Staand achter mij. Zijn kin op mijn hoofd. Zijn armen om mij heen. Het stevig vasthouden van elkaars handen. Ik zie de tranen niet, maar weet dat ze er zijn. Misschien nog ingeslikt, maar ik voel ze. Zijn verdriet.
Ik zet mijzelf aan het werk. Bij elke inademing zuig ik mij vol met mooie muziek, de frisse buitenlucht, de blijdschap die er hangt op het Ketelhuisplein. Ik vul mij. En wel zo vol dat ik over kan stromen. Ik voel de liefde als een vuurbal in mijn buik groeien. Lijf tegen lijf. Dat de gloed hem mag troosten.

Ik zie de beelden op het grote podium. Schermen gevuld met een vallend skelet in rode gloed. Ik hoor de bassen over mij heen denderen. Hoor Volbeat met ‘See me falling, yeah down and lonely. Are the angels on their way, I’m in the dirt. Hear me screaming, see me bleeding. Cause the days, no more the same without you. Feel the sadness burning in my heart. You left to early father love.’

Bij Lola Montez staan wij innig zoenend. Het nummer dat ons bij elkaar bracht. Ik hoor Dead but Rising en wring mij door een paar rijen mensen heen zodat ik, voorzichtig want ik heb verkeerde schoenen hiervoor aan, in de pit mee kan douwen. Vriendlief achterlatend die het liefst zijn knokkels vel-loos slaat op elke gast die mij beukt. Mijn osteopaat zal mij lichamelijk wel weer oplappen en ik ken een adelaar. Alles komt goed.

Ring of Fire en Sad Man’s Tongue. Voorzien van heerlijk intro. De voorpret bezorgt het publiek al bijna een orgasme. De gedachte dat mijn vent vanavond nog de zoetigheid van cola en whisky van mijn borsten kan likken, de persoon voor mij tikte mijn glas aan, laat mijn ogen stralen. Ik spring, schreeuw, geniet!

We staan in de open lucht. Heel af en toe de nevel van regen ontvangend. Verkoelend bij al het vuurwerk van de meer dan geweldige show. Opgaand in de band. Fijne vrienden om ons heen. Elkaar met een knipoog aankijkend als Still Counting wordt ingezet; ‘Counting all the assholes in the room.Well I’m definitely not alone.’
We leven! We hebben het goed! We vieren het leven!