Al een paar avonden heb ik oogcontact gezocht. Soms verstopt ze zich, maar als ik even later weer kijk, zie ik haar toch. Ze wordt steeds voller. Flarden wolk drijven om haar heen.
Het woord ‘maan’ is vrouwelijk, maar haar steeds voller wordende figuur had haar al verraden. En toch is dat natuurlijk alleen maar schijn. Ze is altijd vol. Vol van mysterie. Het is alleen net hoe het licht van de zon haar bereikt.
Jammer dat ze afhankelijk blijkt te zijn van een ander. Van de zon.
Nee, het is juist mooi. Het bewijs dat we samen meer zijn. Dat er dan beweging kan komen.
Zij zet mij in beweging.
Ze trekt me aan. Mijn blik volgt haar, maar ik heb het idee dat er veel meer in mijn lijf is wat naar haar luistert. Ik voel het onderin mijn buik, daar waar ik vruchtbaar ben. Ik zie het in mijn gezicht dat een zachte uitstraling krijgt en mijn haar dat soepel valt.

Ik voel mij goed bij de maan. Ze geeft me ruimte. Ze geeft me rust om mijn gedachten te ordenen en voelt beschermend. Vaak is zij de laatste die ik zie voordat ik de gordijnen sluit en in bed stap.
In de tijd dat ik zwanger was, dacht ik bij het zien van een volle maan, dat mijn kleine meisje mij al stralend toelachte. Ik heb haar naam dan ook doorgegeven. Heb haar vernoemd als was zij een van mijn voorouders. Samen met de naam Eva. Voor mij symbool staand voor vrouwelijke oerkracht. Adem van het leven. Op het geboortekaartje van mijn meisje staat de tekst: ‘Eva Luna, de eerste zonnestralen prikkelen aan je kleine neusje. Welkom lief meisje van de maan.’

Wat is er nu mooier dan een volle maan. Beelden oproepend van romantiek en volbrenging. Maar zoals zo vaak. De materie is een geleider. De stemming bepaal je toch zelf. Je energie volgt je gedachten.
Graag zet ik mijn energie in voor gedachten als: liefdevol verzorgen, creëren van een fijne woonomgeving, mooi beeldmateriaal opmaken, ondergaan in muziek, tuinieren, mooie boeken lezen, een goede tijd beleven met geliefden, een man beminnen en bemind worden.
Grote kans dat ik mijn energie nu wel erg versnipper.
Eerst maar weer eens kijken naar de maan. Die nu na de volle maan van woensdag weer langzaam kleiner wordt en zelf ook klein worden. Pas op de plaats maken en koesteren wat ik allemaal heb.