. Ze gaan gloeien. Haar wangen kleuren roze. Haar mond krijgt een krachtige trek en als haar lippen wijken komt er warmte: ‘Ik heb Paul en die is ook nog eens mooi.’
Voor ons overigens nog geen aftitelingsmuziek. We bezitten magie en zijn sensitief of noem het fijngevoelig of ontvankelijk. Wij staan in ieder geval open voor het leven en stappen dapper voorwaarts.
Kom daar maar eens overheen Disney!