Wildernis

Wildernis

Zó kondig je het nieuwe leven aan, een nieuw getij. Met muziek waarbij je lijf alle input van vele jaren los laat. Alsof het weer blanco is en zich als een kitten ontvouwt in je bioscoopstoel. Wat een mooie trompetmuziek. Het voorzichtige tevoorschijn komen, het hoopvolle en de blijdschap, sereenheid, schoonheid en geluk komen over mij heen. Ik zit in de bioscoop en de film De Nieuwe Wildernis is bijna afgelopen. De vier seizoenen, beginnend bij de lente zijn gepasseerd en nu begint de lente voor de tweede keer. We zijn weer rond en de trompet speelt.
Het was mooi om de natuur zo groots voor mij te zien. Plekken herkennend van waar ik een paar jaar terug zelf tussen de konikspaarden liep en bij de plas een vos zag scharrelen.

Kon het leven maar zo simpel zijn. Voedsel zoeken, paren, jongen groot brengen en de winter overleven. Wat nou wildernis. Daar waar ik leef, dat is pas wildernis. Daar in een wereld waar taal op zoveel verschillende manieren kan worden uitgelegd. Intonatie zorgt voor dubbele boodschappen, gezichtsuitdrukkingen niet kloppend bij het hart en uitgesproken woorden die soms helemaal niet waar zijn. Een wildernis van uitingen. Zoek de puurheid.

Hoe zou ik aan mijn voedsel willen komen. Het liefst zou ik het zelf willen verbouwen en slachten. Tijd van mijn kantoorbaan zou worden opgeëist. Minder inkomsten. Moet ik dan van de ruilhandel gaan leven? Komen de ambachten weer meer in beeld? Ooit ging het zo.
De mens ontwikkelt. Ze is altijd zoekende. Heb ik geen rust in mij, kan ik niet tevreden zijn of ben ik verslaafd aan uitdaging? Kennis is veel waard. Maar of alle kennis een vooruitgang is. Het is wijs om de kennis af te zetten tegen het grote geheel. Alle elementen en tijdspaden. Verantwoording nemen voor gevolgen en respect hebben voor wat leeft. Welke delen van de wildernis wil je zien. Welke boodschap wil je ontvangen.

In de film De Nieuwe Wildernis hebben ze gekozen voor de schoonheid van het leven. Een enkel veulen ging maar dood, terwijl ik tientallen karkassen van edelherten heb zien liggen toen ik er was. De winter was streng. Er was kou en honger. Deze wildernis is een afgerasterd gebied en er komen op den duur te veel dieren voor de ruimte. De dieren kunnen niet op zoek naar andere gebieden voor voer of beschutting en er is geen natuurlijke vijand die het aantal in evenwicht brengt. Bijvoeren zie ik niet als structurele hulp. Land opkopen en verbinding met andere natuurgebieden maken wel en als Nederland daar geen geld voor over heeft, speel dan geen wildernisje en neem verantwoording. Als je dieren houdt, zorg je er ervoor. Verhongering is ondraaglijk lijden. Dan liever de zwaksten afschieten. Niemand overleeft het leven.

In mijn laatste wensen heb ik staan dat ik trompetmuziek wil bij mijn afscheid. Ooit voordat ik ging backpacken eens wat opgeschreven, voor het geval mij onderweg wat mocht overkomen. Welk nummer de trompettist zou moeten spelen wist ik nog niet. Nu wel. Met de trompetmuziek van Eric Vloeimans durf ik die nieuwe wildernis wel binnen te gaan.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *