Dinsdagavond 4 augustus 2009
Ik denk dat ik echt een Meisje ben van de Maan. Super voel ik mij als ik terug fiets met de maan helemaal vol boven mij. Ik kijk regelmatig over mijn schouder naar achteren om haar te zien. Gevaarlijk sturend door berm en langs sloot. Genietend dat ik in de tijdzone zit van de konijnen en hazen en niet meer in die van de mens. Ze springen zigzaggend voor mij uit en ik zie in het donker enkel hun witte staarten het land in verdwijnen.
De heenweg genoot ik al zo van de rijen wortels, de rijen uien en het koren met aan de randen zonnebloemen en een enkele klaproos. De berm vol dille en fluitenkruid, nog een laatste boterbloem en ver doorgeschoten paarse klaver.
Even op de fiets naar Nagele, naar mijn oom en tante. Avondthee met een grote koek. Zitten in de tuin. Praten over elkaars gezondheid, werkzaamheden van alledag en het wereldnieuws.
Ik voelde mij niet zo fit en nu ik thuis ben voel ik me nog steeds grieperig, maar ik heb de meest fijne medicijnen vanavond gehad. Nog even met een schaaltje yoghurt en een boek op de bank en dan gaat dit meisje naar bed waar ze het gordijn een stukje open zal laten, zodat ze haar maan kan blijven zien.

Dinsdagavond 15 april 2014
De maan blijft mij boeien. In pyjama met een zomerjasje sta ik achterthuis. Ik kijk naar waar ze zou moeten staan. Echter, een grote donkere wolkenpartij dekt haar af. Haar gloed piept er nog net boven en onderuit. Het jasje trek ik met mijn handen strak om mij heen. Nog even geduld hebben, wie weet verschijnt ze zo. Helaas, er staat weinig wind.
Als ik iets later de trap oploop zie ik haar toch nog. Ik loop nog een trap op en ga op de zoldertrap voor het raam zitten. Ik hoor slaapgeluidjes uit de kamer van mijn meisje komen, maar verder is het stil. Ik kijk naar haar volmaakte rond zijn. Zoek in de grijze vlakken op haar gelaat naar een gezicht. Ik zie geen duidelijk lijnenspel. Geen uitdrukking. Geen oordeel. Geen emotie in haar toch aanwezige verschillende kleuren. Ze is er gewoon. Helemaal rond. Alles zit erop en eraan. Ze staat daar aan de nachtelijke hemel. Ze staat er gewoon te Zijn. Geen mening uitstralend. Geen bewijzingsdrang. Geen vluchtmanoeuvres te zien. De maan verstild mij.
Ze regelt het getij en sommige medicatie wordt onder speciale maanstanden verbouwd. Dat laatste klinkt mij ietwat vreemd, maar  als ik voor 60% uit water besta is de gedachte dat ze iets met mij doet nog niet zo raar.
Bij mij is het nu dan eb. Een leeg naakt strand. Zo leeg nu in mij, zo’n rust. Heerlijk om zo mijn bed in te stappen. Even blanco als een pasgeboren kind. Morgen vind ik vast weer sporen in het zand van mijn dromen, maar tot nu toe is alles vlak. Nog geen mini bergje door een uit het zand omhoog geklauterde zeepier of krab.

Het is woensdagochtend en bij Eva Luna is het duidelijk vloed. Het water staat haar hoog. Ze dacht nog een tijdje samen met mama in het grote bed te kunnen liggen. Helaas, we moeten zo  naar de opvang en het werk. Dikke tranen volgen. Ze had een ander jurkje aan willen hebben. Haar plakje worst ligt scheef op de boterham. Het haarklepje wil ze zelf doen, o nee ze wil toch een vlechtje of nee toch nog liever haar haarband en neeee niet kammen mama!
Als ik in de auto opzij naar mijn meisje kijk, zie ik dat haar wimpers aan elkaar geplakt zitten van alle tranen. Met mijn hand streel ik er nog één  weg van haar wang. Ze kijkt me liefdevol aan. Haar gezicht badend in het ochtendlicht. Gelukkig voor haar, de volle maan heeft plaats gemaakt voor een stralend volle zon.