‘Nee, ik geloof niet in de Here Jezus.’ Een jongetje stapt verschrikt een meter naar achteren. Het mondige meisje snauwt me iets toe maar ik versta het niet zo goed, omdat ik een ander jongetje heel sneu zie kijken en bedremmeld hoor zeggen:  ‘Dan kom je niet in de hemel.’ Hij wil verder praten maar het meisje snoert hem de mond met ’Ja, we weten wel waar je het weer over wilt hebben.’ Ik ben geraakt door zijn grote triestheid en zeg dat ik wel wil horen wat hij wilde gaan vertellen. Hij vertelt  dat de vader van een vriendinnetje dinsdag is overleden. Om vier uur.

De bel gaat. Ik doe open en zie vijf kinderen in de leeftijd van 6 tot 9 jaar. Het meisje houdt een mandje vast met kaarten en vraagt of ik er eentje wil kopen voor de arme kinderen. Mooie kaarten, maar overal staan bijbelteksten op. En ja ik ben gek op arme kindjes hoor, maar deze kaarten ga ik nooit ondertekend met mijn naam versturen.
De kinderen weten niet wat ze horen.  Ik vraag of ze de kaarten via school gekregen hebben. Een wazig verhaal over een tante volgt. ‘Ik vind het lief dat je de kinderen wilt helpen. Ik geef je daarom wel wat geld zonder een kaart uit te zoeken.’ Het meisje kijkt alsof ze water ziet branden. Even daarvoor zei ze dat ze nooit meer bij mij aan de bel zou staan en nu zegt ze dat ik toch best wel aardig ben. Het oudste jongetje heeft geen woord gezegd in deze toch zeker tien minuten. Ik zie hem denken. Ik weet alleen niet wat hij denkt. Terwijl de anderen zich al hebben omgedraaid om naar het volgende huis te gaan, staat hij nog tegen mijn muurtje aangeleund en kijkt mij met nog net niet open mond aan.

Treffend, de reactie staat gelijk aan die van de Ghanese kinderen in de compound waarvoor ik voor sommigen de eerste blanke was die ze zagen. Wat een schrik als iemand iets zegt dat buiten je comfortzone valt. Iets dat niet voorkomt in jouw wereld.  Ontkennen? Boos worden? Nieuwsgierig zijn? In Ghana streelden kinderen mijn arm en haar. Terwijl sommigen ook gewoon achter de boom bleven staan of huilend achter moeders rok.

Maak ik nog van die momenten mee of hoort dat bij een kind, de wereld ontdekken. Maar het is een illusie te denken dat ik alles al weet. Wat is de werkelijkheid. Wat is mijn waarheid en staat dat soms misschien wel gelijk aan schijnwaarheid. Iets geloven of doen omdat het beschermend voor je aanvoelt? En hoe zit dat met veranderingen. Als je dingen bijleert, wordt je waarheid dan anders? Maar was het daarvoor dan gelogen?

Voor Eva Luna ben ik nu de waarheid. Wat ik zeg klopt. En haar werkelijkheid gaat niet verder dan wat ze ziet. De juf van de kinderopvang  ineens in het dorp zien is een totale verrassing en uitbreiding van haar werkelijkheid.
Haar armpjes ‘s avonds om mijn nek voelen als ik haar de trap opdraag om in bed te leggen. Een kus krijgen. Dat is mijn meest mooie werkelijkheid. Onze liefde is waarheid. Ik geloof in haar.