Het gaat me nog een keer mis. Als er geen verkeer voor mij rijdt dat ik automatisch volg, ga ik geheid een keer linksom over de nieuwe rotonde. Tijdens de aanleg van de rotonde moest dat, omdat het wegdek nog niet overal gereed was. Dit zit echter al zo in mijn systeem.
Het zal toch wat zijn. Een rotonde aanleggen voor de veiligheid en ik knal als spookrijder bovenop iemand.
Maar het is wel net echt allemaal. Er staat zelfs een grote ANWB wegwijzerpaal in het midden van de mooi met gras en struikjes aangeklede rotonde. Alle omliggende dorpen staan op de borden vermeld met het aantal te rijden kilometers.
We hadden al een mini rotonde en heel even hebben we in de Fazantendrift een keer een zebrapad gehad. Maar dit is het echt grote werk. Heel even hadden we zelfs verkeerslichten. Niet dat iedereen die altijd trouw opvolgde, maar dat lag ook deels aan de storingen. Apparatuur stoort nog weleens in deze hoek.
Zo heb ik ooit de waarschuwingslichten, van de naast de rotonde gelegen brug genegeerd. Denkend ‘ik zie geen boot aankomen, volgens mij zit er weer een storing in het systeem.’ Met gevolg dat ik even later voor en achter mij de slagboom naar beneden zag komen. Met de nodige daadkracht springend de auto uit en geprobeerd de slagboom omhoog te duwen. Toen dat niet lukte, staand op trillende benen maar eens goed naar het wegdek gekeken om te zien welk gedeelte er de lucht in zou gaan. Alsof de adrenaline niet al hoog genoeg was. Ik was namelijk op weg naar een festival om Beth Hart, Counting Crows, Lenny Kravitz en Anouk te horen en als kers op de spanning had ik met een blind date voor het station in Nijmegen afgesproken.
Met een verhoogde hartslag heb ik vervolgens maar zo achteloos mogelijk wat in mijn dashboardkastje zitten rommelen om de tegenliggers aan de andere kant van de slagboom niet in de ogen te hoeven kijken.

Twintig jaar rijd ik inmiddels dit dorp al in en uit. Sinds kort dus over de rotonde. Iets dat ik niet kan bevatten is, dat ik hier inmiddels net zolang woon als in mijn geboorteplaats. De eerste twintig levensjaren lijken veel langer. Zoals de zomers eindeloos waren en je verjaardag altijd te ver weg. Toen kon je de dozen met kerstversiering nog op zolder wegzetten. Nu kan je ze net zo goed onder de bank schuiven. Voor je het weet is het alweer Kerst.
De eerste jaren dat ik hier woonde, en er kwamen vrienden van het Oude Land voor het eerst op bezoek, bleek dat ze geregeld al op Urk stonden. Even geknipperd met de ogen en Tollebeek gemist.

Ondanks de moderne nieuwbouwuitbreiding en de grote rotonde blijft het echter een dorp. Een heerlijk dorp. Een warme betrokken gemeenschap van 2.352 inwoners met een Dorpsbelang-organisatie, een feestcommissie die garant staat voor grandioze dorpsfeesten, buurtverenigingen, kinderopvang voor de jongsten en basisonderwijs, sportverenigingen, kerken, een supermarkt, een groengroep die de perken bijhoud, een vakantie activiteitencommissie die de jeugd vermaakt, een wandelroute voorzien van kanjerpad met handafdrukken van onze dorpshelden, kunst, een wilde boekenkast, een dorpsblad en nog meer.

Ik mag het duidelijk dus niet klein noemen, maar als een dorp klein is in vergelijking met een stad, is mijn wens dat Tollebeek zo groots blijft in haar kleinheid.