Mooi

Mooi

Niets zeggen. Niet opvallen. Geen aandacht trekken. Wie weet kan ik dan nog een uurtje zo in de brede vensterbank van de kroeg zitten. Genesteld in de rode velours gordijnen. Als puppy mocht ik mee met Joan Reinders en zijn Big Band naar Deventer waar een muziekfestival was in dit genre. Ik speelde bij twee andere bands van hem, meer op gevoel en lef dan echt techniek volgens mij. Had ik maar informatie gehad over het conservatorium. Een iets bredere wereld, maar ach ik vond destijds meerijden met hem vanuit Hardenberg naar de muziekschool in Coevorden al ver.
Joan zou die avond op mij passen, maar behalve een verzamelpunt afspreken hadden we amper contact. Misschien heeft hij wel hetzelfde gedacht. Geen aandacht schenken, straks geeft ze aan naar huis te willen en ik heb het hier zo goed. Ik luisterde naar de muzikanten die vanaf de podia buiten, nu binnen in de kroeg aan het jammen waren. De wereld was mooi.

Zaterdagavond in het theater hoopte ik, dat ditzelfde trucje weer zou werken. Dat Daniël door zou blijven spelen als ik maar gewoon heel stil bleef zitten. Eindeloos lang en ik het pas niet meer zou horen, omdat ik dan slapend in de auto op de achterbank lag. Dit keer thuis gebracht wordend door neeflief.
In de pauze hebben we het erover. Voorzichtig zeg ik, dat ik dit nog heel wat uren vol zou kunnen houden. Ik wil ook niet te overdreven sentimenteel vrouwelijk overkomen. Wat schets mijn verbazing. Neeflief zegt rustig dat hij het dagen vol zou houden. Muziek, teksten en verhalen van Lohues zijn weergaloos. Ik zal mij dan wel moeten gaan beheersen, anders komt hij bont en blauw thuis na dit avontuur. Nu al zit ik soms op mijn handen om te voorkomen dat ik hem constant in zijn bovenbeen knijp. Even contact. ‘Mooi hè?’
Vastzittend op mijn handen, terwijl de muziek mij wel zou kunnen laten vliegen. Het tintelt mij over de benen, mijn armen. Mijn middenrif zet uit, maakt plek voor mijn longen die de pianoklanken, de woorden, de beelden die ontstaan willen opzuigen. Een hart dat wild klopt van alle losgekomen emotie. Wangen en hoofdhuid tintelen mee. Mijn lijf wordt te klein voor de sensatie. Ik kom los van de theaterstoel. Ik los op in duizenden deeltjes en zweef, opgetild door de muziek. Ik strek mijn armen en vlieg door het dak van het theater naar de dijk, over de akkers en met vleugelties van keersevet vlieg ik naor de zönne. Ik weet zeker da ‘k het red, want ik wil weer umme. Met een kop vol zönicht naor mien meitie dat op mij wacht. Op disse prachtig mooie dag.

Ten tijde van Skik waren het al de verrassende teksten. De verhalen waarmee de nummers aan elkaar gepraat werden. Wat een plezier hadden we in een kelderzaaltje in De Meerpaal. Betonpaolties bent kut en Cowboys of Indiaans.
Jaren later weer in Dronten. Dit keer alleen. Vele vriendinnen gebeld maar de één had net een baby, de ander was zwanger en weer een ander wilde het juist die avond eens gaan proberen met haar vriend. Ik hoorde die avond in een boerderijschuur op het industrieterrein Lohues & The Louisiana Blues Club. Hangend tegen een deurpost en de wereld was mooi.
Tig keren theater volgden. Sommige voorstellingen meermaals. Verliefd op het gevoel dat Lohues losmaakt. Puur, zonder tierelantijn. Je hoeft niets uit te pakken, alleen open staan en ontvangen.

Gisteravond lag ik op de bank. Mijn hoofd in de schoot van mijn lief. Hij maakt muziek. Ik lig stil. Niets zeggen.

2 Responses »

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *