27. Vrijdag 19 augustus

27. Vrijdag 19 augustus

Ik stop mijn roze blouse in de tas voordat ik hem straks moet uitwringen van het zweet. Het is de laatste schooldag en ik verwacht een feestelijke afsluiter. Ik hoorde de directeur vertellen dat iedereen mooie feestkleren aan zal doen en we samen een feestmaal gaan nuttigen. Dress to impress is niet meer nodig, maar ik vind het wel leuk om er nu even extra verzorgd uit te zien.
De directeur loopt in een schitterende jurk bestaande uit meerdere lagen en een tulband rond. Later kleedt hij zich zelfs nog een keer om en komt als chief weer tevoorschijn in grote gewaden. Dat gecombineerd met zijn best grote lichaam en zijn stem doen hem groots overkomen. Mensen die gewoon over de straat passeren buigen voor hem. Zelfs als hij gewoon met mij op een bankje heel wat meters verderop zit te praten. Ze komen pas weer overeind als hij een seintje daarvoor geeft. Ik vind het fijn om met hem te praten. Later hoor ik thuis van Zybourn, nadat hij mijn foto’s heeft bekeken, dat dit een heel voornaam en wijs man is. Hij geeft vele lezingen, zowel nationaal als internationaal. Schitterend dat ik hier met hem een discussie kan hebben over de positie van de vrouwen in de Islam en de aanslagen zoals van 9/11 in de USA.

Hij geeft heldere toelichting en mijn waarom-vragen worden beantwoord. De antwoorden klinken logisch en goed onderbouwd, maar ik kan me er niet altijd in vinden. Ik vind het mooi dat hij onderscheid maakt tussen de religie Islam en het handelen van vele mensen. Vele mensen weten niet wat er in de koran staat doordat ze geen goed onderwijs hebben gehad en handelen in oude extremen die generaties lang werden overgedragen, maar uiteindelijk weinig meer met de religie te maken hebben. De directeur gebruikt het schooltje op zaterdag om onderricht aan de mensen te geven over de koran en ze tegelijk Engels te leren.
Hij heeft mij uitgelegd waarom vrouwen geen hand krijgen van mannen. Het is uit bescherming. De mannen zijn te hitsig, zit in de mannelijke natuur. Eerder in de moskee kwam iedereen tegelijk in één ruimte. De mannen hadden echter alleen aandacht voor de vrouwen om hen heen en niet meer voor de koran. Er werd besloten om de vrouwen in een ander gedeelte van de moskee te laten plaatsnemen. Een hand geven is close contact en kan leiden tot lust. Uit bescherming is nu elk lichamelijk contact verboden.
U heeft de mond vol over respect. Echter als de mannen de vrouwen zouden respecteren als mens en niet alleen zagen als lustobject dan waren al deze strenge regels toch niet nodig?
Hij vindt juist dat er uit de bescherming veel respect spreekt, dat vrouwen kostbaar zijn. Het klinkt heel nobel, maar ik vind de positie van de vrouw op die manier toch niet fijn overkomen. Misschien ligt dat meer aan mijn aard. Geen betutteling, maar zelf willen doen, gelijkwaardig zijn.
In de religie komen we niet op één lijn, maar over vele andere zaken vinden we in elkaars woorden herkenning. We moeten het gesprek afronden. De fotograaf is gearriveerd. Ik vraag of ik hem een hand mag geven of dat ik hem dan teveel prikkel met dit lichamelijke contact. Gelukkig waardeert hij mijn humor. We hebben elkaar elke dag trouwens al een hand gegeven.
Zijn toelichting is; er zijn uitzonderingen, maar als we dat van tevoren al aangeven denkt iedereen dat hij net die ene uitzondering is en sluipt alle onrust er zo weer in. Dus we hebben één algemene regel naar buiten toe.
In mijn hoofd draait het even op volle toeren. Ben ik niet aantrekkelijk genoeg en geen gevaar of heb je eigenlijk ook wel door dat het wel zo respectvol is om vrouwen een hand te geven.

Evelien en ik moeten met de voorzitter van de ouderraad, de coördinator en nog iemand van de staf mee naar het huis van de directeur. De fotograaf zet ons neer en we krijgen een speech en een letter of appreciation overhandigd. Super lovend!
Tijdens de uitreiking worden officiële foto’s genomen. Elkaar een hand geven en dan allebei het document vasthouden. Zoals je wereldleiders met elkaar op foto’s ziet staan. Grandioos!
Vervolgens krijgen we allebei een mooie leren tas en portemonnee en ook dat wordt door de fotograaf vastgelegd. Het is overdonderend.
We gaan naar buiten en er wordt een schoolfoto gemaakt. Later zie ik op de foto dat één van de mannen het schooladvies geschreven door Evelien en mij trots omhoog houdt.
Nu gaat de staf op de foto. Ik stap opzij, maar word terug geroepen. Ik moet er perse bij staan. Ik hoop dat de directeur de foto’s van de fotograaf doorstuurt naar Nederland. Ik zal in Nederland zeker afdrukken maken van mijn schoolfoto’s en naar hem sturen.
Na de fotosessie storten de kinderen zich op hun feestmaaltijd. Ze hebben ontzettend veel eten meegekregen. Pannetjes vol rijst, vele pakjes koeken. Zelfs flesjes coca cola en fanta. Het is maar goed dat we eerst de fotosessie hebben gehad, want na de maaltijd zien ze er niet meer uit.

Evelien en ik worden weer het huis ingeleid en er komt eten op tafel te staan. Een pan kippensoep, brood, thee en bananen. Evelien durft het  niet aan met haar maag, maar ik wil alles testen hier en schep een bord soep plus daarin een drijvende kippenpoot op mijn bord. De soep smaakt goed, maar die kip is niet te eten. Ik zet mijn tanden er in, maar krijg het vlees niet losgetrokken van het bot. Wat een taai en glad vlees. Ik vis in de pan op zoek naar een ander stuk kip. Plotseling heb ik een gele poot met tenen in de opscheplepel liggen. Ik gruwel ervan en mijn maag draait zich om. Ik moet rustig ademhalen, terwijl ik samen met Evelien lachend op de bank lig. Gelukkig zijn we alleen gelaten en hoeven we niet beleefd rechtop te zitten en dit normaal te vinden of op z’n minst niet zo schokkend te reageren.
Ik laat de kip voor wat ie is, maar lepel de soep wel verder naar binnen. Die smaakte prima. Je moet alleen niet over de kip gaan nadenken. De kop zal ook vast nog wel ergens in deze pan drijven. Zou het de kip zijn van vanmorgen. Er zat een jongen op het schoolplein met een dikke kip op schoot. Logisch dat het vlees voor mij niet te eten is. Na het plukken, kan de kip hoogstens een uur in het water hebben gelegen.
Aan het eind van de maaltijd worden we weer vergezeld door de directeur. We praten nog een hele poos en ik kom er steeds meer achter hoe fijn ik het vind om met hem te praten en van gedachten te wisselen. Hij wil graag mailcontact onderhouden. Helaas is mijn Engels niet zo denderend, maar ik ga het zeker proberen.

Als we het schoolplein affietsen en voor de laatste keer de mensen langs de weg groeten, voelen we ons allebei goed om het werk dat we gedaan hebben en ook een beetje stil omdat het nu dan echt is afgelopen. Ik verheug me wel op de vrije dagen die nu komen, maar ik zal het contact met de staf en kinderen ook zeker missen. Ik vind het zo fijn te merken, dat ik echt een plekje had gekregen tussen deze mensen.

’s Middags in het internetcafé wil de enige man in Tamale met cd-brander mij gelukkig helpen. Hij vindt het mooi dat ik een briefje mee heb waarop iemand vraagt of hij mij alsjeblieft wil helpen. De memorycards worden gedownload en de cd wordt gebrand, nadat eerst Nero nog geïnstalleerd moest worden. Ik krijg de cd overhandigd. Na een driedubbele check of alles op de cd staat, maak ik de kaartjes leeg. Op naar de komende weken.

Nog even de ‘letter of appreciation’ die ik vanmorgen kreeg overhandigd met jullie delen, want ik ben er best wel trots op.


Ik was samen met Evelien de eerste blanke op deze school en wij hebben duidelijk veel indruk achter gelaten. Andersom heb ik het zo mooi gevonden dat ik zo samen met Ghanezen heb kunnen leven en werken. Dit is zo anders dan de toerist uithangen.
Aangezien ik niet meer in deze buurt van Tamale zal komen, heb ik vandaag voor de laatste keer allerlei mensen mijn naam horen roepen, terwijl ik op de fiets over het zandpad van de school naar huis fiets. Kinderen en volwassenen die ik nog nooit heb gezien, maar die via de straatpraat weten wie ik ben en net zo genieten van de aandacht die ik ze geef als dat ik geniet van hun begroetingen aan mij.
Ik zit nu met tranen in mijn ogen om de waardering in de brief en om de gezichten die ik voor me zie als men mij begroet.
Ik voel me zo rijk!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *